Η ντροπή και η αμηχανία προκαλούν σε κάποιους ανθρώπους κοκκίνισμα στο πρόσωπο. Αυτό συμβαίνει γιατί ο εγκέφαλος του οργανισμού παράγει μία συντονισμένη χημική «απάντηση» σε εξωγενείς παράγοντες που τον έχουν στρεσάρει.

Οι βασικές αντιδράσεις του σώματος, καθορίζονται από την αδρεναλίνη, τη νορεπινεφρίνη και την κορτιζόλη. Όταν ντρεπόμαστε το σώμα μας εκκρίνει αδρεναλίνη που λειτουργεί ως φυσικό διεγερτικό. Η αδρεναλίνη είναι μια ορμόνη, που εκκρίνεται από το μυελό των επινεφριδίων και προκαλεί αντιδράσεις στο καρδιαγγειακό και στο μυικό σύστημα.

Ερεθίσματα για την έκκριση της αδρεναλίνης αποτελούν ο φόβος, οι συγκινήσεις, οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, το ψύχος, η πτώση της πίεσης και η υπογλυκαιμία.

Η αδρεναλίνη επιταχύνει την αναπνοή και τον καρδιακό παλμό, ώστε να μας προετοιμάσει να αντιδράσουμε σε κατάσταση με έντονα συναισθήματα. Η ντροπή θεωρείται ένα από αυτά και φέρνει τον οργανισμό σε δύσκολη θέση, σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Με την έκρηξη της ορμόνης ο οργανισμός προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει άμεσα τον παράγοντα που  του  έχει προκαλέσει στρες, αντίδραση «μάχης», ή για να τον αποφύγει γρήγορα αντίδραση «φυγής».

Η αδρεναλίνη προκαλεί επίσης διόγκωση των αιμοφόρων αγγείων, κάτι που βελτιώνει τη ροή του αίματος και την παροχή οξυγόνου. Εξαιτίας αυτής της διόγκωσης, ρέει περισσότερο αίμα στα αιμοφόρα αγγεία του προσώπου. Επειδή το δέρμα του προσώπου είναι πιο λεπτό και έχει πολλά επιφανειακά αιμοφόρα αγγεία, η αγγειοδιαστολή είναι εκεί περισσότερο εμφανής. Γι αυτό ρέει περισσότερο αίμα στα μάγουλα και το πρόσωπο κοκκινίζει.

Παράλληλα οι κόρες των ματιών μας διαστέλλονται ώστε να έχουμε μεγαλύτερο οπτικό πεδίο, επιβραδύνεται η διαδικασία της πέψης και έτσι συγκεντρώνεται περισσότερη ενέργεια στους μύες και υπάρχει έντονη εφίδρωση στο σώμα.

Οι ψυχολόγοι εκτιμούν ότι η ερυθρίαση του προσώπου χρησιμεύει ως κοινωνικό μήνυμα: Βλέποντας κάποιον να κοκκινίζει ξαφνικά, καταλαβαίνουμε ότι πιθανότατα έχει διαπράξει ένα κοινωνικό ατόπημα για το οποίο ντρέπεται.

Πηγή: valueforlife.gr

Ο μεγάλος Ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας έφυγε στις 13 Απριλίου του 2015.

Κυνηγημένος από τις περισσότερες δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ου αιώνα αλλά και σύμβουλος, μαζί με τον Ταρίκ Αλί, στο δίκτυο Telesur.

Αντί επικήδειου παραθέτουμε δυο σύντομες συνεντεύξεις του που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά.

Burnout ή Σύνδρομο Επαγγελματικής Εξουθένωσης, ονομάζεται η κατάσταση κατά την οποία ο εργαζόμενος, βρίσκεται στα πρόθυρα ψυχολογικής και σωματικής κατάρρευσης.
Το πιεσμένο πρόγραμμα και η υπερπληροφόρηση που δέχονται οι εργαζόμενοι σε ορισμένες περιπτώσεις, δημιουργεί «υπερφόρτωση εγκεφάλου» και μειώνει την απόδοσή τους.
Το σύνδρομο παρατηρήθηκε πρώτη φορά σε κοινωνικά επαγγέλματα το 1974.
Το 1981 περιγράφηκε επιστημονικά από την καθηγήτρια Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μπέρκλει, Christina Maslach.

Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι, στην Ελλάδα το επαγγέλματα που πλήττονται περισσότερο από το σύνδρομο εξουθένωσης, είναι των γιατρών και των νοσηλευτών, σε ποσοστό 60%,  επί του συνόλου των εργαζομένων.

Burnout
Οι λόγοι που οδηγούν στο σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης είναι οι εξής:

• Υπερβολικές ώρες εργασίας με μεγάλο όγκο αρμοδιοτήτων
• Αναξιοκρατία στον εργασιακό χώρο, έλλειψη οργάνωσης και στήριξης
• Απουσία ελέγχου στο εργασιακό περιβάλλον. Αίσθηση καταπίεσης
• Απαιτήσεις αντίθετες με τις αρχές του υπαλλήλου
• Χαμηλή οικονομική ανταμοιβή, σε σχέση με τις προσφερόμενες υπηρεσίες
• Έλλειψη αναγνώρισης και επιβράβευσης
• Έλλειψη σεβασμού
• Αβεβαιότητα για το αύριο

Ψυχολογικά ή συναισθηματικά συμπτώματα
Ο εργαζόμενος νιώθει έντονα αρνητικά συναισθήματα, όπως απόγνωση, ματαιότητα, αυτό-αμφισβήτηση, μοναξιά και χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Το άγχος του αυξάνεται, έχει μόνιμα υπερένταση και είναι ευερέθιστος με συμπτώματα κατάθλιψης.

Σωματικά
Όποιος πάσχει από το σύνδρομο Burnout δυσκολεύεται να κοιμηθεί και αν τα καταφέρει δεν ξεκουράζεται, με αποτέλεσμα να έχει μειωμένη ενεργητικότητα, χαμηλό ανοσοποιητικό και μόνιμο αίσθημα εξάντλησης.
Υπάρχει μυϊκός πόνος σε όλο το σώμα, συχνοί πονοκέφαλοι και μειωμένη όρεξη για φαγητό.

Συμπεριφορά
Όσον αφορά στη συμπεριφορά, το άτομο παρουσιάζει αδυναμία συγκέντρωσης, έλλειψη ενθουσιασμού, αρνείται να αναλάβει ευθύνες και επιλέγει να απουσιάζει όσο το δυνατόν συχνότερα.
Σε κάποιες περιπτώσεις, γίνεται επιθετικός προς την οικογένεια ή τους φίλους, απομονώνεται και δεν έχει διάθεση για επικοινωνία.

Κίνδυνοι για την υγεία
Αρκετές επιδημιολογικές μελέτες, σχετίζουν διάφορες παθήσεις με το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης.
Έρευνα πανεπιστημίου στο Τελ Αβίβ έδειξε ότι, οι εργαζόμενοι που πάσχουν από το σύνδρομο, έχουν 84% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν διαβήτη τύπου 2 και 41% μεγαλύτερο κίνδυνο, να αναπτύξουν στεφανιαία νόσο.

Τρόποι αντιμετώπισης
Δεδομένου ότι, όλα τα επαγγέλματα έχουν απαιτήσεις, οι υπερωρίες πληθαίνουν και τα ρεπό λιγοστεύουν. Έτσι, το burnout «χτυπάει» ολοένα και περισσότερους κλάδους.
Οι ψυχολόγοι προτείνουν, όταν κάποιος εργαζόμενος παρατηρήσει αλλαγές στη διάθεσή του, να επισκεφτεί έναν ειδικό.
Με την καθοδήγησή του, θα μπορέσει να ανακτήσει τον χαμένο έλεγχο και με απλές τεχνικές, να βελτιώσει τη διάθεσή του.
Επίσης, για να αποβάλλει την κατάθλιψη και να επιτευχθεί η κοινωνικοποίησή του από την αρχή, θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσει τα όρια στον εργασιακό του χώρο και να μην υποκύπτει σε εκβιασμούς από τους ανωτέρους του.

Πηγή: valueforlife.gr

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σχεδόν πάντα θλιμμένοι, απογοητευμένοι, φοβισμένοι…

Βαθιά ασυνείδητα διακατέχονται από την πεποίθηση ότι τίποτα δεν έχει νόημα στην ζωή τους, παρατηρώντας πως εξελίσσεται το δράμα της.

Αναζητούν διεξόδους και όταν τούτοι δεν καταφέρνουν να τους δείξουν την έξοδο από την δυσαρέσκεια, σε βάθος χρόνου απογοητεύονται ολοένα και περισσότερο, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι δεν φταίνε οι διέξοδοι, αλλά οι προσδοκίες τους.

Υπάρχει πάντα κάτι που θα του επιτρέψουν να τους κλέψει την χαρά και την αγάπη της κάθε στιγμής, πάντα κάτι που θα του επιτρέψουν να τους ανατρέψει προθέσεις και όνειρα…

Γκρινιάζουν για όσα δεν καταφέρνουν, για όσα δεν μπορούν να λάβουν, για όσα είναι οι άλλοι…

Γυρνάνε γύρω γύρω από μια ματαιότητα και έτσι δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα, μα ούτε βαθιά Ζωντανοί είναι…

Ψάχνουν να βρουν ένα σκοπό, μα αυτός δεν βρίσκεται σχεδόν ποτέ… Και αν βρεθεί δεν καταφέρουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον τους για την Ζωή σε βάθος χρόνου.

Προσπαθούν να γεμίσουν την ζωή τους με παρέες και συναναστροφές, με επιβεβαιώσεις και αποδοχές, μα ούτε αυτές οι «επιτυχίες» τους δημιουργούν μέσα τους την αίσθηση του Αιώνιου.

Τρομάζουν εύκολα… και επικρίνουν ακόμα ευκολότερα. Απομονώνονται μετά…

Δεν επιτρέπουν στον Εαυτό τους να φωτίσει τα σκοτάδια τους και να τα μεταβάλλει στην αιώνια φλόγα του Ζωντανού Πνεύματος, που περιλαμβάνει και δεν απομονώνει…

Παραιτούνται ευκολότερα από όσο είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν, γιατί δεν ξέρουν για ποιο πράγμα αξίζει κανείς να πολεμήσει, όταν όλα γύρω τους έχουν ματαιωθεί… Και απλά περιμένουν να αλλάξει η ζωή τους…

Μερικές φορές ο άνθρωπος θέλει την αλλαγή, αρκεί να μην αλλάξει ο ίδιος…

Αλήθεια, είναι τόσα λίγα αυτά που προκαλούν πραγματική θλίψη… Όλα τα άλλα είναι πληγωμένος εγωισμός και έλλειψη βαθιάς Πίστης στο Αιώνιο…

Οι άνθρωποι, λένε, δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας, αλλά μόνο αιχμάλωτοι του μυαλού τους.

Αλλά ποιος το συνειδητοποιεί αυτό; Μόνο το ξέρει… όμως είναι διαφορετικό το «γνωρίζω» από το «συνειδητοποιώ»… απέχουν μεταξύ τους μια Αιωνιότητα, ενώ ο νους στριφογυρίζει εκεί γύρω στον χρόνο του πριν και του μετά, γιατί του λείπει η συνειδητή παράδοση στο Αιώνιο Τώρα…

Ο Εαυτός μας έχει Αγάπη για το Κόσμο, από τον οποίο τον κρατάει σε απόσταση ένα «εγώ» που βιώνει απόγνωση, ζώντας μέσα σε έναν απελπισμένο προγραμματισμό. Πως μπορεί να ζει κανείς μισός και να είναι ευτυχισμένος;

Θέλω να τους φωνάξω… καμιά φορά… Ξέρω όμως ότι δεν θα έχει νόημα… Μόνος του το αποφασίζει κανείς να Ζήσει και να ολοκληρωθεί.

Μόνος του θα νιώσει την αλήθεια ότι ολοκλήρωση δεν είναι να κάνεις παιδιά, σπίτια, περιουσίες και να πεθάνεις…

Στο «ιστορικό» του καθενός μας καταγράφεται σαν ολοκλήρωση, το πόσες φορές ήσουν αληθινά Άνθρωπος, το πόσες φορές πολέμησες με την κοσμική ματαιότητα, ευγνωμονώντας την Ζωή και όσα είσαι μέσα σ’ αυτήν, το πόσες φορές συνέπλευσες με την Αρμονία και το πόσες φορές τίμησες την Αιωνιότητά σου.

Βάσω Νικολοπούλου

newsitamea.gr

Στις ημέρες μας υπάρχει το ποδόσφαιρο των εκατομμυρίων, της διαφήμισης, του στοιχήματος, των ύποπτων προέδρων και ανθρώπων που καταπιάνονται με αυτό, όμως υπάρχει κάπου σε μια γωνίτσα, χωρίς προβολή συνήθως και το πραγματικό ποδόσφαιρο, εκείνο που μας αρέσει και αγαπάμε ακόμη.

Ο φίλος μου Γιώργος Καραγκούνης ανήκει στην δεύτερη κατηγορία που περιγράψαμε κάπως συνοπτικά παραπάνω. Από το περασμένο Σάββατο είναι πια ο γηραιότερος αθλητής που έχει πάρει συμμετοχή στην Γ’ Εθνική κατηγορία. Είναι ένας ρεκορντμαν με ένα ρεκορ που μάλλον πολύ δύσκολα θα καταφέρει κάποιος να “σπάσει” στο μέλλον. Σε ηλικία 48 ετών μπήκε να παίξει αλλαγή σε ένα ματς Γ’ Εθνικής με τα χρώματα του ΑΟ Ζευγολατιού απέναντι στην Προοδευτική. Αυτή η συμμετοχή έκανε τον γύρο της Ελλάδας και ο Γιώργος εισέπραξε πίσω όλα εκείνα που του χρωστούσε το ποδόσφαιρο, που υπηρέτησε αδιάκοπα και σχεδόν ερασιτεχνικά για μια ολόκληρη ζωή. Οι κόποι του δικαιώθηκαν και ο ίδιος μοιάζει να κέρδισε το πιο ακριβό πράγμα στον κόσμο, την μνήμη, την υστεροφημία.

Με τον Γιώργο συναντηθήκαμε πριν κάποια χρόνια στον Ηρακλή Ξυλοκάστρου. Τον βρήκα εκεί να παλεύει με ένα μάτσο πιτσιρίκια να κρατήσει την αξιοπρέπεια του συλλόγου σε μια εξόχως δύσκολη χρονιά. Παρότι άνθρωπος με υποχρεώσεις και οικογένεια, ήταν εκεί πρώτος στις προπονήσεις αλλά και στα ματς σε ένα πρωτάθλημα που περιμέναμε να τελειώσει για να ξεκινήσει η ανασυγκρότηση από την Β’ κατηγορία. Ο ίδιος όμως ξαναγράφω ήταν εκεί την ίδια στιγμή που αρκετοί άλλοι συντοπίτες μου, νεότεροι και πολυδιαφημισμένοι απουσιάζαν. Πιστός στο Κορινθιακό ποδόσφαιρο και στην μεγάλη η μικρή ιστορία κάποιων συλλόγων, δεν παράτησε ούτε λεπτό τον αγώνα του , ακόμη κι όταν το σκορ ήταν μεγάλο, ακόμη κι αν οι ήττες μερικές φορές έμοιαζαν με χαστούκια. Η κουλτούρα της πίστης στον αθλητισμό είχε ξεθωριάσει όμως ο Γιώργος έμοιαζε να έχει βγει ζωντανός από μια χούφτα πολέμους και να το διασκεδάζει στα σίγουρα. Παλαιάς κοπής μπαλαδόφατσα που με την ευγένειά του σε αιχμαλώτιζε ακαριαία. Αξιζε το δίχως άλλο στον συγκεκριμένο άνθρωπο το ρεκορ στην Γ’ Εθνική. Και αυτό το ήξερε καλά ο Παντελής Κολλιάκος. Το ήξερε και είναι ο μοναδικός προπονητής στο Νομό μας που θα σκέφτονταν να πράξει αυτό το υπέροχο που έπραξε το Σάββατο. Γιατί ο Παντελής ξέρει, γιατί ο Παντελής δεν ήταν μόνο ο κορυφαίος μπομπερ που όλοι θαυμάσαμε στο πρόσφατο παρελθόν και που έφτασε μέχρι την Α’ Εθνική, ούτε ο σύγχρονος κόουτς που μπορεί να καταφέρει πολλά. Είναι και ψυχή των γηπέδων, είναι και μυαλό που αγαπάει τόσο την μπάλα όσο ελάχιστοι στη χώρα μας.

Το Σάββατο θαυμάσαμε το μεγαλείο δύο ανθρώπων του αθλητισμού και το είχαμε απόλυτη ανάγκη να μας συμβεί κάτι τέτοιο. Γράφω το παρόν κείμενο σαν “ευχαριστώ” και για τους δύο και εύχομαι να συνεχίσουν με την ίδια αγάπη για αυτό που κάνουν χωρίς να αλλάξουν ούτε ένα στοιχείο από τον χαρακτήρα τους. Το τοπικό ποδόσφαιρο τους έχει ανάγκη.

*Η φωτογραφία που έκανε τον γύρο της Ελλάδος, για την ιστορία είναι τραβηγμένη σε ένα ματς στον Συνοικισμό της Κορίνθου πριν μερικά χρόνια, ΠΑΣ Κύψελος – Ηρακλής Ξυλοκάστρου – Α’ΕΠΣ Κορινθίας.

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας

“Μα εμείς είμαστε διαφορετικοί” μου λέει η φίλη μου και κλείνει το τηλέφωνο. 

Και τι κερδίζουμε (;), αναρωτήθηκα εγώ, από μέσα μου, σε μια αστραπιαία σκέψη.

Η φίλη μου με γνωρίζει καλά, από το σχολείο ακόμη αυτά συζητούσαμε. Επειτα επέστρεφα πάντοτε σε εκείνη για να πάρω την συμβουλή της, είτε με την γυναικεία ματιά της πάνω στα δικά μου προσωπικά, είτε για ν’ακούσω με ανακούφιση στο τέλος εκείνο το “εμείς είμαστε διαφορετικοί”. Ωραία, και τι κερδίζουμε; Επιμένω.

Η ζωή πια κοντεύει να πιάσει εκείνο τον ικανό αριθμό χρόνων που κάνει του ανθρώπους να τους αποκαλούν μεγάλους ή σιτεμένους ή ώριμους. Τέλος πάντων, μπορεί να απέχει λίγο ακόμη αυτή η φάση από το παρόν αλλά όχι και πολύ. Κοιτάζοντας πίσω ένας ολόκληρος στρατός στιγμών ακολουθεί. Στιγμές πεθαμένες με όψη ολοζώντανη. Είναι δύσκολο πράγμα να τις κουμαντάρεις αυτές, βρίσκονται συχνά σε απόσταση αναπνοής και μερικές φορές ξεπετάγονται κιόλας μπροστά σου. Όμορφα καλοκαιρινά βράδια, κορίτισα που αγάπησες και βγήκαν σκάρτα ή βγήκες σκάρτος εσύ, δύσκολες και όμορφες ημέρες, λιακάδες και απώλειες, κατακτήσεις, αποτυχίες, μοναξιά, πολυκοσμία, κούραση. Όλα μαζί και σε αφθονία.

Ποιος είναι εκείνος που είπε πως το μυαλό μας είναι υπολογιστής; Εκανε λάθος, προφανώς. Οι υπολογιστές εκτός από άψυχα όντα, δεν διαθέτουν την ίδια πολυπλοκότητα. Εμφανίστηκαν στον γνωστό κόσμο για να διευκολύνουν την κατάσταση, όχι να την δυσκολέψουν, όπως συνήθως λατρεύει να κάνει ένα μυαλό. Ένα οποιοδήποτε μυαλό, μα κυριώς όλα τα διαφορετικά, τα δουλεμένα, τα εκπαιδευμένα για σύνθετες συναρτήσεις.

Και τι κερδίζουμε λοιπόν φίλη μου; Συχνά αναρωτιέμαι εσχάτως. Τι μπορεί να κερδίζουμε που φροντίσαμε για μια ολόκληρη ζωή μέχρι σήμερα να συμπεριφερόμαστε στο σύμπαν με τον ορθό τρόπο; Που πήγε τόση καλοσύνη, τόση λογική; Δεν είναι κρίμα να αγνοείται; Και γιατί ενώ απ’την εφηβεία μας ακόμη είπαμε θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, έφθασε η ώρα που κόσμος δείχνει να αλλάζει εμάς; Γιατί μας αλλάζει και καλό είναι να το αποδεχθούμε. Βυθιστήκαμε μέσα του, μας ρούφηξε, πήρε όλη μας την ενέργεια, όπως κάνει με τόσους άλλους και θα συνεχίζει εις τον αιώνα να κάνει.

“Μα εμείς είμαστε διαφορετικοί” γιατί έτσι. Γιατί το λέμε εμείς. Γιατί όταν συζητάμε μαζί και παρέα με ελάχιστους ακόμη καταλαβαινόμαστε. Τα όνειρα έτσι έχουν κάποια αξία, πιάνουν τόπο. Αλλά και πάλι το λέμε μόνο εμείς. Πέρα από το εμείς τι έχει γίνει; Κόλαση; Η παράδεισος; Δεν καταφέρνω να βρω την απάντηση και πιστεψέ με την ψάχνω με αγωνία.

Μέχρι τότε όμως επιτρεψέ μου να σου πω ότι δεν είμαστε καθόλου διαφορετικοί. Στην πραγματικότητα είμαστε απλώς τυχεροί που έχουμε τα εφόδια και μπορούμε να εκφράσουμε την αγωνία μας. Αυτή η αγωνία είναι που σκοτώνει τον κόσμο. Τα αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν τα μυαλά. Όσο λιγότερο εκπαιδευμένα είναι να την αντέχουν, τόσο καλύτερα ίσως, όσο και χειρότερα.

Ερχονται οι άνθρωποι στον κόσμο ετούτο και δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν με τις ζωές τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μαθαίνουν παρά μόνο όταν είναι αργά. Εντελώς αργά. Μακάρι να είμαστε από εκείνους που θα μπορέσουν να εκτιμήσουν, σύντομα, το μεγαλείο του να ξυπνάς το πρωί και να βλέπεις τον ήλιο ή τη βροχή, και τότε ναι, φίλη μου, θα μπορώ με βεβαιότητα να δηλώσω κι εγώ πως “είμαστε διαφορετικοί”.

Σ.Ν.