Σ.Ν. "Chinaski"

Ο Σ.Ν. "Chinaski" επιθυμεί να διατηρήσει το τετράδιο του γεμάτο με διάφορες ιστορίες. Λογοτεχνία, προσπάθεια έκφρασης, φωτογραφίες, μουσική και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή να κυλάει πιο ανάλαφρα. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιδέες, με χαρά του να τις φιλοξενήσει.

Το άδοξο τέλος των Ηρώων της επανάστασης του 1821

Like Today, Μηχανή του χρόνου
Σε λίγες μέρες όλοι εμείς οι νεοέλληνες θα τιμήσουμε την εξέγερση των προγόνων μας εναντίον των Οθωμανών κατακτητών το 1821. Θα ακουστούν, όπως πάντα διθυραμβικά λόγια, για τους ήρωες – αγωνιστές του 1821. Για όλους αυτούς του ανθρώπους που έδωσαν τα πάντα για να υπάρχει η σημερινή ελεύθερη πατρίδα. Ποιο ήταν όμως… το ευχαριστώ εκ μέρους της τότε ελληνικής πολιτείας προς αυτούς; Σπάνια σκύβουμε σε αυτή τη όχι και τόσο ευχάριστη πλευρά!
Σε ποιους άραγε απευθύνεται αυτός ο πρόλογος; Η απάντηση είναι απλή. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που μέσα σε μία νύκτα έγιναν ηγέτες της Επανάστασης του ’21, θυσιάζοντας την ζωή τους και τις περιουσίες τους για την ελευθερία της πατρίδας και δυστυχώς δεν έτυχαν ανάλογης μεταχείρισης από το ελληνικό κράτος.
Μπορεί αυτοί να έδωσαν ό,τι είχαν για την επανάσταση, αλλά πολύ γρήγορα αγνοήθηκαν από την ελεύθερη Ελλάδα.
Διαβάστε αυτήν την ενδιαφέρουσα έρευνα και διαπιστώστε μόνοι σας πόσο αχάριστος μπορεί να είναι ένας λαός στους ανθρώπους που έδωσαν κυριολεκτικά το αίμα τους και την ζωή τους για την πατρίδα τους.
Είπαμε. Η Ιστορία διδάσκει.
Αναλυτικός κατάλογος αγωνιστών που αγνοήθηκαν από την ελεύθερη Ελλάδα!

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης:
καταδικάστηκε μια φορά σε φυλάκιση το 1825 από τον Μαυροκορδάτο και την παρέα του και μια σε θάνατο (1833) από την αντιβασιλεία του Όθωνα που τελικά μετατράπηκε σε ισόβια, για στάση εναντίον του βασιλέως και κλείστηκε στη γνωστή ποντικότρυπα-φυλακή του Ναυπλίου. Αποφυλακίστηκε με εντολή του Όθωνα λίγους μήνες αργότερα και τελικά πέθανε στις 4 Φλεβάρη 1843.

Γεώργιος Καραϊσκάκης:
Στις 2 Απρίλη 1824 οδηγήθηκε σε δίκη από τον «πατριώτη» Μαυροκορδάτο, καταδικάσθηκε σε θάνατο που μετατράπηκε
από τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε πλήρη στρατιωτική καθαίρεση και λίγους μήνες αργότερα επανήλθε στα αξιώματά του.
Δολοφονήθηκε ανήμερα της γιορτής του 23 Απρίλη 1827 στη Μάχη του Φαλήρου, μάλλον από τσιράκια του Μαυροκορδάτου, καθώς επέστρεφε στο ελληνικό στρατόπεδο μετά το τέλος της μάχης.
Οδυσσέας Ανδρούτσος:
Δολοφονήθηκε από πρωτοπαλίκαρα του Μαυροκορδάτου στις φυλακές της Ακρόπολης στις 5 Ιουνίου 1825.
Ο γενναίος πολεμιστής λόγω της έντονης προσωπικότητάς του ήρθε σε σύγκρουση με σημαντικούς πολιτικούς της εποχής, γεγονός που οδήγησε σε συνεχείς προσπάθειες για την εξόντωσή του. Κατηγορήθηκε για συνεργασία με τον εχθρό, φυλακίστηκε και τελικώς δολοφονήθηκε με βάναυσο τρόπο. Οι δολοφόνοι του πέταξαν το σώμα του από την Ακρόπολη και εμφάνισαν την υπόθεση ως απόπειρα δραπέτευσης.
Αθανάσιος Διάκος:
Συνελήφθη αιχμάλωτος από τον Ομέρ Βρυώνη στη Μάχη της Αλαμάνας στις 24 Απρίλη 1821 και μετά την άρνησή του να προσκυνήσει τους Πασάδες κάηκε ζωντανός αφού πρώτα οι Τουρκαλβανοί τον σούβλισαν επί 4 ώρες.
Αδελφοί Υψηλάντη:
Αλέξανδρος – Μετά την ήττα του στο Δραγατσάνι (7 Ιουνίου 1821) ο Υψηλάντης παραδόθηκε στους Αυστριακούς, φυλακίστηκε και απελευθερώθηκε στις 24 Νοεμβρίου 1827. Η κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεψε έκτοτε να βοηθήσει το επαναστατημένο έθνος.
Δύο μήνες μετά την αποφυλάκισή του στις 31 Ιανουαρίου 1828 πέθανε στη Βιέννη μέσα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και μιζέριας.
Η τελευταία του επιθυμία ήταν η καρδιά του να απομακρυνθεί από το σώμα του και να σταλεί στην Ελλάδα.
Δημήτριος – παρά τις πάμπολλες διώξεις εναντίον του κατάφερε να επιβιώσει.
Διορίστηκε τελικά στην Ελεύθερη Ελλάδα αρχιστράτηγος των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων και πέθανε στο Ναύπλιο τον Αύγουστο του 1832 χωρίς περιουσία….
Μαντώ Μαυρογένους:
Απεβίωσε στην Πάρο από την πείνα και την εξαθλίωση και έχοντας δαπανήσει όλη της την περιουσία στον αγώνα – περίπου 500.000 γρόσια!
Αυτή η ευγενική και ρομαντική ηρωίδα του αγώνα, που έδωσε τα πάντα για την επανάσταση και βίωσε ένα θυελλώδη έρωτα με τον Δημήτριο Υψηλάντη στα πεδία των μαχών, ο οποίος όμως έληξε άδοξα βυθίζοντας την ίδια στην κατάθλιψη.
Η μεγάλη ηρωίδα αναγκάστηκε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής της πάμπτωχη, ξεχασμένη και παραγκωνισμένη από την ίδια της την οικογένεια.
Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα:
Δολοφονήθηκε μέσα στο ίδιο της το σπίτι στις Σπέτσες στις 22 Μαΐου 1825 από Σπετσιώτες «πατριώτες» καθώς προσέβαλε την τιμή τους κι ενώ η Ελλάδα σπαράσσονταν από τον εμφύλιο!!! Η Μπουμπουλίνα, η μεγάλη καπετάνισσα, έδωσε την περιουσία της για τον αγώνα, και θρήνησε ένα γιο στην επανάσταση.
Θύμα και αυτή του εμφυλίου πολέμου αποσύρθηκε στις Σπέτσες, όπου έπεσε θύμα δολοφονίας από την οικογένεια της γυναίκας που ερωτεύτηκε ο γιός της.
Η ελληνική πολιτεία έκλεισε την υπόθεση και δεν αναζήτησε καν τους δράστες.
Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς:
Για τις υπηρεσίες του στον αγώνα το 1839 το κράτος του Όθωνα τον συνέλαβε με την κατηγορία της συνωμοσίας και τον βασάνισε φριχτά έως ότου έχασε το φως του! Έτσι τυφλός, πεινασμένος, άστεγοςκαι ξεχασμένος από όλους θα πεθάνει από το κρύο και την πείνα το χειμώνα του 1849 χωρίς να δεχθεί ΠΟΤΕ να λάβει κανένα βοήθημα από το κράτος…
Ιωάννης Μακρυγιάννης:
Μετά το τέλος της επανάστασης άρχισε να γράφει τα Απομνημονεύματά του, τα οποία αποτελούν δείγμα της δημώδους γλώσσας στην νεοελληνική γραμματεία. Ήρθε σε αντίθεση με τους οπαδούς του Καποδίστρια, και αργότερα με τον Όθωνα.
Έλαβε μέρος στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου. Το 1852 καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία ότι σχεδίαζε τη δολοφονία του Όθωνα, αλλά το 1854 αφέθηκε ελεύθερος. Το 1864 ονομάστηκε αντιστράτηγος και πέθανε λίγο μετά στο μόνο πράγμα που του απέμεινε, το σπίτι του κάτω από την Ακρόπολη.
Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας:
Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας από την Κέρκυρα, Υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας όταν ξέσπασε η επανάσταση.
Το 1827 η εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας του αναθέτει το αξίωμα του κυβερνήτη. Αφού πούλησε την τεράστια περιουσία του διέθεσε όλα τα χρήματα για την ανόρθωση της Ελλάδας (περίπου 5.000.000 ρούβλια).
ΑΡΝΗΘΗΚΕ να λάβει μισθό από το δημόσιο ταμείο και προτίμησε μια λιτή ζωή και χωρίς προκλήσεις, δείχνοντας ιδιαίτερη φροντίδα στις χήρες, τα ορφανά και τους αγωνιστές της Επανάστασης.
Στις 27 Σεπτέμβρη 1831 δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο από τον αδελφό και το γιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη καθώς «τόλμησε» να τα βάλει με τα μεγάλα τζάκια.
Αντώνης Οικονόμου:
ο άνθρωπος που ξεσήκωσε το λαό της Ύδρας το Μάρτη του ‘ 21. Δολοφονήθηκε από Υδραίους φονιάδες στις 16 Δεκέμβρη του 1821 με εντολή των Υδραίων προκρίτων γιατί τους «χάλαγε τη σούπα»…
Παναγιώτης Καρατζάς:
Ο τσαγκάρης από την Πάτρα που… πρόλαβε τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, κήρυξε την Επανάσταση στην Πάτρα και ξεσήκωσε τον λαό της παίρνοντας φαλάγγι τους Τούρκους. Δολοφονήθηκε στις 4 Σεπτέμβρη 1821 από το ρουφιάνο «συμπολίτη» του Θάνο Κουμανιώτη στη Μονή Ομπλού έξω από την Πάτρα ύστερα από άνωθεν εντολή.

Παρακολουθήστε επίσης το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ από την «Μηχανή του Χρόνου» του Χρήστου Βασιλόπουλου με τίτλο «Το άδοξο τέλος των ηρώων του 1821» και με ημερομηνία 25-11-2011

Πηγή: Ιστολόγιο Βασίλη Φορτούνη

Η μάζα θεωρεί “τρελό” οποιονδήποτε δεν ανήκει στη “συλλογική τρέλα”

Web, Τρίτη Ματιά

Δοκίμασε να σκεφτείς ελαφρώς διαφορετικά από τον κόσμο και όλοι θα αρχίσουν να σε υποπτεύονται: κάτι δεν πάει καλά, είσαι τρελός.

 

Εάν ανήκεις στη μάζα, θεωρείσαι λογικός. Μπορεί η μάζα να είναι στα πρόθυρα της τρέλας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Εσύ πρέπει απλά να ανήκεις στη μάζα και να συμπεριφέρεσαι όπως όλοι οι άλλοι. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Δεν υπάρχουν περιθώρια για την ατομικότητα. Τα άτομα κλείνονται σε ψυχιατρείο.

Τρελό θεώρησαν τον Βούδα, τρελό θεώρησαν τον Ιησού, τρελό θεώρησαν τον Σωκράτη.

Οι μάζες θεωρούν τρελό οποιονδήποτε δεν ανήκει στη συλλογική τρέλα, οποιονδήποτε ξεφεύγει από αυτήν. Αλλά αυτή η τρέλα είναι ο μοναδικός τρόπος για να εξαγνιστείς!

Ο άνθρωπος δεν είναι ένα ον αλλά μια διαδικασία, δεν είναι ένα ον αλλά ένα γίγνεσθαι. Ο σκύλος γεννιέται και πεθαίνει σκύλος.Η κατάσταση δεν είναι η ίδια όσον αφορά τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μπορεί να γεννηθεί άνθρωπος και να πεθάνει σαν Βούδας! Καμιά άλλη ύπαρξη, εκτός του ανθρώπου, δεν εξελίσσεται ανάμεσα στη γέννηση και στον θάνατο. Αλλά για να φτάσεις σε αυτό θα πρέπει να είσαι ο κεραυνός που θα κάψει ό,τι σάπιο υπάρχει μέσα σου.

Πρέπει να είσαι αρκετά τρελός για να πας πέρα από όλες τις υποκρισίες, όλες τις ιδιομορφίες, όλες τις μάσκες που ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει για να μείνει εκεί που είναι, για να μην εξελιχθεί. Η μάζα, ο κόσμος, θα καταδικάσει όλους τους “επαναστάτες”, όλα τα επαναστατικά πνεύματα και θα πει πως είναι οι καταστροφείς. Αλλά για να δημιουργήσεις πρέπει πρώτα να καταστρέψεις. Εάν δεν καταστρέψεις ό,τι είναι άσχημο και κατακριτέο, δεν μπορείς να δημιουργήσεις την ομορφιά και το ωραίο.

Εάν δεν καταστρέψεις την ψευτιά, δεν μπορείς να ανοίξεις δρόμο στην αλήθεια. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να μην μισήσεις αυτόν τον τύπο ανθρώπων, που διαταράσσουν τον ύπνο σας, τα ψέματα σας που σας κάνουν να αισθάνεστε ασφαλείς και σας παρηγορούν.

Είναι φυσικό ο κόσμος να μισεί τον άνθρωπο της αλήθειας: είναι ένας “ταραξίας” με τα ψέματα σου αισθάνεσαι σίγουρος και ξαφνικά έρχεται εκείνος να υποκινήσει την αμφιβολία μέσα σου και να ταράξει την πίστη σου. Η αλήθεια βρίσκεται πάντα σε αντίθεση με τα δόγματα των μαζών. Η αλήθεια είναι ατομική και οι μάζες δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια. Στις μάζες ενδιαφέρουν οι παρηγοριές και οι ανέσεις.

Οι μάζες δεν αποτελούνται από εξερευνητές, από ανθρώπους που αγαπούν τις περιπέτειες, από άτομα που προχωρούν στο άγνωστο, χωρίς φόβο, και ριψοκινδυνεύουν την ζωή τους για να ανακαλύψουν ποια είναι η σημασία της ζωής τους και ολόκληρης της ύπαρξης. Οι μάζες θέλουν απλά να τους διηγηθείς γλυκές ψεύτικες ιστορίες, άνετες και επωφελείς. Άνευ κόπων και βασάνων επαναπαύονται και χαλαρώνουν μέσα στην ψευδαίσθηση τους που τους χρησιμεύει για παρηγοριά.

Η μάζα μισεί όποιον θέλει να είναι “Άτομο”, όποιον θέλει να ακολουθήσει ένα δικό του ιδιαίτερο μονοπάτι, ένα στυλ ζωής.

Οι μάζες θέλουν να είσαι απλά “ένας σαν και αυτούς”. Ο διαχωρισμός σου τους κάνει να φοβούνται!

Θέλουν να είσαι πράος, υπάκουος και υπόδουλος.

Εάν, με κάποιο τρόπο καταφέρεις και τους ξεπεράσεις δεν θα σε συγχωρέσουν ποτέ.”

Πηγή: Ιαθειήν

Η θρυλική σειρά της ΕΡΤ1 που γυρίστηκε στο Τολό στα τέλη του ’80 και οι ηθοποιοί έμεναν σε Κάμπινγκ!

Retro Stories, Μηχανή του χρόνου

Η σειρά «Στο κάμπινγκ» προβλήθηκε το 1989. Το σενάριο υπογράφει ο Λυγουριάτης Κώστας Γκάτζιος με πρωταγωνιστή τον Φιλιατρινό Νίκο Καλογερόπουλο.

Στις 7 Μαΐου 1989 προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο της σειράς «Στο κάμπινγκ» από την ΕΡΤ1.  Κεντρικοί χαρακτήρες ήταν οι εργαζόμενοι ενός κάμπινγκ στην Πελοπόννησο, ο ιδιοκτήτης Τάκης, τον οποίο υποδυόταν ο ηθοποιός Τάκης Μόσχος, ο Μήτσος, που φρόντιζε τα άλογα και τον υποδυόταν ο Νίκος Καλογερόπουλος, ο ναυαγοσώστης Τεό και η Γερμανίδα Σαμάνθα, που έπαιζε η ηθοποιός Τζούλια ντε Ρος.

Το σενάριο είχε υπογράψει ο οδοντίατρος στο επάγγελμα και εμπειροτέχνης θεατρικός συγγραφέας Κώστας Γκάτζιος από το Λυγουριό, ο οποίος εμπνεύστηκε την υπόθεση από τις καλοκαιρινές του διακοπές σε ένα κάμπινγκ. Τότε «γεννήθηκε» ο χαρακτήρας του Μήτσου, τον οποίο έγραψε έχοντας στο μυαλό του τον Νίκο Καλογερόπουλο.

Το Κάμπινγκ ΕΡΤ1 1989

Αφού ολοκληρώθηκε το σενάριο και βρήκαν τους βασικούς συντελεστές, συμφώνησαν με την ΕΡΤ να γίνει σειρά. Ο Γκάτζιος προσάρμοσε το σενάριο, καθώς το προόριζε για ταινία και έκανε πρόταση στον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο, ο οποίος δέχτηκε αμέσως μόλις το διάβασε, καθώς ήταν λάτρης των κάμπινγκ.

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε Δρέπανο και Τολό, στο κάμπινγκ Τρίτων όπου το συνεργείο και οι ηθοποιοί έμεναν πράγματι σε σκηνές από τον Αύγουστο μέχρι τον Νοέμβριο. Οι κομπάρσοι ήταν όντως παραθεριστές, ενώ τα γυρίσματα ξεκινούσαν από νωρίς το πρωί και τελείωναν με τη δύση του ηλίου.

Ο Καλογερόπουλος ενσάρκωσε δύο χαρακτήρες, τον Μήτσο και τον Μάιμο, ο οποίος αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό για τις ξεκαρδιστικές του ατάκες.

Η ερμηνεία του ήταν εξαιρετική και όπως είχε πει, ταξίδεψε στο χωριό του για να μελετήσει τον ρόλο, ενώ πηγή έμπνευσης αποτέλεσαν οι προσωπικές του εμπειρίες και οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες που είχε δει.

Τη μουσική των τίτλων αρχής έγραψε ο συνθέτης Παναγιώτης Καλαντζόπουλος. Ήταν μια κωμική σειρά με φόντο την ελληνική θάλασσα και τα ευτράπελα που συμβαίνουν στα καλοκαιρινά κάμπινγκ. Αποτύπωνε με τον καλύτερο τρόπο την ατμόσφαιρα της εποχής του ’80 η οποία έφτανε στο τέλος της, ενώ οι χαρακτήρες ήταν βγαλμένοι από την ελληνική καθημερινότητα.

Το κάθε επεισόδιο διαρκούσε 50 λεπτά και συνολικά κυκλοφόρησαν 13 επεισόδια. Όταν προβλήθηκε πρώτη φορά σημείωσε μεγάλη επιτυχία, ενώ ακολούθησαν αρκετές επαναλήψεις τη δεκαετία του ’90. Σήμερα, 30 χρόνια μετά, θεωρείται μια από τις καλύτερες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης.

Από τη Μηχανή του Χρόνου.

 

Το ποδόσφαιρο που πληγώνει ακόμη και στην ερασιτεχνική του μορφή..

Απόψεις, Τρίτη Ματιά

Ηθελα να γράψω πολλά όμως νοιώθω ότι δεν έχει νόημα. Και η αλήθεια είναι πως δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Το ποδόσφαιρο λερώνει σε κάθε του μορφή στη χώρα μας. Επαγγελματικό ή ερασιτεχνικό δεν έχει καμια διαφορά σε αρκετές περιπτώσεις.

Έτσι λοιπόν έχω την αίσθηση πως με αυτά και μ’αυτά, σε λιγάκι δεν θα έχει απομείνει κανείς υγιής φίλαθλος ή άνθρωπος του αθλητισμού γενικότερα, που να ασχολείται με αυτό το πράγμα. Θα ανοίγει την τηλεόραση και θα παρακολουθεί παιχνίδια με όλη τη σημασία της λέξης από άλλες προηγμένες χώρες. Δεν θα θέλει ούτε να ακούει για “μπάλα”.

Όχι άδικα. Αντιθέτως, μάλλον θα έπρεπε να το έχουμε πράξει αυτό από καιρό. Υπάρχουν απείρως ομόρφοτερα πραγματάκια για τα Σαββατοκύριακά μας, από τις ανούσιες κόντρες ανάμεσα σε ανθρώπους που προφανέστατα δεν διαθέτουν ίχνος ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Καληνύχτα μας!

Πενταετής άδεια από την κυβέρνηση στο ζιζανιοκτόνο της Monsanto

Save Environment, Περιβάλλον

Το συγκλονιστικό πείραμα της UNICEF για την σπατάλη του νερού

Save Environment, Περιβάλλον

Κάθε φορά που ανοίγουμε την βρύση το νερό ρέει άφθονο και μάλιστα χωρίς να του δίνουμε σημασία. Το θεωρούμε κάτι περισσότερο από δεδομένο. Πολλές φορές το αφήνουμε να τρέξει λίγο για να «κρυώσει» ή για να «ζεσταθεί». Ο κυριότερος λόγος βέβαια για να πιούμε νερό είναι για να ξεδιψάσουμε. Κι όμως σε πολλά μέρη του κόσμου, οι άνθρωποι δεν έχουν αυτήν την πολυτέλεια.

Είναι τα μέρη του κόσμου που και λίγα κέρματα να έχεις, που είναι σπάνια, δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση σε νερό. Η UNICEF έκανε ένα συγκλονιστικό πείραμα για αυτήν ακριβώς την σπατάλη, προσφέροντας νερό σε μπουκάλια που όμως δεν μπορεί να αποκτηθεί με χρήματα. Αλλά με ιδρώτα.

Έστησε λοιπόν έναν πάγκο γεμάτο από μπουκαλάκια νερό και δίπλα του έναν διάδρομο γυμναστικής. Τα μπουκαλάκια δεν είχαν πάνω χρηματική αξία, αλλά αξία σε χιλιόμετρα. Είναι οι ενδεικτικές αποστάσεις που κάνουν οι άνθρωποι σε φτωχότερες χώρες σχεδόν καθημερινά, για να αποκτήσουν πρόσβαση σε νερό.

Όταν μια γυναίκα πλησίασε και ζήτησε νερό, ο άντρας πίσω από τον πάγκο της είπε ότι αξίζει 10 χιλιόμετρα και της έδειξε τον διάδρομο γυμναστικής. Για να το πάρει, θα έπρεπε να περπατήσει ή να τρέξει 10 χιλιόμετρα. Υπήρχαν μπουκάλια του 1 χιλιομέτρου ακόμα και των 50 χιλιομέτρων. Οι περισσότεροι δεν τα ήθελαν. Γιατί δεν χρειάζεται να το κάνουν. Δεν είναι αναγκαίο. Κάποιοι, ύστερα από εξηγήσεις, αποφάσισαν να διανύσουν μια απόσταση.

Όταν λοιπόν έφτασε η ώρα να το πιούν, ο άντρας τους είπε να κοιτάξουν τα συστατικά. Χολέρα, ηπατίτιδα Α, πολιομυελίτιδα και άλλες ασθένειες. Οι περισσότεροι φοβήθηκαν. Αλλά δεν ξέρουν ότι οι ανάγκη για νερό δεν σταματάει εκατομμύρια κόσμο από το να κάνει τεράστιες διαδρομές καθημερινά, όχι για να φτάσει σε καθαρό νερό, αλλά σε ένα νερό γεμάτο ασθένειες. Το συγκλονιστικό πείραμα της UNICEF, δεν πρέπει μόνο να μας ευαισθητοποιήσει αλλά και να μας κινητοποιήσει.

Γιατί η μικρή Aysha, περπατάει 8 ώρες την ημέρα, για να μπορέσει να φέρει νερό σε όλη της την οικογένεια…

_______________________

   Πηγή: gargalianoionline.gr

Μια χαμένη γενιά

News, Κοινωνικά

Η κόρη μου είναι 26 χρονών. Έβγαλε δημόσιο σχολείο, σπούδασε λογιστικά στο Ηράκλειο, αρνήθηκε να φύγει στο εξωτερικό. Ένα μέσο παιδί μιας μέσης οικογένειας. Βρήκε με τα χίλια ζόρια μια απλή δουλειά στην ειδικότητα της στον ιδιωτικό τομέα. Δουλεύει πολύ, πληρώνεται στοιχειωδώς αλλά τουλάχιστον με πλήρη ασφάλιση. Απ’ την παρέα της, είναι η μόνη που δουλεύει. Δυστυχώς.

Η παρέα της αποτελείται από καμιά δεκαριά συνήλικους και συνήλικες της, όλα παιδιά της γειτονιάς και παλιοί συμμαθητές, σπουδαγμένα και με μυαλό. Πολυτεχνεία, οικονομικές σχολές, φυσικομαθηματικές, παιδαγωγικά. Από τους δέκα, μόνο η κόρη μου δουλεύει σε κανονική δουλειά, όλοι οι υπόλοιποι είναι είτε εντελώς άνεργοι, είτε ψευτοαπασχολούνται ως σερβιτόροι σε καφετέριες και ως πωλητές σε supermarkets με εργασία part time.

Κοιτάζω καμιά φορά αυτή την παρέα και με πιάνει η ψυχή μου. Βλέπω παιδιά με σοβαρά προσόντα και με όρεξη να κάνουν πράγματα, να κάθονται γύρω-γύρω απ’ το τραπεζάκι του σαλονιού και να μετράνε τα φραγκοδίφραγκα για να πάρουν μια πίτσα στο σπίτι που μαζεύονται. Το έξω κοστίζει βλέπετε. Αν ποτέ πέσετε πάνω τους, καλύτερα να μην τα ρωτήσετε που μένουν. Θα στεναχωρηθείτε. Και τα δέκα μένουν στο παιδικό τους δωμάτιο. Αγόρια θηρία μέχρι εκεί πάνω και κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά, αντί ν’ ανοίξουν τα φτερά τους στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή, αγκαλιάζουν το παιδικό τους μαξιλαράκι το βράδυ που κοιμούνται.

Έχουν ήδη ψάξει όλα για δουλειά επί χρόνια. Έστειλαν βιογραφικά με το τσουβάλι, σε όποια δουλειά μπορεί κανείς να φανταστεί. Τίποτα. Έδωσαν δεκάδες συνεντεύξεις, καμιά δεν καρποφόρησε. Τώρα πια αμφισβητούν και την αξία του βιογραφικού και την σημασία της συνέντευξης. Όταν ήταν φοιτητές (γιατί τα γνωρίζω από μικρά) και λίγο μετά το πτυχίο, τα άκουγες να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Τώρα οι συζητήσεις αυτές έχουν κοπεί. Ζουν με το ‘’μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει’’. Η έννοια της καριέρας όλο και σβήνει απ’ το μυαλό τους. Βλέπουν παλιότερους τους να βρίσκονται στην ίδια μοίρα μ’ αυτά και νεότερους να έρχονται να συνωστίζονται από πίσω τους. Δεν βλέπουν φως.

Τα περισσότερα απ’ αυτά έχουν πια τις σχέσεις τους. Παλιότερα σ’ αυτές τις ηλικίες άρχιζαν σιγα-σιγά τα σχέδια για να φτιάξουν οικογένειες. Τώρα αυτό δεν υπάρχει καν στον ορίζοντα. Αν κάτι ονειρεύονται για το μακρινό μέλλον, δεν είναι πια ο γάμος και τα παιδιά, αλλά η δυνατότητα τους να φύγουν κάποτε από το πατρικό τους για έναν δικό τους χώρο. Κι όλο σχεδιάζουν να μαζέψουν τίποτα λεφτά για να ζήσουν –έστω- μονάχα τους και στο τέλος του μήνα πάντα καταλήγουν στην μαμά και στην γιαγιά για να συμπληρώσουν το φραγκοδίφραγκο για την πίτσα στο σπίτι.

Η πολιτική γι αυτά δεν υπάρχει. Είναι κάτι χειρότερο απ’ την χολέρα, κάτι μακρινό, βρώμικο και συλλήβδην ανήθικο. Δυο δεκαετίες που τα παρακολουθώ τώρα (μερικά από το νηπιαγωγείο) μόνο μια φορά τα είδα να δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον για την πολιτική: Την περίοδο του δημοψηφίσματος. Κάποια ψιλοτσακώθηκαν κιόλας τότε. Η αναλογία τους ήταν ακριβώς 60-40 τότε. Μετά, όχι μόνο δεν ξαναμίλησαν για πολιτική, αλλά την σιχάθηκαν χειρότερα. Πλέον, δεν ελπίζουν τίποτα απ’ αυτήν και δεν θέλουν να έχουν σχέση μαζί της. Στις επόμενες εκλογές δεν ξέρω ούτε αν θα πάνε να ψηφίσουν, ούτε τι θα ψηφίσουν.

Είναι παιδιά που βλέπουν την ζωή να περνά δίπλα τους δίχως να τα ακουμπά, είναι μια γενιά που βλέπει τα χρόνια να περνούν ερήμην της. Τη μνημονεύω την γενιά αυτή στο σημερινό μου σημείωμα, διότι είδα το αναιμικό 1,4% ανάπτυξη, καθώς και μια έρευνα της ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ με ζοφερά στοιχεία. Σκέφτηκα να προσωποποιήσω αυτά τα δυο δεδομένα στον μικρό μου κοινωνικό κύκλο. Αν κάποιος πολιτικός θέλει να κάνει κάτι καλό για τούτο τον τόπο, ας δώσει λίγη έμπνευση και μία κάποια προοπτική σ’ αυτά τα άξια και άτυχα παιδιά…

_______________________

    ~  Δ. Καμπουράκης

    Πηγή: liberal.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ίσως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε το θέμα της τσούχτρας και να οργανωθούμε..

Save Environment, Περιβάλλον

Πριν πιάσει το καλοκαίρι και ανεξάρτητα από τις ανακοινώσεις για τις περιοχές Natura που έγιναν για τον Κορινθιακό, το θέμα με τις τσούχτρες παραμένει ζωντανό. Γι’ αυτό λοιπόν, πριν πιάσει πάλι καλοκαίρι και το τονίζουμε αυτό, θα πρέπει σε όλη την Κορινθία, οι συλλογικότητες να δράσουν, να συναντηθούν, να ανταλλάξουν απόψεις για την λύση ή τον περιορισμό του προβλήματος. Οι δημοτικές αρχές από μόνες δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα. Όσο όμως “βασανίζουμε” το θέμα, τόσο καλύτερα θα είναι τα πράγματα. Η επιστημονική κοινότητα έχει ήδη προτείνει τις λύσεις και για τον τουρισμό αλλά και για την μείωση της ρύπανσης. Μπορεί να υπάρχουν τεράστια συμφέροντα στον κορινθιακό, πράγμα που είναι φανερό και έχει οδηγήσει στην τωρινή κατάσταση, όμως ίσως δεν πρέπει να το αφήσουμε στην τύχη του. Γιατί αν το αφήσουμε πάλι, το καλοκαίρι θα μοιάζει πιο τραγικό απ’το περσινό, η γκρίνια και η μιζέρια θα μας κατακλύσουν, και ο επόμενος χειμώνας θα είναι ακόμη πιο ζόρικος σε μια φθίνουσα πορεία άνευ προηγουμένου.

Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι..

Cinema, Culture

… θα ήθελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω, η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα, ούτε που πρόλαβα να αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα… είμαι συλλέκτης… μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου… Στιγμές! … όταν έχω αυτό το ξαφνικό πόθο να πετάξω, και δεν έχω που να πετάξω, κρύβομαι στην συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές, τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις, κραυγές, σιωπές χωρισμούς, …λόγια, λόγια, λόγια … έτσι και αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά, η ζωή ξέρει, και εγώ την εμπιστεύομαι … είμαι από αυτούς που πάντα κάπνιζαν φθηνά τσιγάρα …

Κυνηγώντας ουτοπίες;

Αρθρογραφίες μας, Τρίτη Ματιά

Η “ουτοπία” ήταν το μυθικό νησί από το ομότιτλο βιβλίο που εξέδωσε ο Τόμας Μορ στα 1516. Μερικές εκατοντάδες χρόνια μετά και ο όρος ουτοπία χρησιμοποείται ευρέως για να εκφράσει το όνειρο, το ανύπαρκτο μα ιδεατό. Ετσι λοιπόν, όπως ο συγγραφέας είχε μιλήσει για την ιδανική “κατάσταση” (νομικά, πολιτικά, κοινωνικά) σε ένα ανύπαρκτο νησί του Ατλαντικού, έτσι κάπως φανταζόμαστε, οι ρομαντικοί, ότι μπορεί να γίνει ο κόσμος μας. Ετσι ονειρεύομαστε… ονειρεύομασταν.

Η ιστορία όμως έκανε πάλι τον μεγάλο της κύκλο και τώρα βρισκόματε κάπου στην από κάτω μεριά, ακουμπάμε τα σκατά και η βρώμα είναι απελπιστική. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ζωή της ανθρωπότητας και σίγουρα όχι η τελευταία. Είναι όμως η εποχή που ζούμε εμείς κι επειδή σε 200 χρόνια σίγουρα θα έχουμε κελαηδήσει, αυτή έχουμε, γι’αυτήν καλούμαστε να σχολιάσουμε, αυτή να αντέξουμε και να επιβιώσουμε. Τι άθλια λέξη τελικά αυτή η “επιβίωση”; Κρύβει μέσα της δεκάδες μίζερους και προβληματικούς όρους.

Ο παραπάνω σύντομος πρόλογος για να μπορέσω να εξηγήσω, πρώτα στον εαυτό μου, τους λόγους που εσχάτως δεν έχω το κουράγιο να γράψω για όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητα. Δεν έχω τι άλλο να πω. Αισθάνομαι ότι μάλλον έχουν εξαντληθεί οι λέξεις και ότι μόνο γραφικός μπορεί να γίνω. Η ουτοπία βρίσκεται αιώνες μακριά και τα βήματα πηγαίνουν μόνο προς τα πίσω. Και δεν είναι μίζερη αυτή η αίσθηση. Μίζερη είναι απλώς η πραγματικότητα.

Με τι να καταπιαστείς; Με την πολιτική; Φαιδρότητα! Ανατρέξατε στον ορισμό και δεν χρειάζεται να το σχολιάσουμε περαιτέρω. Με την οικονομία; Τραγέλαφος. Με την κοινωνία και τις δομές της; Η κοινωνία των ζώων βρίσκεται σε τρομερούς ρυθμούς ανάπτυξης σε σύγκριση με την γερασμένη, την ανθρώπινη. Με την Ελλάδα, την χώρα μας; Η τραγικότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Προτιμά κανείς να κάθεται και σαν απλός παρατηρητής να βλέπει τις ημέρες και τα γεγονότα να περνούν από μπροστά του. Χωρίς να σαλεύει. Μόνο να παρατηρεί και να μην αισθάνεται πως μπορεί να επηρρεάσει το οτιδήποτε. Γιατί δεν μπορεί και η μοναδική αλήθεια είναι αυτή. Προτιμά να μην αντιδρά στην φαιδρότητα. Και ίσως να πρόκειται για ότι καλύτερο μπορεί να πράξει για τον ευατό του. Ότι εξυπνότερο.

Κάποτε ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Είχα πίστη στην δική μου ουτοπία και την ψευδαίσθηση πως την έβλεπαν κι άλλοι. Είχα μάλλον διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα, είχα δει αρκετές ταινίες, είχα ακούσει μπόλικη μουσική. Όμως έκανα λάθος. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ κι εγώ δεν θα αντικρίσω εκείνη την ιδεατή κοινωνία. Δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ. Μονάχα μέσα στο μυαλό μου..