Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα ότι το είδος θα μπορέσει να επιστρέψει στις παλαιότερες περιοχές εξάπλωσής του,
The monk seal, Monachus monachus, μια φώκια μοναχός από τον Κορινθιακό κόλπο.
Η δημοσίευση αναρτήθηκε στη σελίδα MOm – Monachus monachus
Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα ότι το είδος θα μπορέσει να επιστρέψει στις παλαιότερες περιοχές εξάπλωσής του,
The monk seal, Monachus monachus, μια φώκια μοναχός από τον Κορινθιακό κόλπο.
Η δημοσίευση αναρτήθηκε στη σελίδα MOm – Monachus monachus
Μία ευρηματική εταιρεία στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, η Reduce. Reuse. Grow, σχεδίασε ένα ποτήρι καφέ, που όχι μόνο είναι βιοδιασπώμενο και φιλικό προς το περιβάλλον, αλλά περιέχει και σπόρους στα τοιχώματά του, έτσι ώστε μόλις πιει κάποιος τον καφέ του και το πετάξει, μπορεί να φυτευτεί και να ανθίσει!
Τα πράσινα ποτήρια καφέ θα εμπεριέχουν τους σπόρους που ταιριάζουν στο κλίμα της κάθε περιοχής, ενώ οι καφετέριες που τα λανσάρουν, ενθαρρύνουν τους πελάτους τους είτε να φυτεύουν τα χρησιμοποιημένα ποτήρια ή να τα επιστρεφούν, ώστε να τα φυτεύει η εταιρεία.
Ένα υπέροχο πείραμα ανακύκλωσης που σίγουρα εμπνέει και είναι βέβαιο ότι θα πετύχει!
Βιβή Συργκάνη
enallaktikos.gr
Burnout ή Σύνδρομο Επαγγελματικής Εξουθένωσης, ονομάζεται η κατάσταση κατά την οποία ο εργαζόμενος, βρίσκεται στα πρόθυρα ψυχολογικής και σωματικής κατάρρευσης.
Το πιεσμένο πρόγραμμα και η υπερπληροφόρηση που δέχονται οι εργαζόμενοι σε ορισμένες περιπτώσεις, δημιουργεί «υπερφόρτωση εγκεφάλου» και μειώνει την απόδοσή τους.
Το σύνδρομο παρατηρήθηκε πρώτη φορά σε κοινωνικά επαγγέλματα το 1974.
Το 1981 περιγράφηκε επιστημονικά από την καθηγήτρια Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μπέρκλει, Christina Maslach.
Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι, στην Ελλάδα το επαγγέλματα που πλήττονται περισσότερο από το σύνδρομο εξουθένωσης, είναι των γιατρών και των νοσηλευτών, σε ποσοστό 60%, επί του συνόλου των εργαζομένων.
Burnout
Οι λόγοι που οδηγούν στο σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης είναι οι εξής:
Ψυχολογικά ή συναισθηματικά συμπτώματα
Ο εργαζόμενος νιώθει έντονα αρνητικά συναισθήματα, όπως απόγνωση, ματαιότητα, αυτό-αμφισβήτηση, μοναξιά και χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Το άγχος του αυξάνεται, έχει μόνιμα υπερένταση και είναι ευερέθιστος με συμπτώματα κατάθλιψης.
Σωματικά
Όποιος πάσχει από το σύνδρομο Burnout δυσκολεύεται να κοιμηθεί και αν τα καταφέρει δεν ξεκουράζεται, με αποτέλεσμα να έχει μειωμένη ενεργητικότητα, χαμηλό ανοσοποιητικό και μόνιμο αίσθημα εξάντλησης.
Υπάρχει μυϊκός πόνος σε όλο το σώμα, συχνοί πονοκέφαλοι και μειωμένη όρεξη για φαγητό.
Συμπεριφορά
Όσον αφορά στη συμπεριφορά, το άτομο παρουσιάζει αδυναμία συγκέντρωσης, έλλειψη ενθουσιασμού, αρνείται να αναλάβει ευθύνες και επιλέγει να απουσιάζει όσο το δυνατόν συχνότερα.
Σε κάποιες περιπτώσεις, γίνεται επιθετικός προς την οικογένεια ή τους φίλους, απομονώνεται και δεν έχει διάθεση για επικοινωνία.
Κίνδυνοι για την υγεία
Αρκετές επιδημιολογικές μελέτες, σχετίζουν διάφορες παθήσεις με το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης.
Έρευνα πανεπιστημίου στο Τελ Αβίβ έδειξε ότι, οι εργαζόμενοι που πάσχουν από το σύνδρομο, έχουν 84% περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν διαβήτη τύπου 2 και 41% μεγαλύτερο κίνδυνο, να αναπτύξουν στεφανιαία νόσο.
Τρόποι αντιμετώπισης
Δεδομένου ότι, όλα τα επαγγέλματα έχουν απαιτήσεις, οι υπερωρίες πληθαίνουν και τα ρεπό λιγοστεύουν. Έτσι, το burnout «χτυπάει» ολοένα και περισσότερους κλάδους.
Οι ψυχολόγοι προτείνουν, όταν κάποιος εργαζόμενος παρατηρήσει αλλαγές στη διάθεσή του, να επισκεφτεί έναν ειδικό.
Με την καθοδήγησή του, θα μπορέσει να ανακτήσει τον χαμένο έλεγχο και με απλές τεχνικές, να βελτιώσει τη διάθεσή του.
Επίσης, για να αποβάλλει την κατάθλιψη και να επιτευχθεί η κοινωνικοποίησή του από την αρχή, θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσει τα όρια στον εργασιακό του χώρο και να μην υποκύπτει σε εκβιασμούς από τους ανωτέρους του.
Πηγή: valueforlife.gr
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σχεδόν πάντα θλιμμένοι, απογοητευμένοι, φοβισμένοι…
Βαθιά ασυνείδητα διακατέχονται από την πεποίθηση ότι τίποτα δεν έχει νόημα στην ζωή τους, παρατηρώντας πως εξελίσσεται το δράμα της.
Αναζητούν διεξόδους και όταν τούτοι δεν καταφέρνουν να τους δείξουν την έξοδο από την δυσαρέσκεια, σε βάθος χρόνου απογοητεύονται ολοένα και περισσότερο, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι δεν φταίνε οι διέξοδοι, αλλά οι προσδοκίες τους.
Υπάρχει πάντα κάτι που θα του επιτρέψουν να τους κλέψει την χαρά και την αγάπη της κάθε στιγμής, πάντα κάτι που θα του επιτρέψουν να τους ανατρέψει προθέσεις και όνειρα…
Γκρινιάζουν για όσα δεν καταφέρνουν, για όσα δεν μπορούν να λάβουν, για όσα είναι οι άλλοι…
Γυρνάνε γύρω γύρω από μια ματαιότητα και έτσι δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα, μα ούτε βαθιά Ζωντανοί είναι…
Ψάχνουν να βρουν ένα σκοπό, μα αυτός δεν βρίσκεται σχεδόν ποτέ… Και αν βρεθεί δεν καταφέρουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον τους για την Ζωή σε βάθος χρόνου.
Προσπαθούν να γεμίσουν την ζωή τους με παρέες και συναναστροφές, με επιβεβαιώσεις και αποδοχές, μα ούτε αυτές οι «επιτυχίες» τους δημιουργούν μέσα τους την αίσθηση του Αιώνιου.
Τρομάζουν εύκολα… και επικρίνουν ακόμα ευκολότερα. Απομονώνονται μετά…
Δεν επιτρέπουν στον Εαυτό τους να φωτίσει τα σκοτάδια τους και να τα μεταβάλλει στην αιώνια φλόγα του Ζωντανού Πνεύματος, που περιλαμβάνει και δεν απομονώνει…
Παραιτούνται ευκολότερα από όσο είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν, γιατί δεν ξέρουν για ποιο πράγμα αξίζει κανείς να πολεμήσει, όταν όλα γύρω τους έχουν ματαιωθεί… Και απλά περιμένουν να αλλάξει η ζωή τους…
Μερικές φορές ο άνθρωπος θέλει την αλλαγή, αρκεί να μην αλλάξει ο ίδιος…
Αλήθεια, είναι τόσα λίγα αυτά που προκαλούν πραγματική θλίψη… Όλα τα άλλα είναι πληγωμένος εγωισμός και έλλειψη βαθιάς Πίστης στο Αιώνιο…
Οι άνθρωποι, λένε, δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας, αλλά μόνο αιχμάλωτοι του μυαλού τους.
Αλλά ποιος το συνειδητοποιεί αυτό; Μόνο το ξέρει… όμως είναι διαφορετικό το «γνωρίζω» από το «συνειδητοποιώ»… απέχουν μεταξύ τους μια Αιωνιότητα, ενώ ο νους στριφογυρίζει εκεί γύρω στον χρόνο του πριν και του μετά, γιατί του λείπει η συνειδητή παράδοση στο Αιώνιο Τώρα…
Ο Εαυτός μας έχει Αγάπη για το Κόσμο, από τον οποίο τον κρατάει σε απόσταση ένα «εγώ» που βιώνει απόγνωση, ζώντας μέσα σε έναν απελπισμένο προγραμματισμό. Πως μπορεί να ζει κανείς μισός και να είναι ευτυχισμένος;
Θέλω να τους φωνάξω… καμιά φορά… Ξέρω όμως ότι δεν θα έχει νόημα… Μόνος του το αποφασίζει κανείς να Ζήσει και να ολοκληρωθεί.
Μόνος του θα νιώσει την αλήθεια ότι ολοκλήρωση δεν είναι να κάνεις παιδιά, σπίτια, περιουσίες και να πεθάνεις…
Στο «ιστορικό» του καθενός μας καταγράφεται σαν ολοκλήρωση, το πόσες φορές ήσουν αληθινά Άνθρωπος, το πόσες φορές πολέμησες με την κοσμική ματαιότητα, ευγνωμονώντας την Ζωή και όσα είσαι μέσα σ’ αυτήν, το πόσες φορές συνέπλευσες με την Αρμονία και το πόσες φορές τίμησες την Αιωνιότητά σου.
Βάσω Νικολοπούλου
newsitamea.gr
Στις ημέρες μας υπάρχει το ποδόσφαιρο των εκατομμυρίων, της διαφήμισης, του στοιχήματος, των ύποπτων προέδρων και ανθρώπων που καταπιάνονται με αυτό, όμως υπάρχει κάπου σε μια γωνίτσα, χωρίς προβολή συνήθως και το πραγματικό ποδόσφαιρο, εκείνο που μας αρέσει και αγαπάμε ακόμη.
Ο φίλος μου Γιώργος Καραγκούνης ανήκει στην δεύτερη κατηγορία που περιγράψαμε κάπως συνοπτικά παραπάνω. Από το περασμένο Σάββατο είναι πια ο γηραιότερος αθλητής που έχει πάρει συμμετοχή στην Γ’ Εθνική κατηγορία. Είναι ένας ρεκορντμαν με ένα ρεκορ που μάλλον πολύ δύσκολα θα καταφέρει κάποιος να “σπάσει” στο μέλλον. Σε ηλικία 48 ετών μπήκε να παίξει αλλαγή σε ένα ματς Γ’ Εθνικής με τα χρώματα του ΑΟ Ζευγολατιού απέναντι στην Προοδευτική. Αυτή η συμμετοχή έκανε τον γύρο της Ελλάδας και ο Γιώργος εισέπραξε πίσω όλα εκείνα που του χρωστούσε το ποδόσφαιρο, που υπηρέτησε αδιάκοπα και σχεδόν ερασιτεχνικά για μια ολόκληρη ζωή. Οι κόποι του δικαιώθηκαν και ο ίδιος μοιάζει να κέρδισε το πιο ακριβό πράγμα στον κόσμο, την μνήμη, την υστεροφημία.
Με τον Γιώργο συναντηθήκαμε πριν κάποια χρόνια στον Ηρακλή Ξυλοκάστρου. Τον βρήκα εκεί να παλεύει με ένα μάτσο πιτσιρίκια να κρατήσει την αξιοπρέπεια του συλλόγου σε μια εξόχως δύσκολη χρονιά. Παρότι άνθρωπος με υποχρεώσεις και οικογένεια, ήταν εκεί πρώτος στις προπονήσεις αλλά και στα ματς σε ένα πρωτάθλημα που περιμέναμε να τελειώσει για να ξεκινήσει η ανασυγκρότηση από την Β’ κατηγορία. Ο ίδιος όμως ξαναγράφω ήταν εκεί την ίδια στιγμή που αρκετοί άλλοι συντοπίτες μου, νεότεροι και πολυδιαφημισμένοι απουσιάζαν. Πιστός στο Κορινθιακό ποδόσφαιρο και στην μεγάλη η μικρή ιστορία κάποιων συλλόγων, δεν παράτησε ούτε λεπτό τον αγώνα του , ακόμη κι όταν το σκορ ήταν μεγάλο, ακόμη κι αν οι ήττες μερικές φορές έμοιαζαν με χαστούκια. Η κουλτούρα της πίστης στον αθλητισμό είχε ξεθωριάσει όμως ο Γιώργος έμοιαζε να έχει βγει ζωντανός από μια χούφτα πολέμους και να το διασκεδάζει στα σίγουρα. Παλαιάς κοπής μπαλαδόφατσα που με την ευγένειά του σε αιχμαλώτιζε ακαριαία. Αξιζε το δίχως άλλο στον συγκεκριμένο άνθρωπο το ρεκορ στην Γ’ Εθνική. Και αυτό το ήξερε καλά ο Παντελής Κολλιάκος. Το ήξερε και είναι ο μοναδικός προπονητής στο Νομό μας που θα σκέφτονταν να πράξει αυτό το υπέροχο που έπραξε το Σάββατο. Γιατί ο Παντελής ξέρει, γιατί ο Παντελής δεν ήταν μόνο ο κορυφαίος μπομπερ που όλοι θαυμάσαμε στο πρόσφατο παρελθόν και που έφτασε μέχρι την Α’ Εθνική, ούτε ο σύγχρονος κόουτς που μπορεί να καταφέρει πολλά. Είναι και ψυχή των γηπέδων, είναι και μυαλό που αγαπάει τόσο την μπάλα όσο ελάχιστοι στη χώρα μας.
Το Σάββατο θαυμάσαμε το μεγαλείο δύο ανθρώπων του αθλητισμού και το είχαμε απόλυτη ανάγκη να μας συμβεί κάτι τέτοιο. Γράφω το παρόν κείμενο σαν “ευχαριστώ” και για τους δύο και εύχομαι να συνεχίσουν με την ίδια αγάπη για αυτό που κάνουν χωρίς να αλλάξουν ούτε ένα στοιχείο από τον χαρακτήρα τους. Το τοπικό ποδόσφαιρο τους έχει ανάγκη.
*Η φωτογραφία που έκανε τον γύρο της Ελλάδος, για την ιστορία είναι τραβηγμένη σε ένα ματς στον Συνοικισμό της Κορίνθου πριν μερικά χρόνια, ΠΑΣ Κύψελος – Ηρακλής Ξυλοκάστρου – Α’ΕΠΣ Κορινθίας.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
“Μα εμείς είμαστε διαφορετικοί” μου λέει η φίλη μου και κλείνει το τηλέφωνο.
Και τι κερδίζουμε (;), αναρωτήθηκα εγώ, από μέσα μου, σε μια αστραπιαία σκέψη.
Η φίλη μου με γνωρίζει καλά, από το σχολείο ακόμη αυτά συζητούσαμε. Επειτα επέστρεφα πάντοτε σε εκείνη για να πάρω την συμβουλή της, είτε με την γυναικεία ματιά της πάνω στα δικά μου προσωπικά, είτε για ν’ακούσω με ανακούφιση στο τέλος εκείνο το “εμείς είμαστε διαφορετικοί”. Ωραία, και τι κερδίζουμε; Επιμένω.
Η ζωή πια κοντεύει να πιάσει εκείνο τον ικανό αριθμό χρόνων που κάνει του ανθρώπους να τους αποκαλούν μεγάλους ή σιτεμένους ή ώριμους. Τέλος πάντων, μπορεί να απέχει λίγο ακόμη αυτή η φάση από το παρόν αλλά όχι και πολύ. Κοιτάζοντας πίσω ένας ολόκληρος στρατός στιγμών ακολουθεί. Στιγμές πεθαμένες με όψη ολοζώντανη. Είναι δύσκολο πράγμα να τις κουμαντάρεις αυτές, βρίσκονται συχνά σε απόσταση αναπνοής και μερικές φορές ξεπετάγονται κιόλας μπροστά σου. Όμορφα καλοκαιρινά βράδια, κορίτισα που αγάπησες και βγήκαν σκάρτα ή βγήκες σκάρτος εσύ, δύσκολες και όμορφες ημέρες, λιακάδες και απώλειες, κατακτήσεις, αποτυχίες, μοναξιά, πολυκοσμία, κούραση. Όλα μαζί και σε αφθονία.
Ποιος είναι εκείνος που είπε πως το μυαλό μας είναι υπολογιστής; Εκανε λάθος, προφανώς. Οι υπολογιστές εκτός από άψυχα όντα, δεν διαθέτουν την ίδια πολυπλοκότητα. Εμφανίστηκαν στον γνωστό κόσμο για να διευκολύνουν την κατάσταση, όχι να την δυσκολέψουν, όπως συνήθως λατρεύει να κάνει ένα μυαλό. Ένα οποιοδήποτε μυαλό, μα κυριώς όλα τα διαφορετικά, τα δουλεμένα, τα εκπαιδευμένα για σύνθετες συναρτήσεις.
Και τι κερδίζουμε λοιπόν φίλη μου; Συχνά αναρωτιέμαι εσχάτως. Τι μπορεί να κερδίζουμε που φροντίσαμε για μια ολόκληρη ζωή μέχρι σήμερα να συμπεριφερόμαστε στο σύμπαν με τον ορθό τρόπο; Που πήγε τόση καλοσύνη, τόση λογική; Δεν είναι κρίμα να αγνοείται; Και γιατί ενώ απ’την εφηβεία μας ακόμη είπαμε θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, έφθασε η ώρα που κόσμος δείχνει να αλλάζει εμάς; Γιατί μας αλλάζει και καλό είναι να το αποδεχθούμε. Βυθιστήκαμε μέσα του, μας ρούφηξε, πήρε όλη μας την ενέργεια, όπως κάνει με τόσους άλλους και θα συνεχίζει εις τον αιώνα να κάνει.
“Μα εμείς είμαστε διαφορετικοί” γιατί έτσι. Γιατί το λέμε εμείς. Γιατί όταν συζητάμε μαζί και παρέα με ελάχιστους ακόμη καταλαβαινόμαστε. Τα όνειρα έτσι έχουν κάποια αξία, πιάνουν τόπο. Αλλά και πάλι το λέμε μόνο εμείς. Πέρα από το εμείς τι έχει γίνει; Κόλαση; Η παράδεισος; Δεν καταφέρνω να βρω την απάντηση και πιστεψέ με την ψάχνω με αγωνία.
Μέχρι τότε όμως επιτρεψέ μου να σου πω ότι δεν είμαστε καθόλου διαφορετικοί. Στην πραγματικότητα είμαστε απλώς τυχεροί που έχουμε τα εφόδια και μπορούμε να εκφράσουμε την αγωνία μας. Αυτή η αγωνία είναι που σκοτώνει τον κόσμο. Τα αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν τα μυαλά. Όσο λιγότερο εκπαιδευμένα είναι να την αντέχουν, τόσο καλύτερα ίσως, όσο και χειρότερα.
Ερχονται οι άνθρωποι στον κόσμο ετούτο και δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν με τις ζωές τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μαθαίνουν παρά μόνο όταν είναι αργά. Εντελώς αργά. Μακάρι να είμαστε από εκείνους που θα μπορέσουν να εκτιμήσουν, σύντομα, το μεγαλείο του να ξυπνάς το πρωί και να βλέπεις τον ήλιο ή τη βροχή, και τότε ναι, φίλη μου, θα μπορώ με βεβαιότητα να δηλώσω κι εγώ πως “είμαστε διαφορετικοί”.
Σ.Ν.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης:
καταδικάστηκε μια φορά σε φυλάκιση το 1825 από τον Μαυροκορδάτο και την παρέα του και μια σε θάνατο (1833) από την αντιβασιλεία του Όθωνα που τελικά μετατράπηκε σε ισόβια, για στάση εναντίον του βασιλέως και κλείστηκε στη γνωστή ποντικότρυπα-φυλακή του Ναυπλίου. Αποφυλακίστηκε με εντολή του Όθωνα λίγους μήνες αργότερα και τελικά πέθανε στις 4 Φλεβάρη 1843.
Δοκίμασε να σκεφτείς ελαφρώς διαφορετικά από τον κόσμο και όλοι θα αρχίσουν να σε υποπτεύονται: κάτι δεν πάει καλά, είσαι τρελός.
Εάν ανήκεις στη μάζα, θεωρείσαι λογικός. Μπορεί η μάζα να είναι στα πρόθυρα της τρέλας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Εσύ πρέπει απλά να ανήκεις στη μάζα και να συμπεριφέρεσαι όπως όλοι οι άλλοι. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Δεν υπάρχουν περιθώρια για την ατομικότητα. Τα άτομα κλείνονται σε ψυχιατρείο.
Τρελό θεώρησαν τον Βούδα, τρελό θεώρησαν τον Ιησού, τρελό θεώρησαν τον Σωκράτη.
Οι μάζες θεωρούν τρελό οποιονδήποτε δεν ανήκει στη συλλογική τρέλα, οποιονδήποτε ξεφεύγει από αυτήν. Αλλά αυτή η τρέλα είναι ο μοναδικός τρόπος για να εξαγνιστείς!
Ο άνθρωπος δεν είναι ένα ον αλλά μια διαδικασία, δεν είναι ένα ον αλλά ένα γίγνεσθαι. Ο σκύλος γεννιέται και πεθαίνει σκύλος.Η κατάσταση δεν είναι η ίδια όσον αφορά τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μπορεί να γεννηθεί άνθρωπος και να πεθάνει σαν Βούδας! Καμιά άλλη ύπαρξη, εκτός του ανθρώπου, δεν εξελίσσεται ανάμεσα στη γέννηση και στον θάνατο. Αλλά για να φτάσεις σε αυτό θα πρέπει να είσαι ο κεραυνός που θα κάψει ό,τι σάπιο υπάρχει μέσα σου.
Πρέπει να είσαι αρκετά τρελός για να πας πέρα από όλες τις υποκρισίες, όλες τις ιδιομορφίες, όλες τις μάσκες που ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει για να μείνει εκεί που είναι, για να μην εξελιχθεί. Η μάζα, ο κόσμος, θα καταδικάσει όλους τους “επαναστάτες”, όλα τα επαναστατικά πνεύματα και θα πει πως είναι οι καταστροφείς. Αλλά για να δημιουργήσεις πρέπει πρώτα να καταστρέψεις. Εάν δεν καταστρέψεις ό,τι είναι άσχημο και κατακριτέο, δεν μπορείς να δημιουργήσεις την ομορφιά και το ωραίο.
Εάν δεν καταστρέψεις την ψευτιά, δεν μπορείς να ανοίξεις δρόμο στην αλήθεια. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να μην μισήσεις αυτόν τον τύπο ανθρώπων, που διαταράσσουν τον ύπνο σας, τα ψέματα σας που σας κάνουν να αισθάνεστε ασφαλείς και σας παρηγορούν.
Είναι φυσικό ο κόσμος να μισεί τον άνθρωπο της αλήθειας: είναι ένας “ταραξίας” με τα ψέματα σου αισθάνεσαι σίγουρος και ξαφνικά έρχεται εκείνος να υποκινήσει την αμφιβολία μέσα σου και να ταράξει την πίστη σου. Η αλήθεια βρίσκεται πάντα σε αντίθεση με τα δόγματα των μαζών. Η αλήθεια είναι ατομική και οι μάζες δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια. Στις μάζες ενδιαφέρουν οι παρηγοριές και οι ανέσεις.
Οι μάζες δεν αποτελούνται από εξερευνητές, από ανθρώπους που αγαπούν τις περιπέτειες, από άτομα που προχωρούν στο άγνωστο, χωρίς φόβο, και ριψοκινδυνεύουν την ζωή τους για να ανακαλύψουν ποια είναι η σημασία της ζωής τους και ολόκληρης της ύπαρξης. Οι μάζες θέλουν απλά να τους διηγηθείς γλυκές ψεύτικες ιστορίες, άνετες και επωφελείς. Άνευ κόπων και βασάνων επαναπαύονται και χαλαρώνουν μέσα στην ψευδαίσθηση τους που τους χρησιμεύει για παρηγοριά.
Η μάζα μισεί όποιον θέλει να είναι “Άτομο”, όποιον θέλει να ακολουθήσει ένα δικό του ιδιαίτερο μονοπάτι, ένα στυλ ζωής.
Οι μάζες θέλουν να είσαι απλά “ένας σαν και αυτούς”. Ο διαχωρισμός σου τους κάνει να φοβούνται!
Θέλουν να είσαι πράος, υπάκουος και υπόδουλος.
Εάν, με κάποιο τρόπο καταφέρεις και τους ξεπεράσεις δεν θα σε συγχωρέσουν ποτέ.”
Πηγή: Ιαθειήν
Η σειρά «Στο κάμπινγκ» προβλήθηκε το 1989. Το σενάριο υπογράφει ο Λυγουριάτης Κώστας Γκάτζιος με πρωταγωνιστή τον Φιλιατρινό Νίκο Καλογερόπουλο.
Στις 7 Μαΐου 1989 προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο της σειράς «Στο κάμπινγκ» από την ΕΡΤ1. Κεντρικοί χαρακτήρες ήταν οι εργαζόμενοι ενός κάμπινγκ στην Πελοπόννησο, ο ιδιοκτήτης Τάκης, τον οποίο υποδυόταν ο ηθοποιός Τάκης Μόσχος, ο Μήτσος, που φρόντιζε τα άλογα και τον υποδυόταν ο Νίκος Καλογερόπουλος, ο ναυαγοσώστης Τεό και η Γερμανίδα Σαμάνθα, που έπαιζε η ηθοποιός Τζούλια ντε Ρος.
Το σενάριο είχε υπογράψει ο οδοντίατρος στο επάγγελμα και εμπειροτέχνης θεατρικός συγγραφέας Κώστας Γκάτζιος από το Λυγουριό, ο οποίος εμπνεύστηκε την υπόθεση από τις καλοκαιρινές του διακοπές σε ένα κάμπινγκ. Τότε «γεννήθηκε» ο χαρακτήρας του Μήτσου, τον οποίο έγραψε έχοντας στο μυαλό του τον Νίκο Καλογερόπουλο.
Αφού ολοκληρώθηκε το σενάριο και βρήκαν τους βασικούς συντελεστές, συμφώνησαν με την ΕΡΤ να γίνει σειρά. Ο Γκάτζιος προσάρμοσε το σενάριο, καθώς το προόριζε για ταινία και έκανε πρόταση στον σκηνοθέτη Ανδρέα Θωμόπουλο, ο οποίος δέχτηκε αμέσως μόλις το διάβασε, καθώς ήταν λάτρης των κάμπινγκ.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε Δρέπανο και Τολό, στο κάμπινγκ Τρίτων όπου το συνεργείο και οι ηθοποιοί έμεναν πράγματι σε σκηνές από τον Αύγουστο μέχρι τον Νοέμβριο. Οι κομπάρσοι ήταν όντως παραθεριστές, ενώ τα γυρίσματα ξεκινούσαν από νωρίς το πρωί και τελείωναν με τη δύση του ηλίου.
Ο Καλογερόπουλος ενσάρκωσε δύο χαρακτήρες, τον Μήτσο και τον Μάιμο, ο οποίος αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό για τις ξεκαρδιστικές του ατάκες.
Η ερμηνεία του ήταν εξαιρετική και όπως είχε πει, ταξίδεψε στο χωριό του για να μελετήσει τον ρόλο, ενώ πηγή έμπνευσης αποτέλεσαν οι προσωπικές του εμπειρίες και οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες που είχε δει.
Τη μουσική των τίτλων αρχής έγραψε ο συνθέτης Παναγιώτης Καλαντζόπουλος. Ήταν μια κωμική σειρά με φόντο την ελληνική θάλασσα και τα ευτράπελα που συμβαίνουν στα καλοκαιρινά κάμπινγκ. Αποτύπωνε με τον καλύτερο τρόπο την ατμόσφαιρα της εποχής του ’80 η οποία έφτανε στο τέλος της, ενώ οι χαρακτήρες ήταν βγαλμένοι από την ελληνική καθημερινότητα.
Το κάθε επεισόδιο διαρκούσε 50 λεπτά και συνολικά κυκλοφόρησαν 13 επεισόδια. Όταν προβλήθηκε πρώτη φορά σημείωσε μεγάλη επιτυχία, ενώ ακολούθησαν αρκετές επαναλήψεις τη δεκαετία του ’90. Σήμερα, 30 χρόνια μετά, θεωρείται μια από τις καλύτερες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης.
Από τη Μηχανή του Χρόνου.
Ηθελα να γράψω πολλά όμως νοιώθω ότι δεν έχει νόημα. Και η αλήθεια είναι πως δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Το ποδόσφαιρο λερώνει σε κάθε του μορφή στη χώρα μας. Επαγγελματικό ή ερασιτεχνικό δεν έχει καμια διαφορά σε αρκετές περιπτώσεις.
Έτσι λοιπόν έχω την αίσθηση πως με αυτά και μ’αυτά, σε λιγάκι δεν θα έχει απομείνει κανείς υγιής φίλαθλος ή άνθρωπος του αθλητισμού γενικότερα, που να ασχολείται με αυτό το πράγμα. Θα ανοίγει την τηλεόραση και θα παρακολουθεί παιχνίδια με όλη τη σημασία της λέξης από άλλες προηγμένες χώρες. Δεν θα θέλει ούτε να ακούει για “μπάλα”.
Όχι άδικα. Αντιθέτως, μάλλον θα έπρεπε να το έχουμε πράξει αυτό από καιρό. Υπάρχουν απείρως ομόρφοτερα πραγματάκια για τα Σαββατοκύριακά μας, από τις ανούσιες κόντρες ανάμεσα σε ανθρώπους που προφανέστατα δεν διαθέτουν ίχνος ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.
Καληνύχτα μας!