Σήμερα θα φιλοξενήσουμε μερικά εξαιρετικά καρε του φίλου του περιοδικού Χρήστου Τσιπά. Από την ευρύτερη περιοχή του Δήμου Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης οι φωτογραφίες. Κι όπως είπαμε, στείλτε κι εσείς τις δικές σας στο revista.gr. Κάθε ημέρα κι από ένα “Φωτογραφίες αναγνωστών – Κορινθία” θα τρέχει από την στήλη μας.
______
© revista.gr – Ιούνιος 2017
Δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις όπως η θλίψη, η μελαγχολία και η στεναχώρια επιδρούν με αρνητικό τρόπο στο σώμα μας και εμφανίζονται με επίπονα και πολλές φορές δυσάρεστα σωματικά συμπτώματα.
Ο Ιπποκράτης , ο πατέρας της Ιατρικής, έγραψε αιώνες ολόκληρους πριν μία φράση η οποία συμπυκνώνει μέσα της μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες:
»Η στεναχώρια είναι η πηγή όλων των ασθενειών.’’
Καρδιά: Η μεγάλη στεναχώρια μπορεί να επιφέρει αρρυθμία στην καρδιά, αύξηση της πίεσης, έντονη δυσφορία. Η δύναμη της στεναχώριας είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να προσκαλέσει ακόμα και έμφραγμα.
Πεπτικό σύστημα: Η στεναχώρια προκαλεί πολλές διαταραχές στο στομάχι, από έντονο κοιλόπονο και δυσκοιλιότητα, μέχρι στην πιο ακραία μορφή γαστρορραγία.
Θυρεοειδής: Η στεναχώρια χτυπά πάρα πολύ τον θυρεοειδή, τον μεγαλύτερο αδένα που υπάρχει στο σώμα μας και ρυθμίζει τις λειτουργίες του οργανισμού μας. Επηρεάζοντας τη λειτουργία του , οδηγεί σε διάφορες παθήσεις.
Πνεύμονας: Η στεναχώρια χτυπάει πολύ το αναπνευστικό μας σύστημα, τους πνεύμονές μας. Έχει διαπιστωθεί ότι άτομα που εμφάνισαν αναπνευστικές παθήσεις , είχαν βιώσει άσχημες και στενάχωρες καταστάσεις.
Δέρμα: Το δέρμα αποτελεί ίσως το πιο εύκολο ‘’θύμα’’ της στεναχώριας. Η κακή διάθεση επιδρά στο δέρμα μας περισσότερο από οπουδήποτε αλλού αφού δερματικές παθήσεις , κοκκινίλες, εκζέματα και δερματίτιδες οφείλονται στο μεγαλύτερο βαθμό τους στη στεναχώρια ή το άγχος.
Μαλλιά: Τα μαλλιά μας επηρεάζονται και αυτά εξίσου πολύ από τη στεναχώρια με γνωστό σύμπτωμα την τριχόπτωση και την ελάττωση της ποιότητας.
Η στεναχώρια , πραγματικά, εξασθενεί τις άμυνες του οργανισμού μας. Έχει διαπιστωθεί ότι η καρδιακή ανακοπή και το εγκεφαλικό, συνδέεται με μεγάλη στεναχώρια τις περισσότερες φορές ( άνθρωποι που θρηνούσαν , για παράδειγμα, λόγω της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου είχαν περισσότερες πιθανότητες να υποστούν ένα από τα δύο).
Οι άσχημες διαπροσωπικές σχέσεις, οικονομικά προβλήματα, η δύσκολη καθημερινότητα και επαγγελματικές ή συναισθηματικές απογοητεύσεις, εντείνουν τη στεναχώρια μας τις περισσότερες φορές. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να προστατεύσει τον εαυτό του, τη ζωή του;
• Με το να υιοθετήσει έναν τρόπο ζωής στον οποίο αποφεύγει συνήθειες οι οποίες έχουν αποδειχθεί ότι είναι βλαπτικές για την υγεία μας. Το κάπνισμα, το ποτό και η ανθυγιεινή διατροφή εντείνει πολλές φορές τη διόγκωση του προβλήματος. Η υιοθέτηση ενός υγιεινού τρόπου ζωής, η καλή διατροφή, η άθληση και ενασχόληση με αθλήματα και ο επαρκής ύπνος βοηθούν στο να νοιώθουμε ελκυστικοί , όμορφοι και συμβάλλουν στη διατήρηση της υγείας μας.
• Με το να μην φορτωνόμαστε όλες τις επιθυμίες και τα θέλω των άλλων. Πολλές φορές η στεναχώρια απορρέει από τη διαπίστωση ότι δε μπορούμε να ικανοποιήσουμε – και είναι λογικό – τις επιθυμίες όλων και ίσως νοιώθουμε, λανθασμένα , να φοβόμαστε μήπως οι άλλοι αποσύρουν την αγάπη τους. Τα παιδιά πολλές φορές νοιώθουν στεναχώρια επειδή νοιώθουν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των γονιών, ένας άνεργος μπορεί να νοιώθει στεναχώρια επειδή δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του. Με το να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τις ανάγκες και τα δικά μας θέλω και το γεγονός ότι δεν μπορούμε να ευχαριστούμε τους πάντες, αποβάλλουμε από μέσα μας τη στεναχώρια και τις ενοχές που προκύπτουν από το βάρος της μη εκπλήρωσης των προσδοκιών των άλλων.
• Με το να μη μεγεθύνουμε με το μυαλό μας διάφορες καταστάσεις, χωρίς να έχουμε – όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές- επίγνωση της πραγματικότητας και όλων των γεγονότων. Με το να γνωρίζουμε την αλήθεια μίας κατάστασης, χωρίς να υπερβάλλουμε και να φτιάχνουμε σενάρια καταστροφής, μειώνουμε τη στεναχώρια.
• Με το να αποδεχτούμε ότι κάποιες καταστάσεις δεν αλλάζουν. Ένας κακός χωρισμός , μία απώλεια, μία αποτυχία στις εξετάσεις αργά ή γρήγορα θα κάνει την εμφάνιση στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Η στεναχώρια για κάτι που μπορεί να μην αλλάξει, είναι και καταστροφική και περιττή. Ας αναλογιστεί ο κάθε άνθρωπος τι μπορεί να τον διδάξει μία επώδυνη κατάσταση. Η αποδοχή, πολλές φορές, είναι φάρμακο.
• Με το να απομακρυνόμαστε από τους τοξικούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι που δε μας εκτιμούν, μας φθονούν ή μας βλάπτουν δεν έχουν θέση στη ζωής μας, μόνο στεναχώρια μας προσφέρουν.
• Με το να προσέχουμε την υγεία μας. Η παρακολούθηση της υγείας μας , μας προφυλάσσει και μας προστατεύει από ανυπόστατα -μερικές φορές- σενάρια.
• Με το να αρχίσουμε να εκτιμάμε τα καλά πράγματα που μας προσφέρει η ζωή. Πολλές φορές θεωρούμε δεδομένα πράγματα όπως ο ήλιος, μία βόλτα με φίλους, το να δούμε μία ταινία ή το γεγονός ότι ξυπνήσαμε και γεμίζουμε στεναχώρια για όλα αυτά που δεν έχουμε. Με το να αρχίσουμε να εκτιμάμε κάθε τι στη ζωή , τότε θα διώξουμε τον αρνητισμό.
Η ψυχική μας υγεία είναι προπομπός της σωματικής.
Μαρία Σκαμπαρδώνη – healingeffect.gr
Αυτή η εποχή του χρόνου και κυρίως οι απογευματινές ώρες, λίγο πριν νυχτώσει, είναι κάτι το εξαιρετικό από φυσικής ομορφιάς. Εξαιρετικά χρώματα, περίεργα σύννεφα, απίθανη θάλασσα. Ένας αναγνώστης μας έστειλε τα παρακάτω καρέ, τραβηγμένα στο Καμάρι και το Ξυλόκαστρο. Τον ευχαριστούμε θερμά. Στείλε κι εσείς τις φωτογραφίες σας από την Κορινθία με ένα μήνυμα στη σελίδα μας στο facebook. Εκτός του ότι ανεβαίνουν στο περιοδικό κι έχουν την δυνατότητα να απολαύσουν “Κορινθία” όσοι είναι μακριά, ανεβαίνουν και στη σελίδα του Xylokastro – Trikala Guide που αριθμεί πολλές χιλιάδες followers ανά την Ελλάδα και οι φωτογραφίες σας θα φτάσουν παντού.
Ξαφνικά, λες και κάποιο πεπρωμένο μαγικό με γιάτρεψε από μια τύφλωση παλιά, με αποτελέσματα εκπληκτικά κι αιφνίδια, σηκώνω το κεφάλι πάνω από την ανώνυμη μου ύπαρξη, για να γνωρίσω το πώς ζω. Και βλέπω πως ό,τι έκανα, ό,τι σκέφτηκα κι ό,τι υπήρξα, είναι ένα είδος αυτοεξαπάτησης και τρέλας. Μένω έκθαμβος μπροστά σ’ αυτά που κατάφερα να μη δω. Στέκω άφωνος μπροστά σ’ αυτό που ήμουν και που σήμερα βλέπω πως τελικά δεν είμαι.
Βλέπω, σαν μια έκταση αχανή κάτω από μια ακτίδα φωτός που σκίζει ξαφνικά τα σύννεφα, τη ζωή μου που πέρασε· και διαπιστώνω, με μια κατάπληξη μεταφυσική, σε ποιο βαθμό οι κινήσεις μου οι πιο σίγουρες, οι ιδέες μου οι πιο σοφές και οι πιο λογικοί μου στόχοι, δεν υπήρξαν τελικά παρά ένα είδος μέθης έμφυτης, μία τρέλα φυσιολογική, μία πλήρης άγνοια. Ούτε καν υποκρίθηκα, το ρόλο μου τον παίξαν άλλοι για λογαριασμό μου. Δεν υπήρξα ο ηθοποιός, μα οι κινήσεις του.
Ό,τι έκανα, σκέφτηκα ή υπήρξα, δεν είναι παρά μια υποταγή, είτε σ’ ένα ον τεχνητό που εξέλαβα ως εαυτό μου, διότι δρούσα ξεκινώντας από αυτό προς τα έξω, είτε στο βάρος των περιστάσεων, όπου συμπεριέλαβα ακόμη και τον αέρα που ανέπνεα. Είμαι, σ’ αυτή τη στιγμή της διαύγειας, ένα πλάσμα ξαφνικά μοναχικό, που βλέπει τον εαυτό του εξόριστο όταν όλη του τη ζωή την πέρασε πολίτης. Μέχρι και στις σκέψεις μου τις πιο μύχιες — δεν ήμουν εγώ.
Με πιάνει, λοιπόν, ένας τρόμος της ζωής σαρκαστικός, μια σύγχυση που ξεπερνάει τα όρια της συνειδητής μου ατομικότητας. Καταλαβαίνω πως υπήρξα μόνο σφάλμα και πλάνη, που δεν έζησα ποτέ, πως υπήρξα μόνο στο βαθμό που γέμισα το χρόνο με συνείδηση και σκέψη. Για τον εαυτό μου έχω την αίσθηση κάποιου που ξυπνάει μετά από έναν ύπνο γεμάτο με όνειρα πραγματικά ή κάποιου που απελευθερώθηκε ξαφνικά, μ’ ένα σεισμό, από το λιγοστό φως της φυλακής που είχε συνηθίσει.
Και με βαραίνει, στ’ αλήθεια, με βαραίνει σαν μια καταδίκη στη γνώση, αυτή η αιφνίδια συνειδητοποίηση της αληθινής μου ατομικότητας, αυτής που πάντα υπνοβατούσε ανάμεσα σ’ αυτό που αισθανόταν κι αυτό που έβλεπε.
Είναι τόσο δύσκολο να περιγράφει κανείς τι αισθάνεται όταν αισθάνεται πως πράγματι υπάρχει, πως η ψυχή του είναι μια ενότητα πραγματική, τόσο δύσκολο που δεν βρίσκω ανθρώπινες λέξεις για να το ορίσω. Δεν ξέρω αν, όπως νομίζω, έχω πυρετό ή αν μόλις γιατρεύτηκα από τον πυρετό του να κοιμάμαι τη ζωή. Ναι, το ξαναλέω, είμαι ένας ταξιδιώτης που βρίσκεται ξαφνικά σε μια πόλη άγνωστη, χωρίς να ξέρει πώς έφτασε μέχρι εκεί’ κι έρχονται έτσι στο νου μου οι περιπτώσεις των ανθρώπων που χάνουν τη μνήμη τους, και γίνονται άλλοι για πολύ καιρό. Για πολύ καιρό υπήρξα άλλος —από τη γέννησή μου κι από την εποχή που απέκτησα συνείδηση— και σήμερα ξυπνάω, στη μέση μιας γέφυρας, γερμένος πάνω απ’ το ποτάμι, και γνωρίζοντας πως τώρα υπάρχω πολύ πιο σταθερός απ’ ό,τι υπήρξα μέχρι τώρα. Η πόλη όμως μου είναι ξένη, οι δρόμοι άγνωστοι, κι ο πόνος μου δε βρίσκει γιατρειά. Περιμένω λοιπόν, σκυμμένος πάνω απ’ το ποτάμι, να μου περάσει η αλήθεια, και να επανέλθω πλαστός και άχρηστος, ευφυής και φυσιολογικός.
Δεν ήταν παρά μια στιγμή, πέρασε κιόλας. Βλέπω και πάλι τα έπιπλα γύρω μου, τα σχέδια πάνω στο φθαρμένο χαρτί των τοίχων, τον ήλιο μέσα από τα σκονισμένα τζάμια. Είδα την αλήθεια για μια στιγμή. Υπήρξα μια στιγμή με τη συνείδηση μου αυτό που είναι οι μεγάλοι άνδρες στη ζωή. Φέρνω στο νου μου τις πράξεις και τα λόγια τους, κι αναρωτιέμαι αν κι αυτοί κάποια στιγμή ενέδωσαν στον πειρασμό του Δαίμονα της Πραγματικότητας.
Ζωή είναι η άγνοια του εαυτού σου. Σκέψη είναι η ανεπαρκής γνώση του εαυτού σου. Η ξαφνική όμως γνώση του εαυτού σου, σε μια τέτοια καθαρτήρια στιγμή, είναι για σένα η άμεση αντίληψη της έννοιας της ενδόμυχης μονάδας, του μαγικού λόγου της ψυχής. Μα η αιφνίδια λάμψη καίει τα πάντα, αναλώνει τα πάντα. Μας απογυμνώνει ακόμη κι από τον εαυτό μας.
Δεν ήταν παρά μια στιγμή, και με είδα. Ύστερα δεν θα ξέρω ούτε καν να πω τι ήμουν. Και, τελικά, νυστάζω, γιατί μου φαίνεται, χωρίς να ξέρω γιατί, πως το νόημα όλων αυτών είναι ο ύπνος.
21-2-1930
Το βιβλίο της ανησυχίας – Φερνάντο Πεσσόα.
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Στην ουσία αυτά που σήμερα είναι ανεπαρκή: διανθρώπινες σχέσεις-σχεσιακά αγαθά- εργασία όσο γίνεται πιο δημιουργική και ευχάριστη -με ουσιαστική σχέση με το προϊόν της εργασίας του-και τη φύση γύρω του-όσο το δυνατόν πιο αναζωογονητική για τον ίδιο.
Του Γιώργου Κολέμπα
Τα παραπάνω είναι τόσο αυτονόητα! Όμως και τόσο παραμελημένα! Παραβλέπονται τόσο συστηματικά από τον σημερινό κυρίαρχο ανθρωπολογικό τύπο και το καπιταλιστικό σύστημα που τον έχει διαμορφώσει.
Ας κάνουμε μια ερευνητική διαδρομή προς τη ρίζα των αναγκών του ανθρώπου, την ανάγκη για ουσιαστική σχέση με την «πρωταρχική του μάνα», τη φύση. Η αποκατάσταση αυτής της σχέσης εκτός των άλλων θετικών που φέρνει μαζί της, είναι και θεραπευτική για τον σημερινό στρεσαρισμένο και αγχωτικό άνθρωπο, ιδίως των πόλεων. Μπορεί να τον αλλάξει και εσωτερικά και να ξεπεράσει τη σημερινή νοοτροπία του και τα νοήματα ζωής που τον καθορίζουν.
Συχνά ακούμε από μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους: «Όταν βρίσκομαι εκεί, είμαι ευτυχής». Και με το «εκεί» εννοούν ένα μέρος, στο οποίο αναφέρονται με μια ευτυχισμένη έκφραση στο πρόσωπο. Και αυτό το μέρος, σχεδόν πάντα, είναι είτε ένα δάσος, είτε μια κορυφή βουνού, είτε μια εξαίσια ακρογιαλιά. Για πολλούς είναι ακόμα πιο συγκεκριμένο αυτό το μέρος και αναπολούν τις στιγμές που περνούν για παράδειγμα στη σκιά ενός συγκεκριμένου αιωνόβιου δένδρου, ή στη σκιά ενός βράχου που υψώνεται πάνω από την αμμουδιά μιας συγκεκριμένης παραλίας το καλοκαίρι. Άλλοι βρίσκουν την ευτυχία τους περιδιαβαίνοντας το παλιό αγρόκτημα του παππού τους με τα εναπομείναντα φρουτόδεντρα και δοκιμάζοντας την απαράμιλλη γεύση των λιγοστών φρούτων τους, ή όταν με παρέα, καβάλα για παράδειγμα σε άλογα, ακολουθούν ένα ωραίο μονοπάτι περνώντας από ρυάκια ή βαλτότοπους, γεμάτα από αποδημητικά πουλιά και πράσινο χρώμα.
Ειδικά η ανάγκη για πράσινο, οδήγησε φέτος το Ινστιτούτο Pantone Color1 να επιλέξει σαν το «χρώμα της χρονιάς» του 2017 το Greenery, την Πρασινάδα, ένα έντονο φωτεινό πράσινο του μήλου. Είναι τυχαίο ή είναι ανθρώπινη ανάγκη το πράσινο;
Οι ρομαντικοί ποιητές και συγγραφείς πάντα έγραφαν-με τον τρόπο του ο καθένας-ότι ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος μόνο όταν συνδέεται οργανικά με τη φύση. «Μόνο κάτω από έναν ουρανό φύλλων ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος», έγραψε ο ρομαντικός Ludwig Tieck. Όπως το έκφρασε ο Henry David Thoreau-για πολλούς ο πιονέρος της οικολογίας- στο βιβλίο του Walden2: «πήγα στο δάσος, γιατί ήθελα να ζήσω συνειδητά, γιατί ήθελα να ζήσω έντονα, ώστε όταν φθάσει η ώρα του θανάτου να μη αισθανθώ ότι δεν έχω ζήσει».
Μέχρι τώρα, οι επιστήμονες έβλεπαν το θέμα «φύση», από τη σκοπιά του «τι κακό κάνει ο άνθρωπος στη φύση». Αλλά πλέον αντιστρέφουν το ζήτημα: γιατροί, ερευνητές του περιβάλλοντος, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, όλοι πια, ενδιαφέρονται για το «τι κάνει πραγματικά η φύση με τον άνθρωπο». Είναι προφανές ότι μια μέρα στη λίμνη, ή μια ώρα στον κήπο, είναι αρκετό για να αισθανθούμε καλά και να απαλλαγούμε από το αίσθημα κούρασης που τυχόν μας έχει κυριεύσει πριν. Αλλά γιατί; Τι σήματα μας εκπέμπονται από τη φύση; Και τι μας κάνει δεκτικούς σε αυτά; Που βρίσκονται οι δέκτες μας οι οποίοι συντονίζονται με τις συχνότητες εκπομπής της φύσης, στο σώμα, στον εγκέφαλο, σε αυτό που αποκαλούμε ψυχή; Είναι δυνατό, πίσω από την αφήγηση ότι «το πράσινο μας κάνει καλό», να κρύβεται στην πραγματικότητα η θεραπευτικότητα της φύσης;
Ο άνθρωπος σαν είδος-homo sapiens-ενηλικιώθηκε σε έναν κόσμο πολύ πιο άγριο από τον σημερινό. Εδώ και πολύ λίγες γενεές ζει, αισθάνεται και σκέφτεται ενταγμένος σε τεχνητά αστικά περιβάλλοντα. Καθοριζόμαστε όμως ακόμα από εξοχές και υπαίθρια περιβάλλοντα, όπου οι πρόγονοί μας έβρισκαν προστασία, τροφή, νερό κ.λπ. Και όταν βρίσκουν την ευκαιρία τα αναζητούν και οι σημερινοί αστοί των πόλεων, για να τους επανέλθει η ηρεμία που προσφέρει το πράσινο φως-το φύλλωμα π.χ. των δέντρων φιλτράρει το υπέρυθρο και το υπεριώδες του ηλιακού φωτός, προστατεύει επομένως από το ζημιογόνο μέρος της ακτινοβολίας, κάνει πιο ήπια τη ζέστη. Λιγοστεύει επίσης το κρύο και τη βροχή. Και αυτό το κάνει και σήμερα, όπως παλιά με τους προγόνους μας που ζούσαν στα δάση.
Αλλά όχι μόνο το δάσος και το φύλλωμα από πάνω, είναι θεραπευτικό. Το έδαφος κάτω από τα πόδια μας; Τα πόδια μας είναι καμωμένα για ανώμαλα και μαλακά εδάφη και όχι για ίσιους τσιμεντένιους δρόμους και άσφαλτο.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλές επιστημονικές έρευνες για την επίδραση του πράσινου περιβάλλοντος στην ανθρώπινη υγεία. Μια τέτοια που γίνεται στη Γερμανία για αρκετά-δώδεκα- χρόνια και συγκεντρώνει στοιχεία από κατοίκους 32 μεγάλων γερμανικών πόλεων, καταλήγει στο συμπέρασμα: ο κίνδυνος για διαβήτη, αϋπνίες ή ασθένειες των αρθρώσεων είναι ανάλογος της απόστασης της κατοικίας από εγκαταστάσεις του πράσινου, δηλαδή τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση, ενώ η ικανοποίηση της ζωής τόσο μεγαλύτερη όσο μικρότερη είναι η απόσταση των πάρκων. Όλες οι σχετικές έρευνες δείχνουν ότι η εγγύτητα με τη φύση οδηγεί σε μεγαλύτερη ικανοποίηση, ενώ οι κάτοικοι περιοχών με βλάστηση αντιμετωπίζουν πολύ μειωμένο κίνδυνο για άγχος, κατάθλιψη, υπερβάρος, καρδιακά ή αναπνευστικά προβλήματα. Ακόμα και η «θέα του πράσινου από το παράθυρο» είναι θεραπευτική για ασθενείς των κλινικών, έδειξαν κάποιες άλλες έρευνες.
Τα αποτελέσματα φαίνονται προφανή και «τα ξέρει και η γιαγιά μας», όπως λέμε, όμως οι ερευνητές ενδιαφέρονται για τη θεωρία που μπορεί να τα εξηγήσει. Και μέχρι τώρα δεν είναι σε θέση να τη διατυπώσουν. Αυτό είναι το πρόβλημα που έχουμε σαν σημερινός πολιτισμός: πρέπει να διατυπωθεί με επιστημονικό τρόπο για να γίνει αποδεκτό κάτι, που είναι φως φανάρι και το ξέρανε και οι «άγριοι» προγονοί μας. Όμως τώρα δεν γίνεται αποδεκτό, γιατί η παγκόσμια τάση που έχει δημιουργηθεί συστηματικά την τελευταία χρονική περίοδο οδηγεί τον παγκόσμιο πληθυσμό να εγκαθίσταται σε μεγα-πόλεις με ελάχιστο ή καθόλου πράσινο.
Η ψυχολογία μιλάει πάντα για την σπουδαιότητα των σχέσεων με τους συνανθρώπους μας και ιδιαίτερα με τους γονείς μας στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας και την ανάλυση των προβλημάτων μας, αλλά ξεχνά την εξίσου σημαντική σχέση μας με τον χώρο και τον τόπο. Τόποι και χώροι που μας καθορίζουν και έχουμε αναπτύξει σχέσεις, είναι εξίσου σημαντικοί με τους κοντινούς μας ανθρώπους. Αυτή η αλληλεπίδραση γίνεται περισσότερο φανερή, όταν συνδέουμε τον τόπο με κάποιες σημαντικές σημασίες και νοήματα για μας. Και αυτό γίνεται καλύτερα όταν ο τόπος έχει να κάνει με τις διεργασίες της φύσης στο φυσικό περιβάλλον. Η άμπωτις π.χ. σε μια παραλία προκαλεί μέσα μας μια ελαφριά μελαγχολία, το ράπισμα του ανέμου στο πρόσωπο μας κάνει να θέλουμε να κραυγάσουμε απελευθερωτικά, η ματιά μας σε ένα απέραντο λιβάδι μας φέρνει τη σκέψη της «ελεύθερης φύσης» και μας κάνει να αισθανόμαστε και οι ίδιοι ελεύθεροι, η θέα ενός εύρωστου δένδρου μας δίνει δύναμη και μας φέρνει αισιοδοξία να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.
Ο νέος κλάδος της ψυχολογίας, η «περιβαλλοντική ψυχολογία», αποκαλεί «θεραπευτικές εξοχές» τους τόπους στους οποίους οι άνθρωποι βιώνουν τέτοιες εσωτερικές καταστάσεις. Ανάλογα σε τι φάση της ζωής τους βρίσκονται οι άνθρωποι, και σε ποια ηλικία, τα μέρη αυτά μπορούν έχουν διαφορετικές σημασίες. Σε ένα παιδί νηπιαγωγείου π.χ. το παιχνίδι έξω στη φύση προκαλεί τη φαντασία του και του αναπτύσσει τη δημιουργικότητα. Κοντά σε φυτά και ζώα εκτυλίσσονται οι δυνατότητές του να συνδεθεί συναισθηματικά μαζί τους. Αντίθετα, για τους νέους η φύση αποτελεί πρόκληση για επιβεβαίωση των δεξιοτήτων τους, για να αναγνωρίσουν τις δυνατότητες και τα όριά τους στην αντιμετώπιση δυσκολιών, πράγμα που είναι απαραίτητο για τη δημιουργία σταθερών ταυτοτήτων-προσωπικοτήτων. Συνήθως, η ακτίνα του κύκλου στον οποίο βρίσκονται τα αγαπημένα μέρη μας-και αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό προσωπική υπόθεση- είναι μικρή σαν παιδιά, μεγαλώνει με την ηλικία μας, για να ξαναγίνει μικρός ο κύκλος όταν γεράσουμε. Ζούμε μια αξιοβίωτη ζωή, όταν φροντίζουμε να διατηρούμε τη σχέση μας με τα αγαπημένα μας μέρη.
Ένα πείραμα που κάνουν συνήθως οι περιβαλλοντικοί ψυχολόγοι για να μελετήσουν το στρες από το οποίο κυριαρχείται ο άνθρωπος της πόλης, είναι το εξής: Οι συμμετέχοντες του πειράματος κάνουν περιπάτους. Μια ομάδα περπατά κατά μήκος μιας αστικής οδού, μια άλλη περπατά στη φύση σε ένα ωραίο τοπίο. Μετρούν την πίεση του αίματος και τις τιμές της κορτιζόλης τους, παρατηρούν την δυνατότητα συγκέντρωσης και τη δημιουργικότητά τους. Πριν τον περίπατο και μετά. Το αποτέλεσμα: τίποτα δεν κατεβάζει περισσότερο το επίπεδο του στρες μας, από ότι η παραμονή μας στο ελεύθερο τοπίο! Γιατί;
Οι ερευνητές καταλήγουν, όσον αφορά π.χ. την δυνατότητα συγκέντρωσης, στο εξής: περιοχές του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τη συγκέντρωση, ανανεώνονται και αναγεννούνται κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στη φύση. Αυτό οφείλεται στη «μαλακιά γοητεία»(soft fascination) με την οποία επιδρά η φύση πάνω μας. Το πώς επιδρά ακριβώς δεν μπορούν να το εξηγήσουν οι σχετικοί ερευνητές, αλλά όποιος κάθε φορά αφήνει τη ματιά του να περιπλανηθεί, χωρίς κανένα ιδιαίτερο σκοπό, σε ένα δάσος, σε ένα βουνό με τρεχούμενα νερά-σαν το Πήλιο-ή σε μια άγρια –αλλά και ομαλή αμουδερή-παραλία, το καταλαβαίνει ενδόμυχα, χωρίς να χρειάζεται να το αναλύσει πιο πέρα. Στη θάλασσα: η άμμος είναι όμοια στη δομή της, όμως παίρνει τόσο διαφορετικές μορφές από παραλία σε παραλία. Στο δάσος, τα φύλλα έχουν την ίδια μορφή: κοτσάνι, μεσαία ράβδωση, πλευρικές ραβδώσεις, όμως είναι τόσο διαφορετικά από δένδρο σε δέντρο και δε θα βρεις ένα φύλλο ίδιο με κάποιο άλλο.
Δάσος, έρημος, λιβάδι, τυρφώνας, βάλτος ή βιότοπος, βουνό: αποτελούν αυτά που οι επιστήμονες ονομάζουν «αυτο-παρόμοια τοπία». Και υποστηρίζουν ότι ο εγκέφαλός μας επεξεργάζεται ιδιαιτέρως εύκολα τις αυτο-παρόμοιες δομές. Κάποιοι λοιπόν ισχυρίζονται ότι αυτός είναι ο σύνδεσμος που έλειπε για να εξηγήσουν πως το οπτικό σήμα που εκπέμπει η φύση είναι σε θέση να εξαλείψει την κούραση του σώματός μας, η οποία προέρχεται από τη συνεχή προσοχή μας(είμαστε δηλαδή συνέχεια στην «τσίτα») στα πλαίσια του τεχνητού μας περιβάλλοντος.
Η φύση φαίνεται ότι επιδρά πάνω μας όπως η μουσική. Μας συνοδεύει από το «πίσω μέρος του μυαλού μας», αποτελεί την υπόκρουση και το φόντο μέσα στο οποίο ζούμε, δράμε και αντιδράμε. Ταυτόχρονα μας ανεβάζει την καλή διάθεση-μέχρι και να χορεύουμε έχουμε διάθεση κοντά της, ακολουθώντας τους ρυθμούς της, όπως με τη μουσική- και μας απαλλάσσει από τις κακές σκέψεις. Αυτή την επίδραση έχουν αρχίσει να την χρησιμοποιούν και κάποιοι ψυχοθεραπευτές για να απαλλάξουν τους ασθενείς τους από άγχη, κατάθλιψη και σύνδρομο υπερκόπωσης(burn out). Εκδράμουν μαζί με τους ασθενείς τους σε πράσινα τοπία στοχεύοντας όχι απλά στη μείωση του στρες και την αναψυχή, αλλά στην προσωπική εσωτερική αλλαγή, με άνοιγμα και διαδρομή προς τα ενδόμυχα πάθη τους, σαν αποτέλεσμα του ανοίγματος στην ομορφιά της φύσης, στην απεραντοσύνη της, στη σιωπή της, στη δύναμή της για ανανέωση και την ικανότητά της για ισορροπία.
Και αυτό δεν συμβαίνει με μακρινά άγνωστα τοπία, αλλά με κοντινά μας γνώριμα τοπία, που μπορούμε να προσεγγίζουμε με τα πόδια και μόνοι μας ή με παρέα, όταν έχουμε ανάγκη για ησυχία και ξεκούραση. Η εγγύτητα στις αποστάσεις είναι σημαντική, γιατί έχει να κάνει με τον μη προγραμματισμένο χρόνο μας, με τον αυθορμητισμό των στιγμών μας και όχι με τυχόν διακοπές μας και τον τουρισμό. Βέβαια αν έχουμε διακοπές μπορούμε να τις περάσουμε όσο γίνεται πιο ανανεωτικά, αν κάνουμε αυτό που λέμε ήπιο τουρισμό, δηλαδή γνωρίζουμε τις ομορφιές ενός τόπου ακολουθώντας διαδρομές με ποδήλατο ή πεζοπορίες και μένοντας σε τοπικούς ξενώνες, γνωρίζοντας από κοντά μη στρεσαρισμένους «αποκεντρωμένους» ανθρώπους και γευόμενοι τοπικά ποιοτικά προϊόντα που έχουν παραχθεί με αγάπη από τους ντόπιους. Τέτοιες διακοπές δεν είναι μόνο ανανεωτικές, αλλά και θεραπευτικές σε σχέση με τις εμμονές των κατοίκων των πόλεων.
ΠΗΓΗ: http://www.topikopoiisi.eu/
1 Από το 2000 το Ινστιτούτο Pantone Color δηλώνει ένα ιδιαίτερο χρώμα σαν “Χρώμα της Χρονιάς. Το χρώμα υποτίθεται ότι συνδέεται με το πνεύμα της εποχής (zeitgeist) . Για παράδειγμα, το δελτίο τύπου που δηλώνει το Honeysuckle το χρώμα του 2011 είπε: “Σε περιόδους άγχους, χρειαζόμαστε κάτι για να ανασηκώσουμε τα πνεύματάμας.”(https://translate.google.de/translate?hl=el&sl=en&tl=el&u=https%3A%2F%2Fen.wikipedia.org%2Fwiki%2FPantone )
2 Το Walden είναι πια ένα νέο περιοδικό που εκδίδεται από το 2015 και ασχολείται και παρουσιάζει τοπία στην ύπαιθρο, ωραίες διαδρομές με ποδήλατο, πεζοδρομίες και πρόχειρες κατασκευές για ολιγοήμερη παραμονή στην ύπαιθρο κ.λπ., στη Γερμανία.
Εκεί που δίνεις όλο σου το είναι και την ψυχή σου και εκεί που βοηθάς χωρίς δεύτερη σκέψη, συνήθως, εκεί είναι που όταν σταματήσεις να το πράττεις, θα λάβεις πίσω την μεγαλύτερη αχαριστία και την χυδαιότερη αντιμετώπιση. Αυτός είναι ένας ανθρώπινος νόμος που δεν ανακαλύφθηκε σήμερα, είναι γνωστός από καταβολής κόσμου.
Είναι κρίμα, όμως υπάρχουν άνθρωποι για λύπηση και δεν εμφανίζεται συχνά χειρότερο συναίσθημα από αυτό. Υπήρξαν ψέμματα, για να παραφράσουμε τον Λουντέμη, που ντράπηκαν τα ίδια για εκείνους που δεν ντράπηκαν καθώς τα ξεστόμισαν.
Και η ζωή συνεχίζεται, πάντα η ίδια και με το βέλος προς το χειρότερο, σε όσα έχουν να κάνουν με τις κοινωνικές σχέσεις και την ποιότητα των μυαλών τριγύρω.
Να κι ένα τραγουδάκι..
Το φιλικό που διοργανώθηκε στο Ξυλόκαστρο ανάμεσα στους Παλαίμαχους του Ηρακλή και εκείνους του ιστορικού Πανιωνίου τα είχε όλα. Όμορφο ποδόσφαιρο από ποδοσφαιριστές μεγάλες δόξες που μάλλον τα χρόνια δεν φαίνεται να πέρασαν από πάνω τους, και κυρίως σωστό ποδόσφαιρο που δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να δούμε στις ημέρες μας, σπουδαία ονόματα που διαχρονικά έχουν προσφέρει στον χώρο και αρκετό κόσμο στις κερκίδες του “Σωτήρης Αγγελόπουλος”.
Η συγκίνηση ήταν έκδηλη εξαρχής για το φιλικό παιχνίδι μνήμης του Γιάννη Ζάρρου, του “στρατηγού” όπως όλοι τον αποκαλούσαν. Ο Ξυλοκαστρινός που άφησε ανεξίτηλα γραμμένο το όνομά του στον αθλητισμό της πόλης μας, τιμήθηκε σε ένα πολύ όμορφο αθλητικό απόγευμα που όλοι απολαύσαμε.
Σημαντικές παρουσίες της ποδοσφαιρικής ιστορίας του τόπου αλλά και της χώρας τίμησαν την εκδήλωση. Στο γήπεδο βρέθηκε μεταξύ άλλων ο αντιπρόεδρος των “κυανέρυθρων” της ΠΑΕ Πανιώνιος κύριος Παντελής Τσιλαλίδης, αγαπάει το Ξυλόκαστρο και το επισκέπτεται συχνότατα, ο Δήμαρχος Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης κύριος Ηλίας Ανδρικόπουλος και ο αντιδήμαρχος κύριος Μάνος Αλογογιάννης, ο μεγάλος Κορίνθιος άσσος του παρελθόντος κύριος Χρήστος Καρσιώτης, οι μεγάλες παλιές δόξες του ελληνικού και κορινθιακού ποδοσφαίρου όπως οι : Σπύρος Μαργαρίτης, Αντώνης Μανίκας, Γιάννης Παπαχριστόπουλος, Βασίλης Πουλακίδας, Κώστας Κάφαλης, Γιώργος Βορινιώτης, Τάκης Παππάς, Σπύρος Καραβάς, ο προπονητής του Ηρακλή κύριος Ν. Κολιμάδης και ο τεχνικός διευθυντής του γηραιού κύριος Γιώργος Ραχιανιώτης, ο παλαίμαχος διεθνής ρέφερι κύριος Θ. Κεφαλάς και πολλοί άλλοι όπως θα δείτε και από στις συνθέσεις.
Τιμητική πλακέτα μεταξύ άλλων παρέλαβε ο υιός του αείμνηστου Γιάννη Ζάρρου κύριος Χρήστος Ζάρρος, ο πρώην πρόεδρος του Ηρακλή κύριος Βλάσης Μάρκου, ο παλαίμαχος του Ηρακλή κύριος Γιώργος Καπλάνης, ο παράγοντας του Πανκαμαριακού κύριος Παπαϊωάνου Γεώργιος, ο παλαίμαχος του Ηρακλή, της Κορίνθου και της Παναχαϊκής κύριος Σπύρος Μαργαρίτης.
Αν και αρκετά νεότερος πάντοτε με συνάρπαζαν τέτοιες συναντήσεις. Ως γνήσιος λάτρης της ποδοσφαιρικής ιστορίας, είχα σήμερα τη δυνατότητα να γνωρίσω από κοντά μερικούς σπουδαίους αθλητές του παρελθόντος. Ευχαριστώ για την τιμή να είμαι ο εκφωνητής της εκδήλωσης και συγχωρείστε με που δεν έχω φωτογραφικό υλικό από τις απονομές για τον λόγο αυτό.
Συνθέσεις:
Ηρακλής Ξυλοκάστρου (Κώστας Φωτόπουλος “Ντεφαρία”): Πουλακίδας, Τακουμάκης, Βορινιώτης, Παππάς, Ραχανιώτης, Καραβάς, Καρανίκης, Κουμούσης, Λαμπρινός, Κρισάφι, Λαθούρης.
Αγωνίστηκαν και οι: Τσιπάς, Κολιμάδης, Κόνδης (Ρενέ), Θέμελης.
Πανιώνιος (Γιάννης Βλάχος): Μανίκας, Σπάθαρος, Χαϊτάς, Παπαχριστόπουλος, Καλαμάρας, Χασιώτης, Σαϊπας, Ζυγούρης, Κάφαλης, Μπέλος, Τσουκλίδης.
Αγωνίστηκαν και οι: Εμβολιάδης, Σκούρας, Ζαμπάρας, Ντασιακλής, Γιαννακάς, Αγγελόπουλος, Καπόνης, Χριστόπουλος.
Διαιτητές: Κεφαλάς, Θεοδωρόπουλος, Ξενόπουλος.
Πλούσιο φωτογραφικό ρεπορταζ εδώ: Ηρακλής Ξυλοκάστρου – Πανιώνιος (παλαίμαχοι) . Να είσαστε καλά όλοι, και του χρόνου πάλι με υγεία!
Στάθης Ντάγκας
_________
©revista.gr – Ιούνιος 2017
Ο Ολυμπιακός Άσσου την αγωνιστική περίοδο που πέρασε στην Α’ Κορινθίας, ήταν μια ομάδα με εξαιρετικά νεανικό μέσο όρο ηλικίας. Με το Θανάση Παπασημάκη στον πάγκο του, κατάφερε μέσα από δυσκολίες αλλά και αγώνα να παραμείνει στην κατηγορία, στηριζόμενος σε νεαρά παιδιά και σε λίγους έμπειρους και αξιόλογους αθλητές που έδεσαν το σύνολο. Ο Κώστας Παπαδόπουλος ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε νειάτα και εμπειρία, καθώς όλοι γνωρίζουμε ποιες είναι οι παραστάσεις του και η αξία του, ενώ και ο αρχηγός Δημήτρης Πανούσης έδωσε ότι καλύτερο είχε προς αυτό τον στόχο. Σήμερα από την στήλη μας θα φιλοξενήσουμε τον αρχηγό του Ολυμπιακού Άσσου λοιπόν, τον τερματοφύλακα Δημήτρη Πανούση.
Τον ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο που μας διέθεσε και για την όμορφη συζήτηση που είχαμε.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
___________
© revista.gr – Ιούνιος 2017
Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί μετά από μια πολύ δύσκολη χρονιά, επετεύχθει ο στόχος που είχαμε θέσει στην αρχή. Τα συναισθήματά του μου στο τέλος ήταν και παραμένουν ίδια με το να είχα κατακτήσει πρωτάθλημα.
Ο κύριος Παπασημάκης είναι ένας καταξιωμένος προπονητής αλλά και ένας άνθρωπος ηθικός. Έδεσε αριστοτεχνικά την εμπειρία των λίγων μεγάλων ηλικιακά αθλητών, με το ταλέντο και την ορμή των νέων. Έτσι βγήκε το ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα που είδαμε και που σίγουρα δεν ήταν εύκολο εγχείρημα. Ο ρόλος του υπήρξε καταλυτικός.
Ήταν τίμη και μεγάλη ευθύνη για εμένα να φοράω το περιβραχιόνιο του Ολυμπιακού Άσσου. Ένας αρχηγός πρέπει να εμπνέει αλλά και να εμπνέεται από την ομάδα του. Αυτός είναι ο απαραίτητος συνδυασμός για να λειτουργήσει ο θεσμός του σε ένα ομαδικό άθλημα.
Ξεκίνησα απο τον Ολυμπιακό Άσσου. Συνέχισα στον Ατρόμητο Χιλιομοδίου στη Δ’ Εθνική. Οι σπουδές μου έπειτα στο ΤΕΙ λογιστικής της Πρέβεζας, με οδήγησαν να αγωνιστώ για 4.5 χρονια στον ΠΑΣ Πρέβεζα, στην Δ’ και Γ’ Εθνική κατηγορία. Ακολούθησε ο ΠΑΣ Κόρινθος για έναν χρόνο και μετά ο Ολυμπιακός Άσσου και πάλι. Στο μέλλον θέλω να επιστρέψω στις εθνικές κατηγορίες, όμως θέλω πάνω από όλα να είμαι υγιής.
Αν και οι σπουδές μου ήταν πάνω στη λογιστική και το οικονομικό κομμάτι, ασχολούμαι με τον πρωτογενή τομέα. Μου αρέσει η ελευθερία που μου παρέχει η ενασχόλησή μου με τον συγκεκριμένο εργασιακό τομέα και έτσι μπορώ και συνδυάζω δουλειά και αθλητισμό.
Ασφαλώς ο Πέλοπας Κιάτου, η Κόρινθος ’06 που ήταν από τα φαβορί, αλλά μου άρεσαν επίσης ο Ηρακλής Ξυλοκάστρου, ο Πανκαμαριακός και ο Αστέρας Δερβενίου. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τις υπόλοιπες ομάδες, αυτές μου έκαναν εντύπωση. Από αθλητές θα μιλήσω για έναν συμπαίκτη μου, τον Κώστα Παπαδόπουλο. Ήταν πραγματικά τιμή για εμένα που ήταν συμπαίκτης μου, αλλά και για το Κορινθιακό ποδόσφαιρο η παρουσία του στον νομό μας.
Νομίζω πως είναι ευτυχής συγκυρία να αγωνίζονται 3 Κορινθιακές ομάδες στην Γ ‘Εθνική. Είναι πολύ μεγάλο κίνητρο για πολλά νέα παιδιά και τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν όνειρα. Θεωρώ οτι υπάρχουν πολλοί αθλητές με ταλέντο στην Κορινθία, που μπορούν να ενταχθούν στα ρόστερ και των 3 ομάδων αλλά και ομάδων μεγαλύτερων κατηγοριών. Εάν γίνει σωστός προγραμματισμός και σοβαρή δουλειά, νομίζω ότι και οι 3 ομάδες μας, θα μας εκπροσωπήσουν επάξια στην νέα Γ’ Εθνική. Στο σήμειο αυτό θα ήθελα να τους ευχηθώ καλή επιτυχία στην κάθε μια ξεχωριστά.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης θέσης. Είναι μοναχική κατά κάποιο τρόπο όμως και ιδιαίτερη. Για να πω την αλήθεια αυτές οι ιδιαιτερότητες όμως την κάνουν γοητευτική. Νομίζω πως δεν θα ήθελα να αγωνιστώ σε κάποια άλλη θέση μέσα στο γήπεδο και δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου.
Εγώ τον αθλητισμό δεν τον βλεπω με παρωπίδες. Τον βλεπω σαν τρόπο ζωής. Πιστεύω οτι υπάρχουν πολλά συναρπαστικά αθλήματα, αρκεί κανεις να ασχοληθεί και να τα ανακαλύψει. Αυτό φαίνεται και απο τις διακρίσεις που εχει η χώρα μας και είναι πολλές, από αθλήματα που δεν είναι τόσο προβεβλημόνα όσο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Παρακολουθώ μπάσκετ και πολύ θα ήθελα να είχα χρόνο και για άλλα αθλήματα.
Στα παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο ποδόσφαιρο, θέλω να τους πω να δουλεύουν,να ονειρεύονται και να επενδύουν στις ανθρώπινες σχέσεις. Τέλος θέλω να συγχαρώ και να ευχαριστήσω για την συνεργασία όλα τα παιδιά του Ολυμπιακού Άσσου. Είναι παιδιά με άφθονο ταλέντο, με εξαιρετικό χαρακτήρα, βγαλμένα απο τις ακαδημίες της ομάδας. Μπήκαν στα βαθιά και κολύμπησαν. Όμως θέλω να συγχαρώ και να ευχαριστήσω και τους έμπειρους συμπαίκτες μου, γιατί όλη τη χρονιά, καθε Σάββατο, κατέθεταν την ψυχή τους.
Ξεχάστε τις οθόνες που δείχνουν τα σπορ στα γήπεδα. Με τι θα αντικατασταθούν; Παράλληλα, σκεφτείτε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία παρακολουθεί την κάθε κίνηση του αθλητή.
Ο αθλητισμός αλλάζει. Όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά και στον τρόπο που πλέον τον αντιμετωπίζουν οι φίλαθλοι και οι ίδιοι οι αθλητές.
Η αιτία της αλλαγής αυτής δεν είναι άλλη από την τεχνολογία. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, κάθε τι που ξέραμε γύρω από τα αγαπημένα μας σπορ, αντικαθίσταται με κάτι καινούργιο. Υπάρχει θα λέγαμε μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ αθλητισμού και τεχνολογίας. Όσο περισσότερο εξελίσσεται το ένα, παρασύρει και το άλλο.
Κοιτάζοντας… μπροστά μπορούμε να διακρίνουμε τέσσερα trends τα οποία αλλάξουν μια για πάντα τα δεδομένα του αθλητισμού.
Τι μένει αναλλοίωτο όλα αυτά τα χρόνια στον αθλητισμό; Το πάθος των φιλάθλων να βρεθούν δίπλα στην ομάδα τους, δίπλα στη ζωντανή εξέλιξη ενός αγώνα, μέσα στο γήπεδο. Αυτό φυσικά είναι κάτι που η τεχνολογία δεν μπορεί να αλλάξει. Τι μπορεί να κάνει όμως; Να αλλάξει μια και καλή τα όσα ξέραμε για τα ίδια τα γήπεδα.
Στα γήπεδα του μέλλοντος δεν θα έχουμε να κάνουμε όμως μόνο με τις παραδοσιακές τεχνολογίες, όπως για παράδειγμα ένα πίνακα του σκορ ή μια μεγάλη οθόνη για τα ριπλέι. Η απόδοση των παικτών θα μετριέται και θα παρουσιάζεται στο κοινό, κάτι που σίγουρα θα προκαλέσει το ενδιαφέρον. Κι αυτό δεν θα γίνεται μόνο σε αγώνες ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, αλλά και σε άλλα σπορ όπως οι αγώνες ταχύτητας, όπου το κοινό θα μπορεί να βλέπει, να συγκρίνει και να ενημερώνεται άμεσα.
Οι αθλητές κάθε είδους σπορ ήδη χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να μετρούν τις αποδόσεις τους. Ακόμη και η παραμικρή λεπτομέρεια ενός προγράμματος προπόνησης ή ενός αγώνα μπορεί να καταγραφεί, βοηθώντας τους να βελτιωθούν.
Όσο περισσότερο εξελίσσεται η τεχνολογία, οι αθλητές πλέον θα βασίζονται σε αυτή για να προετοιμαστούν, να κάνουν σκάουτινγκ σε αντιπάλους, ακόμη και για να ρυθμίσουν τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τις καθημερινότητάς τους. Η πληροφορία βρίσκεται στα χέρια τους. Γίνονται κάτι σαν αθλητές… υπολογιστές. Από το τι θα φάνε, μέχρι τι ώρα θα κοιμηθούν, πώς θα αναπνεύσουν, πώς θα ρυθμίσουν τους παλμούς τους, τα πάντα βγαίνουν πλέον από ειδικό πρόγραμμα!
Τα σπορ δεν θα ζούσαν χωρίς τους οπαδούς. Αυτοί άλλωστε αποτελούν και την κύρια πηγή εσόδων των ομάδων. Σήμερα αυτοί οι οπαδοί θέλουν να βρίσκονται όσο περισσότερο γίνεται δίπλα στον αθλητισμό, δίπλα στους αθλητές, τα είδωλά τους. Δεν τους αρκεί μόνο να τους βλέπουν από την τηλεόραση ή το γήπεδο. Οι εποχές έχουν αλλάξει και η τεχνολογία πλέον με τα social media τους έχει δώσει τη δυνατότητα ακόμη και να συνομιλούν με τους αθλητές.
Όσο πιο κοντά έρχεται ο φίλαθλος με τον αθλητή και το άθλημα, τόσο περισσότερο κερδίζουν και οι δύο. Ο ένας ηθική ικανοποίηση, ο άλλος οικονομική. Και οι δύο όμως είναι κερδισμένοι από την έλευση της τεχνολογίας.
Παράλληλα, τα δεδομένα ομάδων που έχουν συνηθίσει να βρίσκονται στην κορυφή θα πρέπει να λειτουργούν και ως παράδειγμα για τις υπόλοιπες. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις επιτυχημένες επιχειρήσεις. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι και οι ομάδες διοικούνται όπως οι επιχειρήσεις και για να επιβιώσουν στη σημερινή εποχή πρέπει να… ψηφιοποιηθούν. Οι παλιές συνήθειες ανήκουν στο παρελθόν. Έχουν ανοίξει νέοι δρόμοι στον αθλητισμό.
_______________________
Πηγή: contra.gr
Ο αθλητισμός λένε οι “ακαδημαϊκοι” δεν είναι τίποτα παραπάνω από άρτος και θεάματα. Ο αθλητισμός λένε κάποιοι πως δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να προσφέρει παραπάνω από ψυχαγωγία. Ότι κι αν λένε όμως μερικοί, ο αθλητισμός είναι εξαιρετικά σημαντικός για την ανθρωπότητα. Μια πηγή έμπνευσης σε πολλές περιπτώσεις, μια υπενθύμιση ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Μπορεί στην σύγχρονη εποχή το μάρκετινγκ και η βιομηχανία του χρήματος να πρόσθεσε τα κακά της σε αυτόν, όμως η αλήθεια παραμένει η ίδια. Μέσω του αθλητισμού μπορούμε ακόμη να ονειρευτούμε.
Το 1987 η Εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ κατάφερνε το ακατόρθωτο. Μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, με φοβερό προπονητή, φοβερούς αθλητές και απίθανο κόσμο, υποδέχονταν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Αθήνα. Στο τέλος του τουρνουά, κόντρα σε θεούς και δαίμονες και απέναντι σε τεράστιες μπασκετικές σχολές, μια νέα μπασκετική σχολή γεννιόταν. Από τον Γκάλη, τον δράκο, τον Φάνη, την αράχνη, τον τίμιο γίγαντα και τα άλλα παιδιά.
Σαν σήμερα στις 14 Ιουνίου του 1987, 30 ολόκληρα χρόνια πριν ήμουν μόλις 3 χρόνων παρά ένα μήνα. Ελάχιστες μνήμες όμως έχω γιατί η χαρά των γονιών μας και όλης της χώρας ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλη. Η εθνική μας επικρατούσε της Ρώσικης (ΕΣΣΔ ακόμη) αρκούδας σε έναν ανεπανάληπτο τελικό και κατακτούσε το πρώτο μεγάλο τρόπαιο στην ιστορία της. Τα υπόλοιπα από εκεί και ύστερα είναι ιστορία, λαμπρή και ένδοξη για το εθνικό μας σπορ και την πορτοκαλί μπάλα με τα σπυριά.
Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές…
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας