Είναι ο άνθρωπος διαφήμιση της χώρας του, της χώρας μας και δεν ξέρω αν το αξίζουμε. Για σκεφτείτε το. Μια ολόκληρη Αμερική κι ένας ολόκληρος κόσμος να μιλάει για τον greek freak!

Πίσω από όλη την λάμψη και τον φανταχτερό κόσμο του NBA όμως, εκείνο που μένει και σε διαπερνάει σαν βέλος είναι το χαμόγελό του. Ένα τόσο γνήσιο και παιδιάστικο χαμόγελο ρε αδερφέ.

Γιαννάκο σε ευχαριστώ! Ειλικρινά! Σε ευχαριστώ γιατί όταν οι Μπακς παίζουν ματς σε ώρες Ελλάδος κοντά στις 3 τα ξημερώματα, με έχεις αναγκάσει να ξυπνάω γρήγορα – γρήγορα για να δω τι έκανες κάθε φορά. Και ύστερα όταν σηκώνομαι για τον μεσαίωνα της καθημερινότητας που βιώνει η πατρίδα μας, εγώ είμαι γεμάτος περηφάνια και κουράγιο από την επιτυχία σου. Έτσι την παλεύω ακόμη εδώ και είμαι σίγουρος πως πολλοί ακόμη τις γενιάς μας έτσι την παλεύουν.

Είσαι ο ήρωας που έχουν ανάγκη οι ημέρες και σου εύχομαι να έχεις υγεία. Μια ημέρα η ιστορία σου θα γίνει ταινία. Το αξίζεις. Δεν βλέπεις σήμερα ανθρώπους με την δική σου πίστη, με το δικό σου χαμόγελο.

Θα είσαι πάντα ο greek freak της καρδιάς μας, προχώρα μπροστά, η κορυφή σου ανήκει.

Κάθομαι και παρατηρώ κυρίως μέσα από το facebook τι συμβαίνει έξω από τα ποδοσφαιρικά (και πολύ λιγότερο τα μπασκετικά) γήπεδα. Με τον όρο “έξω” δεν εννοώ στις κερκίδες, αλλά μακριά από αυτές και γενικότερα μακριά από τον αθλητισμό καθώς φαίνεται. Πως αλλιώς να χαρακτηριστεί όλη αυτή η ατελείωτη γκρίνια, η παραφιλολογία, το παρασκήνιο; Πως αλλιώς να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι λιγότερα ξέρουμε για τους αθλητές και το αγωνιστικό κομμάτι και περισσότερα για τις προσωπικές κόντρες εξωαγωνιστικών προσώπων; Πως να χαρακτηριστεί αυτός ο πόλεμος των ανακοινώσεων;

Η συνολική εικόνα του ποδοσφαίρου κυρίως στη χώρα μυρίζει θανατίλα. Μυρίζει ναφθαλίνη, έχει κουράσει, είναι τριτοκοσμική. Αποτυπώνεται άμεσα άλλωστε και στην βαθμολογική κατρακύλα στην Uefa. Πως θα πουλήσει ένα προϊόν που πυροβολείται διαρκώς; Απλά δεν πουλάει. Και καλά η κεντρική σκηνή. Αλλά στα ερασιτεχνικά; Το λαοφιλέστερο άθλημα ήταν ανέκαθεν ένας πόλος έλξης για κάθε είδους άνθρωπο και αυτό τα λέει όλα.

Σε πρωταθλήματα που ο αγώνας για επιβίωση των ομάδων είναι τεράστιος, αφού η χώρα είναι διελυμένη κυριολεκτικά, να καθόμαστε και να ασχολούμαστε με ανούσιες ιστορίες; Αντί να προστατέψουμε το ποδοσφαιράκι, αντί να του δώσουμε τη δύναμη όλοι μαζί να πάει ένα βήμα παραπέρα; Ρητορικές όλες οι ερωτήσεις και δεν περιμένω απάντηση από πουθενά και κανένα. Ούτε με το ερωτηματολόγιο που παραθέτω προσπαθώ να ενοχλήσω πρόσωπα ή καταστάσεις. Όχι, να μου λείπουν αυτά εμένα, εγώ είμαι αθλητής και λάτρης του αθλητισμού. Βουτάω τη φωτογραφική μου και τραβάω στα γήπεδα να συναντήσω του πραγματικούς πρωταγωνιστές, αυτούς που ιδρώνουν, εκείνους που καρδιοχτυπούν για την αγαπημένη τους φανέλα, όσους αγαπούν τον αθλητισμό στ’αλήθεια.

Η “δημοσιογραφία” και το σύστημα της είναι εκείνη που ευθύνεται για τα περισσότερα κακώς κείμενα στην ελληνική πραγματικότητα. Η δημοσιογραφία, παγκοσμίως, από λειτούργημα που ήταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και μέχρι τα μέσα του, έφτασε να γίνει μια φαρσοκωμωδία στο δεύτερο μισό του και μέχρι τις ημέρες μας. Δεν γινόνταν να αποτελέσει εξαίρεση η χώρα μας.

Ακολουθεί κατα πόδας η αμορφωσιά (κοινωνική και πνευματική) σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού. Η μόρφωση δεν έχει να κάνει με τους βαθμούς στο σχολείο. Απαιτεί πολλές ερμηνείες σαν έννοια και χρειάζεται χρόνο. Ένα απλό παράδειγμα η βία στα γήπεδα. Η πραγματική ή η λεκτική. Το να βρίζεις αθλητές, διαιτητές, μανάδες και λοιπούς συγγενείς. Θα τελείωσει άραγε ποτε αυτό το θλιβερό επίσης φαινόμενο; Ή τέλος πάντων θα μαζευτεί κάπως; Θα ξεστραβωθεί ο έλληνας να ανοίξει τα ματάκια του, να διαβάσει κανένα βιβλίο, να κατανοήσει ότι εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου τελειώνει η δική του και πως όλοι έχουμε τα ίδια διακιώματα μεταξύ μας;

Ελπίζω πως η δική μας γενιά θα κάνει τα πράγματα στο μέλλον να είναι καλύτερα. Ελπίζω ότι η γενιά μας θα ξεφύγει από την πεπατημένη των γονέων που κατέστρεψε τα πάντα, με το πρόσχημα της αγάπης, στον αθλητισμό και παντού. Δεν μπορώ να ελπίζω σε κάτι άλλο. Ξέρω ότι είναι δύσκολο και μάλλον δεν θα γίνει ποτέ, όμως είμαι γνήσιος ρομαντικός και δεν θα πάψω να ελπίζω.

Ως τότε, μη σταματήσουμε να χαμογελάμε και να παλεύουμε. Να ψάχνουμε μόνο για το καλό, αρκετά με την ασχήμια.

Καλή Κυριακή σε όλους!

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας

Οι άνθρωποι φίλε βλέπουν και αντιλαμβάνονται πάντα μόνο όσα εκείνοι θέλουν να αντιληφθούν. Στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι αδιάφορη η ιστορία του καθενός δίπλα τους. Μα τι σημασία έχει που αναπνέουν τον ίδιο αέρα, ή που είναι από τα ίδια ακριβώς υλικά φτιαγμένοι; Οι άνθρωποι έχουν φτιάξει τα προσωπικά τους καλούπια και μέσα εκεί στιβάζουν τις ζωές τους. Σε μικρά – μικρά τετραγωνάκια, τακτοποιημένες, όπως οι κούτες μιας μετακόμισης.

Όσο εξελίχθηκε το είδος εξελίχθηκε, τώρα έχει αντίστροφη πορεία η ανθρωπότητα. Όσο κι αν παλέψεις για να αποδείξεις ότι δεν χρειάζεται να συμβαίνει αυτό, τόσο περισσότερο κλείνεται στα τετραγωνάκια της, τόσο περισσότερο γελοία καρικατούρα μοιάζεις.

Μα αν θέλεις να λογίζεις τον εαυτό σου για σύγχρονο που έχει απο καιρού αποτινάξει το εγώ του, τέτοια φαινόμενα ολοκληρωτικά δεν πρέπει να σε επηρεάζουν. Δεν θα ήταν το λογικό δηλαδή.

Να κάνεις πάντα αυτό που αισθάνεσαι ως σωστό. Να λες ότι νοιώθεις χωρίς φόβο, χωρίς πάθη. Να κοιτάζεις βέβαια τα λόγια σου να μην πληγώνουν, αλλά να μη ζορίζεσαι με το να κρατάς τις αλήθειες στα έγκατα της ψυχής σου, φυλακισμένες. Γιατί τότε θα γίνεις κι εσύ ένα μικρό τετραγωνάκι. Ένα τετραγωνάκι σε αυτόν τον απίστευτα τεράστιο και τόσο μικρό κόσμο.

Μη γίνεις ποτέ ένα τετραγωνάκι, ότι κι αν σου κοστίσει.

Στάθης Ντάγκας

Πηγή: Sansimera.gr

Παρατήρησα λοιπόν πως καθώς φεύγουν τα χρόνια, ο άνθρωπος ερωτεύεται και δυσκολότερα. Πιο σπάνια. Θα πρέπει να κουβαλάει πάνω του μεγάλες δόσεις τύχης για να του συμβεί δηλαδή. Όπως και να’χει πάντως, δεν υπάρχει κανένα άλλο νόημα στη ζωή που να είναι τόσο ουσιαστικό.

Τον έρωτα ονειρευόμαστε όλοι, ακόμη και οι πιο δυνατοί, στις κρυφές μας σκέψεις. Ποτέ μου δεν πίστευα σε τέτοιες εορταστικές ημέρες, αλλά οκ, έχουν τη χάρη τους κι αυτές.. Και παρότι μόνος προς το παρόν, θα πιω απόψε ένα κρασάκι στην μνήμη των μεγάλων ημερών του παρελθόντος.

Happy Valentine’s Day όλοι

Το ήθος δεν είναι σχολικό βιβλίο για να το σπουδάσει κάποιος. Μπορεί βέβαια να ληφθεί ως μάθημα, αλλά είναι πράγμα που δουλεύεται, και που σε αρκετές περιπτώσεις ή το έχεις ή δεν το έχεις.

Συνδέεται απόλυτα με την κοινωνική μόρφωση του καθενός, με τις παραστάσεις που έχει από τη ζωή, με την ψυχή του και την αντίληψη για τον υπόλοιπο κόσμο, με την συνείδησή του ως προς τον διαχωρισμό του καλού και του κακού, που πάντα θα υπάρχουν κι ας λένε οι “σοφοί” ότι θέλουν.

Το ήθος δηλαδή είναι μια δύσκολη υπόθεση που σε κάποιους ανθρώπους μπορεί να πάρει ακόμη και μια ζωή για να το μάθουν. Άλλοι το έχουν έμφυτο ή το αποκτούν όπως προείπαμε και άλλοι δεν έχουν ουδεμία σχέση με αυτό.

Ε λοιπόν, είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει. Όπως ακριβώς το έγραφε κάποτε ο θείος Τσαρλς Μπουκόβσκι, ότι συνήθως, εκείνοι που κάνουν κύρηγμα ήθους χρειάζονται ήθος.

Ολόκληρη η παγκόσμια ιστορία είναι φτιαγμένη από αυτό το υλικό. Από τις πρώτες ημέρες της λάσπης, μέχρι σήμερα που έχουμε όλα τα κομφορ και που οι λάσπες έχουν παραμερίσει.

Καθημερινά συναντώ τόσο δηθενηλίκι και τέτοιο εγωκεντρισμό που φτάνω να φοβάμαι. Ειδικότερα από τότε που εμφανίστηκε στις ζωές μας ετούτο το χαζοκούτι της ηλεκτρονικής κοινωνικής δικτύωσης. Άλλα λένε, άλλα κάνουν κι άλλα εννοούν. Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας…

Κλείνω το σύντομο ποιηματάκι μου με την σημείωση που κάποιος μεγάλος άνδρας σίγουρα θα είχε πει, εννοώ στο παρελθόν, και που δεν θυμάμαι το όνομά του. Στα σίγουρα όμως είχε δίκιο.

“Η ιστορία έχει την ικανότητα να μας κρίνει όλους. Στο τέλος ο καθένας λαμβάνει ότι ακριβώς του αξίζει. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο”.

Και ακόμη κάτι, δικό μου αυτή τη φορά. “Ηρωϊσμός στις ημέρες μας, δεν είναι τίποτε άλλο,από το να μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη χωρίς να ντρέπεσαι.”

Στάθης Ντάγκας