Δεν ισχυριζόμαστε ότι μας τρελαίνει και τόσο ο χειμώνας όμως κάθε εποχή έχει τα δικά της καλά. Κι επειδή τα τελευταία χρόνια δεν είχαμε δει να πέφτει αρκετό χιόνι, φέτος και μέχρι το τέλος του 2016 τα έχουμε δει όλα μαζεμένα. Μερικές λήψεις με το βουνό της Παναγίας (Καμάρι) και το Μαύρο Όρος (Γελλήνι) σε πρώτο πλάνο, τραβηγμένες από το Ξυλόκαστρο..
Φωτογραφίες: Στάθης Ντάγκας
Τσουτσέκι. Μια λέξη που προέρχεται από την Τούρκικη διάλεκτο και την χρησιμοποιούμε στην χώρα μας μειωτικά, για να χαρακτηρίσουμε κάποιον ποταπό, γλείφτη, παρατρεχάμενο ή οτιδήποτε τέτοιο.
Θα ήθελα να αφήσω στις νεότερες γενιές, κάποια στιγμή, ένα σύγγραμμα που θα καταπιάνεται με το “πως δεν θα γίνεις ποτέ τσουτσέκι κανενός”. Όμως είναι μια λεπτή υπόθεση η συγγραφή και δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρω.
Θέλει εξαιρετικά ελεύθερο και καλλιεργημένο πνεύμα για να μπορέσεις να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από την “τσουτσεκοποίηση” που του επιφυλάσουν οι ημέρες μας. Δύσκολη εποχή δεν λέω, όμως με την δικαιολογία αυτή, συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας οι χειρότερες αδικίες, από ανθρώπους “τσουτσέκια” που στο τέλος την βγάζουν καθαρή. Και είναι εξαιρετικά εκνευριστικό ρε γαμώτη μου να βλέπεις να βγαίνουν λάδι, μονίμως, οι ποταποί, τα μικρής ηθικής αξίας άτομα.
Τι γίνεται λοιπόν στις περιπτώσεις που αρνείσαι λόγω ιδιοσυγκρασίας να γίνεις το τσουτσέκι του οποιουδήποτε νομίζει ότι μπορεί να σε οδηγήσει εκεί; Γίνεσαι ο κακός της ιστορίας! Εδώ γελάμε και κλαίμε μαζί. Ναι, στη σύγχρονη κοινωνία όποιος δεν τα πηγαίνει καλά με τον μέσο όρο, την μετριότητα και το γλύψιμο, γίνεται “εχθρός του λαού”. Ενός “λαού” με καταβρόμικη φωλιά που έχει μάθει να στρουθοκαμηλίζει. Όπου “λαός” βάλτε δίπλα τις προσωπικές ιστορίες του καθενός απέναντι σε μικρότερες ή μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες, παρέες, σχέσεις.
Ε λοιπόν αυτή η λέξη, είναι ίσως η πιο σιχαμένη και μειωτική που υπάρχει στο λεξιλόγιο. Και μια ζωή τώρα είχα το άγχος και δεν κοιμόμουν τις νύχτες μόνο και στην ιδέα πως μπορεί να έχω γίνει το τσουτσέκι μιας ιστορίας. Και με αυτή μου την εμμονή τελικά τα έχω καταφέρει περίφημα και δεν έγινα ποτέ κάτι τόσο αηδιαστικό. Ίσως αν γινόμουν να ζούσα με μεγαλύτερη άνεση, οικονομική και διάφορα τέτοια. Όμως παρότι “εχθρός του λαού” σε μερικές περιπτώσεις, πέφτω τη νύχτα για ύπνο και κοιμάμαι σαν πουλάκι. Με καθαρότατη συνείδηση και το χαμόγελο στο πρόσωπο. Πολύ γουστάρω να κοιμάμαι σαν πουλάκι κι ας μην έχω ούτε για τσιγάρα την επόμενη.
Γι’ αυτό σου λέω με σιγουριά λοιπόν, ότι όλοι μπορούμε να την πατήσουμε είτε ενσυνείδητα είτε ασυνείδητα και να γίνουμε τσουτσέκια στη ζωή μας. Το νου σου και τα μάτια 14 γιατί οι εποχές πονηρές και ο κόσμος καργιόλης.
Κάτι σαν allert προς όλους μας λίγο πριν φύγει ακόμη μια χρονιά, ιδιαίτερη και πολυτάραχη όπως αυτή του 2016.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
Πολλές από αυτές τις κακές συνήθειες, σίγουρα τις κάνετε και εσείς και αφορούν την κατάστασή σας μετά από ένα κύριο γεύμα.
Δείτε 7 βασικά λάθη που κάνετε μετά από ένα γεύμα και για ποιους λόγους αξίζει να προσπαθήσετε να τα διορθώσετε:
Καπνίζετε
Έρευνες έχουν δείξει ότι το κάπνισμα ενός τσιγάρου αμέσως μετά από ένα γεύμα ισοδυναμεί με το κάπνισμα 10 τσιγάρων το ένα μετά το άλλο. Μπορεί να σας χαλαρώνει ή να νιώθετε ότι σας βοηθάει στην πέψη, αλλά η αλήθεια είναι το κάπνισμα έχει συνδεθεί τόσο με το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου όσο και με το έλκος στομάχου. Το στομάχι σας είναι πιο ευάλωτο στο τσιγάρο αμέσως μετά από ένα γεύμα.
Τρώτε φρούτα
Τα φρούτα είναι νόστιμα και υγιεινά επιδόρπια, αλλά όταν τα τρώτε αμέσως μετά το γεύμα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να εμποδίζετε τη διέλευση των βαρέων τροφών από τα έντερα, οι οποίες ουσιαστικά “κολλούν” και καθυστερείται η διαδικασία της πέψης. Γι’ αυτό πολλοί γιατροί συστήνουν την κατανάλωση φρούτων τουλάχιστον μια ώρα πριν ή μετά το κανονικό σας γεύμα.
Πίνετε τσάι
Το τσάι είναι όξινο και το οξύ αντιδρά αρνητικά στην πρωτεΐνη, την οποία την κάνει πιο σκληρή. Αυτό καθιστά δύσκολη την πέψη. Είναι μια κοινή πρακτική στην Ανατολή να πίνουν ζεστό τσάι πριν από κάθε γεύμα, αλλά οι ειδικοί συνιστούν να το κάνετε τουλάχιστον μία ώρα μετά το γεύμα σας.
Χαλαρώνετε τη ζώνη σας
Είναι μια κακή συνήθεια. Όχι επειδή η χαλάρωση της ζώνης σας επηρεάζει τα έντερα, αλλά επειδή θα σας επιτρέψει να καταναλώσετε περισσότερη τροφή από όση χρειάζεστε ουσιαστικά και προκαλείται έτσι φούσκωμα και δυσπεψία. Η υπερκατανάλωση τροφής είναι κάτι που δεν πρέπει να κάνετε ποτέ.
Κάνετε μπάνιο
Μην κάνετε μπάνιο αμέσως μετά από ένα γεύμα. Το μπάνιο αυξάνει τη ροή του αίματος προς τα άκρα σας (χέρια και πόδια). Αυτό μειώνει κατά συνέπεια την ποσότητα της ροής του αίματος προς το στομάχι σας, το οποίο είναι ζωτικής σημασίας για την ταχύτερη και πιο αποτελεσματική πέψη.
Πηγαίνετε αμέσως για περπάτημα
Το περπάτημα αμέσως μετά το φαγητό δεν είναι καλή ιδέα. Ευθύνεται για την παλινδρόμηση οξέος και την δυσπεψία σε τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού. Περιμένετε τουλάχιστον μισή ώρα πριν ξεκινήσετε για βόλτα με τα πόδια, αφού μόνο τότε η ήπια αυτή σωματική δραστηριότητα γίνεται επωφελής για την πέψη. Περπατήστε για περίπου 10 λεπτά και έτσι δεν θα αντιμετωπίσετε γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και στομαχικές διαταραχές.
Πέφτετε αμέσως για ύπνο
Μετά από ένα γεύμα είναι σύνηθες να αισθάνονται πολλοί άνθρωποι υπνηλία. Θα πρέπει, ωστόσο να αποφεύγετε να κοιμάστε αμέσως, προκειμένου να περιορίσετε την δυσπεψία. Ο ύπνος επιβραδύνει όλες τις λειτουργίες του οργανισμού, συμπεριλαμβανομένης της πέψης.
Το 1963 κάνει πρεμιέρα στους Αθηναϊκούς κινηματογράφους η ταινία “Ανήσυχα νιάτα” σε σκηνοθεσία Πάνου Γλυκοφρύδη. Ένα φιλμ που δεν έχει προβληθεί αρκετές φορές από την τηλεόραση στα κατοπινά χρόνια μέχρι και σήμερα. Εξαιρετικό καστ, με τους Θανάση Βέγγο, Ελένη Ζαφειρίου, Κατερίνα Γώγου, Μαίρη Χρονοπούλου να είναι μερικοί από τους συντελεστές. Η υπόθεση έχει να κάνει με μια μητέρα τριών αγοριών. Φτωχή οικογένεια στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’60, κι έτσι αναγκάζεται να κάνει πολλές δουλειές για να αναστήσει τα παιδιά της. Ο μεσαίος της γιος όμως, δεν σταματά να δημιουργεί δράματα.
Ταινία βασισμένη στο υπερκλασικό φιλμ “Ο Ρόκο και τα αδέρφια του (1963)” του τεράστιου Λουκίνο Βισκόντι. Για να είμαστε ακριβείς αποτελεί μια έξοχη διασκεύη του, με την Ελένη Ζαφειρίου να αποδίδει υπέροχα τον ρόλο της μητέρας , σαν μια άλλη Κατίνα Παξινού.
H cinemania των retro stories επέστρεψε στο revista.gr και κάνει πρεμιέρα με ένα αγαπημένο ελληνικό φίλμ.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
Το “Home Alone” προβλήθηκε στους Αμερικανικούς κινηματογράφους το 1990 και μαζί με τον πρωταγωνιστή του Μακόλευ Κάλκιν, έγιναν το απόλυτο ποπ σύμβολο των Χριστουγέννων ανα τον κόσμο. Είναι αλήθεια πως από πιτσιρίκι, αν δεν δω το “Μόνος στο σπίτι” κατα την περίοδο των γιορτών, αδυνατώ να μπω στο κλίμα. Η πλέον διαχρονική σειρά ταινιών όλων των εποχών.
Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία (A Christmas Carol) είναι μια νουβέλα του Άγγλου συγγραφέα Καρόλου Ντίκενς που πρωτοδημοσιεύτηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1843.[1] Αναφέρεται στην ιδεολογική, ηθική και συναισθηματική μεταστροφή του παράξενου και τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρουτζ μετά την υπερφυσική επίσκεψη που δέχτηκε από τον πεθαμένο συνεταίρο του Τζέικομπ Μάρλεϊ και από τα φαντάσματα των Χριστουγέννων του Παρελθόντος, του Παρόντος και του Μέλλοντος. Η νουβέλα είχε άμεση επιτυχία και αποδοχή τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς.
Σε άψογη μεταγλώτιση δείτε ολόκληρη την ταινία κινουμένων σχεδίων που εμπνεύστηκε από το έργο του μεγάλου Βρετανού συγγραφέα.
Το νεανικό ηλεκτρονικό περιοδικό της Κορινθίας “revista.gr” και οι συντελεστές του, σας εύχονται από καρδιάς καλά Χριστούγεννα και καλή Πρωτοχρονιά.Υγεία σε όλους/όλες, ανθρωπιά σε πρώτο πλάνο γιατί σπανίζει στις ημέρες μας και κρατήστε την παιδικότητά σας ζωντανή. Είναι ο μόνος τρόπος για να αναταπεξέλθουμε στα δύσκολα που βιώνουμε.
Για την ομάδα του revista.gr
Στάθης Ντάγκας
Τουλάχιστον συγκινητικό να βλέπεις να διαπρέπει εντός των γηπέδων ένας συντοπίτης σου και να προσφέρει και σε άλλα επίπεδα από εκείνο της διαιτησίας. Ο λόγος για τον Ξυλοκαστρινό Γιάννη Κακριδή, που στο παιχνίδι του Πανελευσινιακού με την Σπάρτη που ήταν ο “άρχοντας” του αγώνα, βοήθησε τα μέγιστα (και πιθανότατα έσωσε τη ζωή) του ποδοσφαιριστή Βασίλη Ταμπάκη, που έπεσε στο έδαφος άτσαλα με αποτέλεσμα να γυρίσει η γλώσσα του. Ο ρέφερι που έχει γνώσεις πρώτων βοηθειών συνέδραμε τα μέγιστα για την αποφυγή χειρότερων καταστάσεων και σε συνεργασία με το ιατρικό επιτελείο κατάφερε να επαναφέρει τον αθλητή του Πανελευσινιακού.
Πολλά μπράβο Γιάννη! Μακάρι να μη συμβαίνουν βέβαια τέτοια ατυχήματα στα παιχνίδια, αλλά σίγουρα η παρέμβασή σου ήταν καθοριστική.
*Η φωτογραφία είναι από το apopsi24.gr
Για τέταρτη χρονιά συνεχίστηκαν εκεί οι υποβρύχιες έρευνες από το Lechaion Harbour Project. Το Lechaion Harbour Project αποτελεί μια συνεργασία της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων, και του Ινστιτούτου της Δανίας στην Αθήνα υπό τη Διεύθυνση της Εφορείας και με σκοπό τη μελέτη και ανάδειξη του αρχαίου λιμένα της Κορίνθου στο Λέχαιο. Το λιμάνι διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στη μακρά ιστορική εξέλιξη της πόλης της αρχαίας Κορίνθου.
Βρισκόταν σε απόσταση περίπου 3 χιλιομέτρων από την αρχαία πόλη και αποτέλεσε αναμφισβήτητα το σημαντικότερο όχημα ανάπτυξης κατά τις διαφορετικές περιόδους ακμής της Κορίνθου. Οι έρευνες διεξάγονται υπό τη διεύθυνση του Δρ. Δ. Κουρκουμέλη (Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων) και του Δρ. B. Lovén (SΑΧΟ-Institute, University of Copenhagen) και χρηματοδοτούνται από το Augustinus Foundation και το Ίδρυμα Carlsberg.
Κατά την περίοδο Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 2016 το Lechaion Harbour Project διεξήγαγε ανασκαφές και ψηφιακές αποτυπώσεις στην περιοχή του διαύλου εισόδου (Entrance Channel) του εξωτερικού λιμένα. Διεξήχθησαν επίσης για πρώτη φορά λεπτομερείς ψηφιακές τοπογραφικές αποτυπώσεις στα λιμενικά κατάλοιπα του εσωτερικού λιμένα. Αποτυπώθηκαν ψηφιακά και σχεδιαστικά τα κατάλοιπα μνημειακής κατασκευής στο μέσον της κεντρικής λιμενολεκάνης. Η κατασκευή έχει διαστάσεις περίπου 9 επί 9 μέτρα και σώζεται σε ύψος 3 δόμων. Αποτελείται από ορθογώνιους δόμους που φέρουν ίχνη λαξευτών τόρμων. Η χρήση της παραμένει προς το παρόν αδιευκρίνιστη.
Δυτικά του διαύλου εισόδου, είχαν εντοπιστεί και αποτυπωθεί κατά τις προηγούμενες ανασκαφικές περιόδους τα κατάλοιπα κάθετων ξύλινων δοκών που πιθανώς αποτελούσαν τμήμα του ανατολικού μόλου. Κατά τη φετινή περίοδο, διερευνήθηκε ανασκαφικά τμήμα της δυτικής πλευράς του μόλου, σε τομή μήκους 6.3 μέτρων, και αποκαλύφθηκαν 40 δοκοί in situ (μέγιστο σωζόμενο ύψος 1.30μ κι με διάμετρο περίπου 0.18μ έκαστη) παράλληλα με το δυτικό μέτωπο του μόλου. Η μελέτη των σωζόμενων ξύλινων δομικών στοιχείων καθώς και η πιθανή παρουσία και άλλων οργανικών καταλοίπων στην περιοχή θα προσφέρει σημαντικές πληροφορίες σχετικά με τις μεθόδους κατασκευής λιμενικών έργων κατά την ύστερη αρχαιότητα. Η συντήρηση και προστασία των ξύλινων ευρημάτων έγινε επί τόπου με τη χρήση υλικών με τις απαραίτητες περιβαλλοντολογικές προδιαγραφές.
Στο βορειοανατολικό τμήμα του διαύλου εισόδου και σε απόσταση 46.6 μέτρων από την ακτογραμμή διεξήχθη υποβρύχια ανασκαφή και αποτύπωση στα κατάλοιπα κατασκευής μήκους 23.4 μέτρων με κατεύθυνση ανατολικά προς δυτικά.
Η έρευνα δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την υποστήριξη και τη βοήθεια της Προϊσταμένης της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων, Δρ. Α. Σίμωσι.
ethnos.gr
Η φωτογραφία είναι σπουδαία υπόθεση. Ίσως έχουμε ξαναμιλήσει στο παρελθόν από εδώ για εκείνη, αποτελούσε ανέκαθεν άλλωστε μεράκι. Και θα γράψω πάλι προσωπικά δηλαδή, γιατί το περιοδικό όπως γνωρίζετε εκφράζεται συνήθως σε πρώτο πρόσωπο και επώνυμα.
Δεν υπήρξα ποτέ επαγγελματίας φωτογράφος αλλά είχα την καψούρα από πιτσιρίκι να τρέχω με τα φιλμ. Έχω κρατήσει σχεδόν όλες τις παλιές μηχανές που είχαμε στο σπίτι, οι περισσότερες δεν δουλεύουν πια μα έχουν συναισθηματική αξία τεράστια. Μεγαλώνοντας σε επαρχιακά μέρη, με οικογένεια αγροτοκτηνοτροφικής καταγωγής και επισκεπτόμενος συχνά τους παππούδες στα βουνά της Κορινθίας που είχαν τα κοπάδια τους, ανακάλυψα έναν ολόκληρο κόσμο που περίμενε να απαθανατιστεί.
Διαθέτω μια συλλογή από χιλιάδες καρέ. Φωτογράφιζα την φύση, τα ζώα, τους ανθρώπους, πράγματα που μου έκαναν περιέργεια. Μέχρι που η ενασχόλησή μου επαγγελματικά με την αθλητική και έπειτα με τη κοινωνικοπολιτική δημοσιογραφία, έφερε την φωτογραφική μου και σε αυτό τον τομέα. Άλλη φάση, πιο συγκεκριμένα πορτραίτα, πιο μαζεμένος χώρος.
Από την εποχή λοιπόν που στο Κορινθιακό (ποδοσφαιρικό) διαδίκτυο υπήρχε μόνο ο Δημήτρης Μανωλάκης και έπειτα εμφανίστηκα κι εγώ με ένα παλαιότερο σαιτ και τον Σπορ fm, τριγυρνούσα τα ποδοσφαιρικά γήπεδα με την Κόρινθο στη Γ’ Εθνική αλλά και με τις υπόλοιπες ομάδες στα πιο μικρά πρωταθλήματα. Η τεχνολογία πριν 8 χρόνια ουδεμία σχέση είχε με την σημερινή. Παράξενο δεν είναι, όλα εξελίσονται, απλά το σημειώνω από την άποψη ότι τα μέσα που διαθέταμε πριν ελάχιστα μόλις χρόνια ήταν απείρως λιγότερα και κατώτερης ποιότητας για την δουλειά μας.
Σταμάτησα να ασχολούμαι με τα τοπικά πρωταθλήματα όταν σιχάθηκα την κεντρική ποδοσφαιρική σκηνή της χώρας. Ήταν τη χρονιά με τα επεισόδια στο Καραϊσκάκη, τότε που ο Σισέ είχε κυνηγηθεί ύστερα από το ντέρμπι των αιωνίων μέσα στο γήπεδο. Εκεί στέρεψα και είπα ότι δεν θα ξανασχοληθώ πάλι με το αντικείμενο. Ούτε καν με τη δημοσιογραφία ποικίλης ύλης.
Ήταν φυσικά ένα λάθος που άργησα να καταλάβω, ακόμη κι όταν επέστρεψα με το πρώτο revista το 2012 δεν καταπιάστηκα παρα ελάχιστα με τα αθλητικά. Ήταν λάθος κυρίως γιατί ο αθλητισμός είναι τελικά για εμένα πηγή ζωής. Και μπορεί να είμαι ένας καρατέκα που λατρεύει το μπασκετ, μα σαν το ποδόσφαιρο δεν έχει. Στην χώρα μας μάλιστα αυτό είναι που έχει την ανάγκη της στήριξης όλων των υγειών δυνάμεων. Έτσι ίσως κάποια ημέρα ξαναβρεί τον δρόμο του. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό που πραγματικά είναι άθλος να υφίσταται. Τα σωματεία και οι σύλλογοι κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες και το γνωρίζω από πρώτο χέρι.
Για να έρθω πάλι στην φωτογραφία να σημειώσω ότι καταπιάστηκα πάλι με εκείνη όπως και με την μπάλα για τον Ηρακλή Ξυλοκάστρου. Και αφού συμμετείχα ως διοικητικός για ενάμιση χρόνο εκεί, πήρα την απόφαση με την φυγή μου να ανοίξω εκ νέου το περιοδικό, ένα περιοδικό που άφησε εποχή στα 4 χρόνια της πρότερης κυκλοφορίας του από την Κορινθία, μέχρι να χαρακτηριστεί ως το απόλυτο νεανικό και openmind site σχεδόν σε ολόκληρη την Πελοπόννησο. Η διάθεση πλέον για ποδόσφαιρο και φωτογραφία ήταν ακόμη πιο μεγάλη. Μέχρι στιγμής στα 13 πρώτα αγωνιστικά Σαββατοκύριακα, δεν έχει υπάρξει ούτε ένα χωρίς να έχω πάρει την μηχανή μου και να μην έχω πάει σε κάποιο γήπεδο.
Γιατί το κάνω; Είναι ένα ερώτημα που μπορεί να απαντηθεί γιατί το έχω πρώτα απαντήσει μέσα μου. Αφενός γιατί έτσι υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή και περισσότερος κόσμος που διψάει για αθλητισμό επισκέπτεται το revista, αφετέρου γιατί μου αρέσει, το γουστάρω, πως το λένε. Σε μια εποχή μάλιστα που χωρίς χρήμα δεν γίνεται τίποτα, είναι και μια απάντηση πρώτα από όλα στον ίδιο μου τον εαυτό ότι μπορώ να κάνω αυτό που μου αρέσει. Το χόμπι μου, να ξεσκάσω έχοντας συνάμα προσφέρει ότι μπορώ στο κοινωνικό σύνολο.
Και είναι μαγική η υπόθεση φωτογραφία σε ετούτο τον τομέα. Γιατί μένει, φτιάχνει ιστορία. Όχι γιατί γεμίζει το φεισμπουκ με τις στάμπες του εκάστοτε φωτογράφου, αλλά γιατί γεμίζει με φανέλες. Και η φανέλα είναι ότι σημαντικότερο αν το καλοσκεφτείς στο ποδόσφαιρο.
Μπορεί ένας φωτογράφος να υφίσταται την αδικία του να βρίσκεται πίσω από την κάμερα την ώρα που παράγεται ιστορία. Αλλά πιστέψτε με, αυτή είναι και η μεγαλύτερη ικανοποίησή του. Ρωτήστε κι άλλους, το ίδιο ακριβώς θα σας πουν. Ένας υπέροχος χρόνος λοιπόν κύλησε σαν νεράκι και ούτε που πήρα μυρουδιά. Άλλοτε αγχωτικά, άλλοτε με αίσθημα δικαίωσης, κατάφορης αδικίας και άλλοτε χαρούμενα ή λυπημένα. Έτσι όπως ακριβώς κυλάνε τα χρόνια κι εμείς οι ανθρώποι πασχίζουμε να βρούμε έναν τρόπο να σκαλίσουμε σημαδία αθανασίας πάνω στο φθαρτό σώμα και στο όνομά μας. Όσο ουτοπικό ή υστερόβουλο να μοιάζει, έτσι είναι.
Χαίρομαι που έχω πάλι την διάθεση να πηγαίνω στο γήπεδο για τις τοπικές μας ομάδες πρώτα ως θεατής και ύστερα ως δημοσιογράφος και φωτογράφος. Εύχομαι μάλιστα αυτή η χαρά να διαρκέσει. Θέλω κλείνοντας μόνο να τονίσω σε όλους όσους ασχολούνται ενεργά με τον αθλητισμό, να μην πέφτουν στη λούμπα της ματαιότητας. Να μην ρίχνουν το βάρος τους στο φαίνεσθαι και στη δημόσια εικόνα. Δεν έχουν σημασία αυτά. Σημασία έχει να αγωνίζεσαι, μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Αδικίες πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν στον αθλητισμό όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή. Δεν αξίζει να στεκόμαστε σε αυτές και το γράφω ειλικρινά. Αξίζει μόνο να παλεύουμε.
Νίκη είναι μόνο ο αγώνας.
Με αγάπη,
ο “φωτογράφος”
Στάθης Ντάγκας
Υ.Γ.: Διαχρονικός επίσης ο θαυμασμός μου για την δουλειά του Γιώργου Λιακόπουλου -φωτογραφικά- μέσα στα Κορινθιακά γήπεδα και του Δημήτρη δημοσιογραφικά που ανέφερα ήδη παραπάνω. Το καλό οφείλουμε να το σημειώνουμε.