Το Φεστιβάλ θα διαρκέσει από τις 15-25 Ιουλίου .
Η διοργάνωση ανήκει στο Κορινθιακό Θέατρο “Βασίλης Ρώτας ” και στο δήμο Κορινθίων .
Οι παραστάσεις ξεκινούν κάθε βράδυ στις 9.00μμ.
Μεταφορά και επιστροφή θεατών δωρεάν από την πλατεία ΠΕΡΙΒΟΛΑΚΙΑ κάθε απόγευμα στις 7.30μμ
Η είσοδος είναι ελεύθερη
Εκεί πάνω στο βουνό τέτοια εποχή, με του που έμπαινε ο Ιούλιος -ακόμη και τώρα έτσι γίνεται-, άνθιζε η ρίγανη και ήταν έτοιμη για να την “κυνηγήσεις”, να την μαζέψεις σε ματσάκια κι έπειτα να την κρεμάσεις από τον σπάγκο να ξεραθεί. Ύστερα από κάποιο καιρό -και προσοχή να μη σου πέσει νερό πάνω της γιατί χαλάει και πικρίζει- θα την έτριβες και θα την αποθήκευες σε βαζάκια για τα ψητά και τα μαγειρέματα του χειμώνα. Έτσι όπως θυμάμαι τη διαδικασία είχε κάτι το ιερό όλη αυτή η ιστορία. Μια ιεροτελεστία. Όχι μόνο για εμάς που μεγαλώναμε τα καλοκαίρια μας στο χωριό μαζί με ανθρώπους και ζωντανά, αλλά και για τους επισκέπτες που ανηφόριζαν επί τούτου.
Ο τόπος μοσχοβολούσε κάτω από βράχους, ρεματιές και αντερίσματα, κι άμα έπιανε να φυσήξει λιγάκι τότε όλα γινόντουσαν πιο μαγικά. Αν ήθελες να μαζέψεις τη ρίγανη την εντελώς ορεινή, επειδή ως γνωστόν ο Ιούλιος είναι ζεστός μήνας, έπρεπε να ξυπνήσεις πριν τις έξι το πρωί και να ξεκινήσεις την ορειβασία. Το σημαντικό σε κάθε περίπτωση ήταν ο σεβασμός στο περιβάλλον και τη φύση που ίσως βρίσκονταν σε καλύτερα επίπεδα σε σχέση με το σήμερα. Ο σεβασμός στη ρίγανη, στο καλοκαίρι, στα δέντρα, στα βουνά, στα νερά, στον αέρα, στα ζωντανά.. γενικότερα, στον ίδιο τον άνθρωπο. Μπορεί αυτό να είναι και μια εξιδανίκευση της εποχής που δεν υπάρχει πια, ίσως να είναι ρομαντισμός, όμως δεν νομίζω να θυμάμαι τόσο λάθος. Το περιβάλλον το πιστεύαμε και το στηρίζαμε περισσότερο, μέσα από όλες τις επιλογές μας. Ύστερα ήρθε η κάθε λογής ανάπτυξη και τα πήρε όλα παραμάζωμα.
Η ρίγανη άνθιζε τέτοια εποχή κι όχι μόνο η ρίγανη αλλά και το τσάϊ του βουνού. Ήμουν παιδί μα το θυμάμαι, τότε άνθιζε ακόμη.
Σ.Ν. “Chinaski”
«Κανένα σύστημα δε θα σας υποσχεθεί την ελευθερία σας, δεν υπάρχει τέτοιο σύστημα, σας είπαν ψέματα. Μόνιμα θα διεκδικείτε ολοένα και περισσότερο αυτό που σας αρνούνται βασιζόμενοι στην κούρασή σας, με λίγες μόνο εξαιρέσεις. Μα, με τις εξαιρέσεις ο κόσμος προχωρά.
Όσοι ανθέξετε θα πάτε ένα βήμα πιο μπροστά».
«Έχω το μυαλό μου ελεύθερο, σκέπτομαι. Το ίδιο είπα στους νέους, να πάψουν να είναι ζώα. Να πάψουν να βλέπουν τα πράγματα μέσα από χρώματα, οι νέοι του ΠΑΣΟΚ πράσινα, οι Κνίτες κόκκινα και οι της ΝΔ γαλάζια. Το βρίσκω ηλίθιο όλο αυτό το πράγμα. Όταν ο νέος γίνεται όργανο μιας παράταξης, οποιασδήποτε παράταξης, ο τόπος αυτός κινδυνεύει».
«Αλήθεια λοιπόν, τι εννοούμε σαν λέμε παιδεία και δημοκρατία; Την τάξη και την αναξιοπρέπεια; Τις απεχθάνομαι και τις δύο…».
«Είναι λάθος να νομίζουμε ότι περιφρουρείται η ελευθερία μας με το να καταδιώκονται άνθρωποι που δε μας νοιάζουν. Θα ‘ρθει μια δεδομένη στιγμή που και εμείς δε θα μοιάζουμε με κάποιους κι εμείς σωστά θα καταδιωχθούμε. Μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι η αρχή και η βάση του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού. Δεν κινδυνεύουμε απ’ αυτούς που δε μας μοιάζουν. Κινδυνεύουμε απ’ αυτούς που μας περιφρουρούνε».
«Όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, αν συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Από την ώρα που ο Φρανκενστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δε φοβάμαι τίποτα περισσότερο απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή με ένα σκύλο ή τέλος πάντων, με ένα ζώο δυνατό που βρυχάται».
«Η κολακεία, η χυδαία κολακεία λαϊκών ενστίκτων δεν είναι ένα πρωτοφανέρωτο δείγμα επιτυχούς οπτικής για άλωση της εξουσίας. Είχε γίνει και στην Ιταλία πριν από τον Μουσολίνι και στη Γερμανία πριν από τον Χίτλερ. Αυτό στηλιτεύω».
«Φροντίστε να μην είστε ανένταχτοι. Η πανέξυπνη ασφάλειά μας τους υποπτεύεται τους ανένταχτους. Φροντίστε να ενταχθείτε σε μια κομματική παράταξη, για να μπορέσουν οι ασφαλίτες να κοιμούνται ήσυχοι».
«Η εξουσία είτε κομμουνιστική, είτε δημοκρατική, είτε ρωσοσιαλιστική, είτε θεοκρατική είναι βάρβαρη, άθλια και απάνθρωπη. Νομίζω πως είναι καιρός προς τα εκεί να στρέψουμε το μίσος μας και τους αγώνες μας».
«Η παραδημοσιογραφία είναι κάτι σαν παρακρατική οργάνωση, αλλά δεν έχει σχέση με το κράτος. Αντίθετα, πολλές φορές το πολεμάει. Ανθεί σε περιόδους παρακμής και με την επιπόλαιη ανοχή της επισήμου δημοσιογραφίας. Κύριος σκοπός της είναι ο εκφοβισμός, υπηρετώντας σκοτεινά ή ευτελή συμφέροντα. Οι σοβαροί δημοσιογράφοι γνωρίζουν την ύπαρξή της, την περιφρονούν, τη συνηθίζουν, αλλά και δεν πιστεύουν στην κάποια, όποια σημασία της παρουσίας της. Η παραδημοσιογραφία όμως υπάρχει, λειτουργεί κι επιβάλλεται. Ανεύθυνη και αντιπαθητική».
«Πιστεύω στην υγρασία της νύχτας, στα αγάλματα που ταξιδεύουν μέρα νύχτα μες σε δαπανηρές συσκευασίες και στα κλειστά παράθυρα εργοστασίων που απεργούν. Πιστεύω στη λιτανεία των αυτοκινήτων, στα νευρικά σφυρίγματα ενός εγκαταλειμμένου αστυφύλακα και στην οσμή από σελίδες άκοπες των σχολικών βιβλίων. Πιστεύω στις ποιητικές ανθολογίες, στις διαφημίσεις ταυρομαχιών του ’35 και στα σημάδια του κορμιού σου που φανερώνουν έρωτα. Τέλος, πιστεύω στο θάνατο της μνήμης και στην ανάσταση των επιθυμιών εν μέσω ρόδων, γιασεμιών και υακίνθων. Και τούτο εγένετο, Αμήν».
Η φωτογραφία είναι του Γιώργου Τζαμτζή, φωτογράφου και φίλου του Μάνου Χατζιδάκι.
Πηγή: doctv.gr
Ξεκινήσαμε νέοι με μια τεράστια διάθεση να αλλάξουμε τον κόσμο. Πριν ακόμη τελειώσει το σχολείο καλά καλά, ήμασταν ήδη πολιτικοποιημένα πρόσωπα, ίσως και νωρίτερα, δεν θυμάμαι. Φαντάζομαι πόσοι ξεκίνησαν με την ίδια διάθεση να βγουν στη ζωή. Έλεγες μέσα σου «ρε γαμώτη, δεν μπορεί να είναι τα πράγματα έτσι, θα παλέψουμε να τα φέρουμε τούμπα». Το αστείο σε όλο αυτό είναι πως είχαμε όντως την πίστη πως μπορούσαμε. Και το παλέψαμε, μα το θεώ το παλέψαμε με κάθε κόστος. Η γη στα νεανικά μάτια έμοιαζε σαν μπίλια, όπου την κοιτούσαμε ατρόμητοι, διψασμένοι, ασυμβίβαστοι. Πέρασαν τα χρόνια σε ετούτη την παραθαλάσσια κωμόπολη και το ένα καλοκαίρι έφερνε το άλλο. Έφθανε ο Σεπτέμβρης και ο κόσμος δεν άλλαζε. Μέχρι που μια ημέρα, νέοι ακόμη αλλά όχι στην πρώτη νιότη, καταλάβαμε ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Το ζητούμενο ήταν πάντα να μην καταφέρει να αλλάξει εμάς όπως έλεγε ο ποιητής. Έπρεπε απλά να περάσουν τα χρόνια, να φθάσει το σημείο όπου οι πληγές αργούν και δεν κλείνουν όπως άλλοτε, για να συνειδητοποιήσουμε την μια και μοναδική αλήθεια…
—————————————————————
• Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.
• Σ.Ν. “Chinaski”
• Για λίγους
”Σωσίβιο” όχι μόνο στη διατροφική θωράκισή μας, αλλά και στη βιοποικιλότητα του τόπου μας είναι – βάσει ερευνών – η αιγοπροβατοτροφία, αφού μόνο ένα από τα συμπεράσματα κτηνοτροφικού συνεδρίου στο Λιδωρίκι (παραδοσιακό κεφαλοχώρι του νομού Φωκίδας) ήταν ότι κάθε 1% αύξηση στην οργανική ουσία του εδάφους μπορεί να αυξήσει την ικανότητά του για συγκράτηση 182.000 λίτρων βρόχινου νερού ανά εκτάριο και έτος, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό στην κλιματική κρίση.
Έρευνες έδειξαν ότι δασο – βοσκότοποι ήταν σε θέση να εμπλουτίσουν τους υδροφόρους ορίζοντες σε βαθμό όπου ξαναεμφανίστηκαν αποξηραμένα ποτάμια και υδατοσυλλογές!
Οι βοσκούμενες περιοχές έχουν 37% περισσότερη βιοποικιλότητα από τις γειτονικές μη βοσκούμενες εκτάσεις. Όσο μεγαλύτερη βιοποικιλότητα τόσο πιο σταθερό είναι ένα σύστημα-περιοχή, και αντιμετωπίζει επιτυχέστερα κρίσιμες καταστάσεις για το περιβάλλον, ώστε να είναι αειφόρο και να επιβιώνει. Μάλιστα, αναφέρθηκε ως ένα επίσης σημαντικό συμπέρασμα, ότι οι ορεινοί βοσκότοποι καλύπτουν τη διατροφή των παραγωγικών ζώων από 32% (Κρήτη) έως 52% (Ήπειρος), προσφέροντας θρεπτικά συστατικά, αντιοξειδωτικά από τα αρωματικά φυτά, ουσίες που μπορούν να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό μας (δευτερογενείς μεταβολίτες, ταννίνες, φαινολικές ουσίες, βιταμίνες, ουσίες με αντιπαρασιτική δράση) και ουσίες που δίνουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο κρέας και στο γάλα.
Μας προστατεύει από την κλιματική αλλαγή
Η κτηνοτροφία βοηθάει και τη γονιμότητα της γης. Η ανακύκλωση των ανόργανων θρεπτικών συστατικών, που είναι χρήσιμα για τα φυτά, γίνεται αποτελεσματικότερη επειδή η κατανάλωση της φυτικής ύλης από τα βόσκοντα ζώα επιταχύνει την άντληση στοιχείων από το έδαφος, ενώ η αυξημένη ποσότητα νεκρής φυτικής ύλης μαζί με την κόπρο των ζώων εμπλουτίζουν το έδαφος με υλικό χρήσιμο για την ανάπτυξη του μικροβιακού πληθυσμού του εδάφους. Επιπλέον, τα βόσκοντα ζώα με τις μετακινήσεις τους μεταφέρουν τα θρεπτικά συστατικά σε νέες θέσεις, καθώς και τους μικροοργανισμούς (βακτήρια και μύκητες), που είναι απαραίτητοι για τη δημιουργία υγιούς εδάφους.
Η περιβαλλοντική διάσταση της μετακινούμενης κτηνοτροφίας
Η περιβαλλοντική διάσταση της μετακινούμενης κτηνοτροφίας, σύμφωνα με όσα τονίστηκαν, οδηγεί σε:
Δείτε τι γίνεται κάθε χρόνο στις Μέλαμπες
Μιλώντας στη neakriti, ο κτηνίατρος – ερευνητής και πρώην πρόεδρος του Παραρτήματος Κρήτης του ΓΕΩΤΕΕ Αλέκος Στεφανάκης, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην ελεγχόμενη βόσκηση που μπορούμε και πρέπει να μεθοδεύσουμε, όπως λέει, για να μειώσουμε όσο περισσότερο γίνεται το φαινόμενο των πυρκαγιών. Μάλιστα, τόνισε χαρακτηριστικά ότι οι Μέλαμπες και γενικότερα το νότιο Ρέθυμνο έχει ελάχιστη κτηνοτροφία και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι καίγεται σχεδόν κάθε χρόνο.
Από την άλλη, όμως, ξεκαθάρισε ότι δε θα πρέπει να πάμε και στο άλλο άκρο, όπως αυτό που διαπιστώνεται στον Ψηλορείτη και τα Αστερούσια, όπου και ξεκάθαρα τα μέρη αυτά μαστίζονται από την υπερβόσκηση.
«Στην Ελλάδα δεν έχουμε δώσει το βάρος που πρέπει, εκεί που πρέπει. Δηλαδή, μονίμως πέφτουμε θύματα μονοκαλλιέργειας, είτε γεμίζοντας τον τόπο με ελιές. Ή παλιότερα μόνο αμπέλια. Ή κάποια στιγμή μας πιάνει η μανία και αποφασίζουμε να γίνουμε μόνο τουριστικός προορισμός. Αυτά δεν είναι ισόρροπα πράγματα και δεν είναι και λογικά. Η Κρήτη είναι ένα οικοσύστημα, το οποίο είναι κατά 70% ορεινό. Να γιατί η αιγοπροβατοτροφία είναι στενά δεμένη με αυτόν τον τόπο. Γιατί στην ουσία το μικρό μηρυκαστικό δουλεύει εντελώς εξισορροπιστικά», μας είπε χθες ο Αλέκος Στεφανάκης.
Σύμφωνα με τον ίδιο, «με τη βόσκηση μάς προστατεύει από τις πυρκαγιές. Μας φέρνει τα βότανα, που δεν μπορούμε εμείς να πάμε και να φέρουμε. Άρα, όταν αυτή η δραστηριότητα γίνεται σωστά, έχουμε αποτελέσματα πολύ θετικά για μας και για το περιβάλλον».
Μάλιστα, ο Αλέκος Στεφανάκης τονίζει, επίσης, ότι οι πυρκαγιές στην Εύβοια και στην Πελοπόννησο, που έχουν εγκαταλειφθεί από τους κτηνοτρόφους και τους αγρότες, είναι ένα ακόμα πιο δραματικό παράδειγμα.
Καταλήγοντας, ο κτηνίατρος – ερευνητής τόνισε ότι μέσα από την αιγοπροβατροφία και τη σωστή εκμετάλλευσή της έχουμε την παραγωγή πολύτιμων τροφίμων, ασφαλώς την προστασία του περιβάλλοντος, τη λίπανση και τη βελτίωση του εδάφους από την κοπριά. Και βέβαια, «μην ξεχνάμε ότι η κοπριά δεν είναι τόσο λίπασμα όσο είναι εδαφοβελτιωτική για τα εδάφη του νησιού μας. Αυτά είναι τεράστια ζητήματα, που αν δεν τα κάνουμε πράξη, ας αφήσουμε να έρθουν να τα εφαρμόσουν οι μεγάλες εταιρείες αι εμείς να γίνουμε εργαζόμενοί τους».
Πηγή – neakriti.gr
Ήταν καλοκαίρι και αφού ήταν καλοκαίρι εμείς ήμασταν έξω. Συνέχεια έξω. Εγώ, ο Γιάννης, ο Νίκος, η Άννυ, η Ηλιάνα, η Ρένα και τα άλλα παιδιά. Εκεί γύρω στην πλατεία από νωρίς το απόγευμα, παίζαμε μπάλα, κρυφτό και όλα εκείνα τα υπέροχα παιχνίδια, με τον Άγιο Βλάσση δίπλα μας, πίσω μας και μπροστά μας, άγρυπνο φρουρό θα έλεγε κάποιος. Τώρα που πέρασαν τόσο τα χρόνια το λέω κι εγώ.
Μας καρφώθηκε η ιδέα να γίνουμε λοιπόν “ψαράδες” με τον Γιάννη, τον αδελφικό μου φίλο. Κάπου, κάποιος συμμαθητής μας έβαλε το μικρόβιο και ξεκινήσαμε. Πήγαμε πήραμε πετονιές, βαρίδια, αγκίστρια και γαρίδες. Στο λιμάνι είχε πολλούς σπάρους, γόπες, σαφρίδια και τέτοια, ενώ κάτω από την Ηλέκτρα και στο στουπονήσι (ένα αυτοσχέδιο νησάκι που στη μέση είχε ένα πήδακα και τα βράδια φαίνονταν από όλη την πόλη), είχανε βγει σκορπίνες, αυτό το επικίνδυνο ψάρι που άμα σε τσίμπαγε ξεραινόσουν. Έτσι τουλάχιστον έλεγαν όσοι το είχανε δει και αυτό είχε δημιουργήσει στη φαντασία μας τέρατα που τα βλέπαμε τις νύχτες στον ύπνο μας.
Ξεκινήσαμε από το λιμάνι τα πρώτα απογεύματα και πράγματι η ψαριά μας ήταν θεαματική, ακόμη κι αν ήμασταν τόσο φρέσκιοι σε αυτή την ιστορία. Κάθε απόγευμα και την επόμενη η μανάδες μας έβαζαν τηγάνι. Μέχρι που ένα απόγευμα αποφασίσαμε να ζήσουμε στα άκρα και πήγαμε να ψαρέψουμε κάτω από την Ηλέκτρα. Δεν σας κρύβω ότι από την ώρα που ζυγώναμε εκεί, τα πόδια μας έτρεμαν.
“Βρε λες να έχει τίποτα σκορπίνες και να μας πετάξουν δηλητήριο να ξεραθούμε;”
Τόσες και τόσες φορές είχαμε δει στον ύπνο μας να συμβαίνει κάτι τέτοιο, με ένα σωρό διαφορετικά σενάρια και κατάληξη. Ρίξαμε τις πρώτες πετονιές κι αυτές επέστρεφαν πίσω με τα δολώματα φαγωμένα αλλά χωρίς ψαράκι. Μια, δύο, δέκα φορές. Είχε ένα ελαφρύ ως δυνατό αεράκι, κι εκεί που πήγαινα να ρίξω ξανά την πετονιά μέσα από την αποβάθρα της Ηλέκτρας, κάπου μπερδέυτηκα και παραπάτησα. Η πετονιά αντί να πάει προς τα μέσα γύρισε πορεία, ευθεία κατά πάνω στον Γιάννη, έκανα τα πάντα για να το αποτρέψω όμως δεν τα κατάφερα και δύο από τα αγκρίστρια, με έξοχη μαεστρία πήγαν και καρφώθηκαν στη γάμπα του φίλου μου. Έμεινε εκείνος χωρίς να μιλάει, σοκαρισμένος, σαν να τον είχε τσιμπήσει αγκάθι από σκορπίνα και να είχε ξεραθεί. Μάταια τα επόμενα λεπτά προσπαθούσα να του ξεκολλήσω τα αγκίστρια από το πόδι, πονούσε και ήταν βαθιά χωμένα μέσα. Κόψαμε την πετονιά κι έφυγε γρήγορα – γρήγορα για να τον πάνε οι δικοί του στο κέντρο υγείας. Αποκόμισε 4 ράμματα όπως έμαθα πολύ αργότερα.
Εγώ, έμεινα εκεί να μαζεύω τις πετονιές, τα δολώματα και τα κουβαδάκια μας. Παρά δίπλα ο κύριος Βασίλης είχε βγάλει μια σκορπίνα με το καλάμι του και την άφηνε με αριστοτεχνικές κινήσεις στο κουβά του. Σύντομα θα έφτιαχνε μια υπέροχη σούπα με ένα τόσο μεγάλο ψάρι που τελικά δεν τον είχε τσιμπήσει και δεν είχε ξεραθεί. Ήταν πλέον αργά, ένα ελαφρύ αεράκι και τα χρώματα ενός σούρουπου καλοκαιρινού στο Ξυλόκαστρο, είναι κάτι που ποτέ δεν ξεχνάς, όσο κι αν μεγαλώνεις. Πήρα τον δρόμο για το σπίτι σκεπτόμενος για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι κανένα ζώο δεν είναι πιο επικίνδυνο από τα “αγκίστρια” που έχουν εφεύρει οι άνθρωποι.
Ήταν η τελευταία φορά που πήγα για ψάρεμα.
Το λεμόνι είναι ένας από τους γρηγορότερους εχθρούς ενάντια στα μικρόβια…
Ας δούμε πρώτα τις ευεργετικές του ιδιότητες του και μετέπειτα θα πάμε σε εφαρμογή θεραπειών.
Ευεργετικές ιδιότητες του λεμονιού
Οι Κινέζοι χρησιμοποιούν το λεμόνι σαν φάρμακο
Όταν οι Κινέζοι ιατροί αποκαλύπτουν τα (remedies) φάρμακά τους, πάντα υπάρχει κάτι που αξίζει τον κόπο να διαβαστεί. Η έξυπνη θεραπεία για την πυώδη λοίμωξη της ράγας της άπω φάλαγγας ενός δακτύλου, πραγματοποιείται με αυτή την μέθοδο: κόβουμε το πάνω μέρος του λεμονιού, και εισάγουμε το δάκτυλο στο λεμόνι και το δένουμε. Το πρωί η παρανυχίδα είναι έτοιμη να καθαριστεί.
Ρευματισμοί
Παίρνετε το χυμό από μισό λεμόνι πριν από κάθε γεύμα, και πριν την κατάκλιση κάθε βράδυ. Μπορεί να διαλυθεί με αποσταγμένο νερό πριν το πάρετε, ή σαν δυνατή λεμονάδα, και ταυτόχρονα τοποθετήστε τον εξωτερικά δύο φορές την ημέρα. Οι περισσότεροι ιατροί δηλώνουν ότι μετά την πάροδο τριών ημερών η σίγουρη αλλά αργή δύναμη του λεμονιού δείχνει τις καθαριστικές και παυσίπονες ιδιότητές του.
Πονοκέφαλος
Μερικά κουταλάκια χυμό του λεμονιού σε ζεστό τσάι (τριφύλλι ή άλφα-άλφα είναι καλύτερα) είναι η θεραπεία ενός έξυπνου μπάρμαν στην Νέα Υόρκη, γ’ αυτούς που έχουν πονοκεφάλους (επακόλουθο μέθης) και από πονοκεφάλους που προέρχονται από άλλες αιτίες. Με αυτό το σύστημα κερδίζει τους πελάτες του, ξεκόβουν, και τους οδηγεί μακριά από τα φάρμακα τελείως.
Αν κάποιος επιθυμεί πραγματικά να σταματήσει τη συνήθεια του καπνίσματος , από οποιαδήποτε μορφή, έχει βρεθεί ότι, όταν προκύπτει η επιθυμία, είτε για καπνό ή να μασήσει, τότε μια κατευθείαν γουλιά με χυμό λεμονιού μειώνει αυτή την επιθυμία. Σε περίπου τριάντα (30) ημέρες από αυτή τη θεραπεία όλη η επιθυμία για τη χρήση του καπνού θα έχει εξαφανιστεί. Ένας βολικός τρόπος για τη χρήση του λεμονιού είναι να μεταφέρει κάποιος ένα λεμόνι μαζί του, με μία τρύπα στην κορυφή του, τυλιγμένο σε λαδόκολλα, τότε ρουφάει μια γουλιά κάθε φορά που εμφανίζεται η επιθυμία. Μπορεί να χρειαστεί αρκετά λεμόνια την ημέρα για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πρέπει επίσης κάποιος να σταματήσει να χρησιμοποιεί στα τρόφιμα καρυκεύματα πιπεριού και αλατιού, το πιπέρι και το αλάτι φαίνεται να αυξάνουν την επιθυμία για καπνό.
Το λεμόνι βοηθά στην αντιμετώπιση του αλκοολισμού
Θα πρέπει να υποδείξουν στους ασθενείς, το κακό των οινοπνευματωδών ποτών, και την ευλογία της πλήρους αποχής. Θα πρέπει να τους ζητηθεί να απομακρύνουν τα πράγματα που έχουν καταστρέψει την υγεία τους, και να τα αντικαταστήσουν με μια πληθώρα φρούτων. Μπορούν να λαμβάνονται πορτοκάλια, λεμόνια, δαμάσκηνα, ροδάκινα, και πολλές άλλες ποικιλίες;
*Οι πληροφορίες που περιέχονται στην σελίδα ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την γνωμάτευση του ιατρού σας. Αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε κάποια θεραπεία ή διατροφή ρωτήστε τον προσωπικό ιατρό σας.
Πηγή: https://www.therapeftis.eu/
“Εσύ που ψάχνεις την αλήθεια, μην ψάχνεις το μονοπάτι. Όλα τα μονοπάτια καταλήγουν εκεί που είναι η αλήθεια: Εδώ.“
Το παραπάνω απόφθεγμα ανήκει στον μεγάλο Αμερικανό ποιητή του παρελθόντος Έντουαρντ Έστλιν Κάμινγκς. Και είναι στ’ αλήθεια υπέροχο. Βέβαια, για να το κατανοήσεις, χρειάζεται να έχεις διαγράψει μια κάποια πορεία στη ζωή, να έχεις δηλαδή μερικά χρονάκια στην πλάτη σου, αρκετές ήττες, λίγες νίκες, απογοητεύσεις, ξεκινήματα και διάφορα τελειώματα. Όμως είναι υπέροχο όσο και σκληρό. Γιατί η αλήθεια, ο ρεαλισμός, η πραγματικότητα, δεν είναι τέχνη ούτε ποίηση. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό στη ζωή ενός ανθρώπου άλλωστε από το τώρα, από το εδώ και το τώρα. Όχι με την εγωϊστική του έννοια μα με αυτή την ουσιώδη, την βιολογική και συνάμα ονειρική. Εδώ είναι η ζωή, εδώ είναι το όνειρο, εδώ και ο εφιάλτης, και είναι τώρα. Είναι η μεγάλη αλήθεια, η πρώτη από όλες τις αλήθειες εκεί έξω.
ΕΔΩ.
Γράφω – σβήνω σε χαρτάκια
γράφω – σβήνω στην οθόνη
γράφω και σβήνω στη συνείδηση
και τελικά δεν γράφω
γιατί δεν ξέρω τι να γράψω.
Πρόκειται για το γνώρισμα της εποχής, που έχει σχέση όχι μόνο με το γράψιμο αυτό καθαυτό, αλλά με το μυαλό, που ήταν εξαρχής ο στόχος. Και ο στόχος όπως όλα δείχνουν επετεύχθη!
Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι πως όλα ετούτα δεν είναι νέα, δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενα και ότι ήταν μάλλον αναμενόμενα.
Γιατί όταν δεν σκέπτεσαι, όταν δεν γράφεις, όταν δεν συζητάς, όταν δεν ενδιαφέρεσαι, πάντα, πάντα, το αποτέλεσμα θα είναι ανάλογο της πράξης σου..
Όμως είναι πια καλοκαίρι. Καλύτερα να αφήσουμε για λίγο τέτοιες σκέψεις και τα ξαναλέμε.
Η ταινία, “Ξύπνα Βασίλη” κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις κινηματογραφικές αίθουσες την σεζόν 1969-1970. Κόβοντας 201.084 εισιτήρια, κατατάχθηκε στην 35η θέση ανάμεσα σε 108 ταινίες της ίδιας σεζόν.
-Μια ταινία με μεστή και εύστοχη κοινωνικοπολιτική σάτιρα, που πρωταγωνιστεί ο Γιώργος Κωνσταντίνου, σε μια από τις λίγες σχετικά εμφανίσεις του στον ελληνικό κινηματογράφο.
-Η Έλενα Ναθαναήλ επιστρέφει στην Φίνος Φιλμ μετά από πέντε χρόνια απουσίας.
-Την παράσταση στην ταινία κλέβει ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ως ψευτοποιητής Φανφάρας.
-Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου του Δημήτρη Ψαθά, το οποίο είχε πρωτοπαίξει στο θέατρο ο Ντίνος Ηλιόπουλος.
-Η ταινία,“Ξύπνα Βασίλη” κυκλοφόρησε και με τη μορφή DVD στις 10 Οκτωβρίου 2006.
Ο Βασίλης Βασιλάκης (Γιώργος Κωνσταντίνου) είναι ένας χαμηλόμισθος υπάλληλος ενός εκδοτικού οίκου. Εντούτοις, οι πεποιθήσεις του είναι ιδιαίτερα συντηρητικές και δείχνει υπερβολικό σεβασμό στην προϊσταμένη του, κα Φαρλάκου (Τασσώ Καββαδία). Για τον λόγο αυτό, έρχεται συχνά σε αντιπαράθεση με το συνάδελφό του Μάνο Αποστόλου (Αλέκος Αλεξανδράκης), ο οποίος έχει εκ διαμέτρου αντίθετες αντιλήψεις. Εξάλλου, ο Βασίλης προσπαθεί να λύσει το οικονομικό του πρόβλημα αγοράζοντας λαχεία, όμως δεν έχει τύχη.
Ο ποιητής Τιμολέων Φανφάρας (Γιώργος Μιχαλακόπουλος) συνεργάζεται με τον εκδοτικό οίκο και χαίρει της εκτίμησης της κας Φαρλάκου και του Βασίλη, όχι όμως και του Μάνου. Έτσι ο Μάνος, ο οποίος αρθρογραφεί σε μια φιλοαριστερή εφημερίδα, καταφέρεται εναντίον του ποιητή με περιφρονητικούς χαρακτηρισμούς. Αυτό έχει ως συνέπεια την απόλυσή του.
Η Ντίνα (Έλενα Ναθαναήλ), αδερφή του Βασίλη, μαζί με τη μητέρα τους (Ελένη Ζαφειρίου), καταφθάνουν από το χωριό στην Αθήνα μετά από ένα επεισόδιο που είχε η Ντίνα με τον κοινοτάρχη. Με αφορμή αυτό το περιστατικό, ο Βασίλης ανακαλύπτει προς φρίκη του ότι η αδελφή του έχει αριστερή δραστηριότητα. Εξοργίζεται, δε, ακόμα περισσότερο όταν μαθαίνει ότι η Ντίνα έχει συνάψει δεσμό με το Μάνο και σκοπεύει να τον παντρευτεί.
Τελικά, ο Μάνος όχι μόνο γίνεται γαμπρός του Βασίλη, αλλά καταφέρνει να κάμψει τις συντηρητικές του πεποιθήσεις και να τερματίσει τη μανία του με την αγορά λαχείων. Έτσι, ο Βασίλης αποφασίζει να ζητήσει επιτακτικά αύξηση από την προϊσταμένη του, η οποία όμως αρνείται και στη συνέχεια τον απολύει.
Στο μεταξύ, ο Μάνος αγοράζει ένα λαχείο από έναν επίμονο λαχειοπώλη τον οποίο έχει διώξει ο Βασίλης, και το λαχείο αυτό κερδίζει ένα μεγάλο ποσό.
Αυτή η ειρωνεία της τύχης επιδρά πολύ άσχημα στην ψυχολογία του Βασίλη, που καταλήγει στο φρενοκομείο, νομίζοντας ότι είναι κόκορας (έτσι λέγανε το πρακτορείο που αγόραζε τα λαχεία). Από την άλλη, ο απότομος πλουτισμός μεταβάλλει τις αντιλήψεις του Μάνου και της Ντίνας, που αποκτούν νοοτροπία και συμπεριφορά νεόπλουτων.
Ο Βασίλης μένει στο φρενοκομείο για κάποια χρόνια, με μοναδικό επισκέπτη τον Περικλή (Γιώργος Τσιτσόπουλος), έναν φίλο του, καθώς η αδερφή του και ο γαμπρός του πλέον ασχολούνται με επενδύσεις και απλά του στέλνουν χρήματα για τα έξοδά του. Στον κόσμο έχουν πει ότι μετανάστευσε στην Αργεντινή γιατί κληρονόμησε κάποιον πλούσιο θείο του, καθώς θέλουν να αποκρύψουν πού βρίσκεται στην πραγματικότητα.
Μετά την αποθεραπεία του, ο Βασίλης επισκέπτεται την αδερφή του και τον γαμπρό του, που έχουν αλλάξει εντελώς τρόπο ζωής.
Τους πετυχαίνει να διοργανώνουν μια δεξίωση, και μετά τις ανεπιτυχείς προσπάθειές τους να τον απομακρύνουν με προσχήματα από το χώρο της εκδήλωσης που θα συγκεντρωθούν οι καλεσμένοι, μαθαίνει πως η γιορτή γίνεται προς τιμήν του ποιητή Φανφάρα, επειδή μεσολάβησε για τη σύναψη της συνεργασίας, καθώς και ότι ο Μάνος έχει γίνει συνέταιρος πλέον με την κυρία Φαρλάκου. Το σοκ που παθαίνει είναι τόσο ισχυρό, που επαναφέρει μέσα του την ταυτοπροσωπία με τον κόκορα.
Πηγή: https://ellinikoskinimatografos.gr/