Σκεφτόμουν σήμερα την φάση που γίνεται στην Ελλάδα με το να ψηφίζουμε ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και που δεν θα κατανοήσουν ποτέ το πως είναι να δουλεύεις. Πως είναι η εργασία, η κούραση βρε παιδί μου, να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου μερικές φορές, να έχεις αλλάξει 10 εργοδότες, να έχεις γνωρίσει κόσμο, να έχεις βιώσει καταστάσεις, να έχεις κολλήσει ένσημο της πιάτσας και του μεροκάματου ή του νυχτοκάματου. Ωραίες οι σπουδές τους, όμως ούτε πάνω σε αυτές στις περισσότερες περιπτώσεις δεν βρίσκεις μια ημέρα εργασίας. Μόνο βουλευτικές!

Τα καλοκαίρια ξεκινούσαν πάντα με την ίδια αγωνία από τα 15. Που θα δουλέψουμε φέτος; Αργότερα δεν χρειαζόνταν να αγχωθούμε τόσο πολύ καθώς ο κύκλος είχε γίνει και υπήρχαν συστάσεις προϋπηρεσίας. Πολλά παιδιά την ίδια αγωνία είχαν. Σχολές, εξετάσεις, αφραγκίες, ώρες ατελείωτες, βράδια αξημέρωτα και μοναδικές στιγμές… όλες στο πόδι. Πόσες χιλιάδες, πόσα εκατομμύρια ανθρώπων άραγε δεν έχει ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Όλοι αυτοί, όλοι εμείς δεν είμαστε που δεχόμαστε να μας κυβερνούν όποιοι μας κυβερνούν και εκείνοι που θα μας κυβερνήσουν, διαχρονικά; Εμείς είμαστε…

Μην αναζητήσετε το χειροκρότημα σε όλους εμας κύριοι και κυρίες της πολιτικής. Δεν πρόκειται να γίνουμε οπαδοί σας. Και θεωρήστε τους εαυτούς σας τυχερούς που υπάρχετε και που εξαιτίας της αηδίας που νιώθουμε πλέον, έχετε την ευκαιρία να αλωνίζετε. Εμεις τα όνειρα μας θα τα κάνουμε πράξη όπως πάντα, μέσα από τις δυσκολίες, μέσα από την κατανόηση, μέσα από την σμπαραλιασμένη κοινωνική συνοχή που μια ημέρα θα ξανακολλήσουμε. Στο παιχνίδι σας δεν συμμετέχουμε και την γη θα την γυρίζουμε ακόμη σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα του τίποτα που ποτίσατε τον χρόνο.

Γράφει ο πάλαι ποτέ καλύτερος σερβιτόρος της Κορινθίας, που έχει διανύσει όσα χιλιόμετρα δεν θα περπατήσετε ποτέ, ακόμη κι αν ζήσετε 10 ζωές. Κι αν δεν τον πιστεύετε, ρωτήστε να σας το πουνε τα παιδιά του μεροκάματου..

______________________________________________________________________________

revistakias