Δεν ξέρω ποια είναι ακριβώς η αιτία που με οδηγεί να γράψω αυτό το κείμενο. Όμως θα το ξεκινήσω και θα δούμε που θα καταλήξει. Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που ξεκίνησα δειλά – δειλά να εκθέτω την άποψή μου για διάφορα θέματα σε παγκορινθιακές ηλεκτρονικές φυλλάδες κυρίως, αλλά και πανελλαδικά. Σχεδόν δηλαδή στα 23 μου χρόνια. Οι ιδέες και οι πεποιθήσεις μου από τότε σε κάποια πράγματα έχουν αλλάξει και σε άλλα όχι. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν διαπραγματεύτηκα ποτέ, ούτε για μια φορά την ακεραιότητά μου. Ούτε για ένα λεπτό. Από μικρή ηλικία άλλωστε ονειρεύομουν να φτιάξω μια ημέρα το δικό μου περιοδικό. Από εκείνα τα κανονικά με το χαρτί. Τα ίδια όνειρα είχε και ο συμμαθητής μου ο Κώστας, που αργότερα σπούδασε δημοσιογραφία και τελικά ξεκινήσαμε να εκθέτουμε τον εαυτό μας και την άποψή κάπως ανάποδα. Από το ραδιόφωνο συγκεκριμένα και το αθλητικό κομμάτι. Έπειτα ήρθαν και όλες οι υπόλοιπες δουλειές μου. Στην διαδικτυακή εφημερίδα Mykorinthia.gr αρχικά που ήταν ένα μεγάλο σχολείο και ύστερα στο revista.gr που είναι το παιδί μου. Το πνευματικό παιδί μου για να είμαι ακριβής. Ο λόγος που υπάρχει αυτή η φόρμα επικοινωνίας όπως αποκαλώ το σαιτ έχει να κάνει με την ακεραιότητα που προανέφερα. Εδώ δεν μπορεί να με αναγκάσει κανεις να γράψω ή να προβάλλω πράγματα που δεν προσφέρουν τίποτα στο κοινωνικό σύνολο, που ούτως ή άλλως ποτέ δεν έκανα. Εδώ δεν είμαι αναγκασμένος να υπομείνω καμία αδικία, να στρατεύσω την πένα μου σε καμία διαφήμιση, να κάνω τα στραβά μάτια πουθενά.
Ονόμασα το revista περιοδικό γιατί έχει να κάνει ξεκάθαρα με την διάθεση. Γράφουμε εγώ και οι συνεργάτες όποτε νοιώθουμε πως θέλουμε να γράψουμε, όταν έχουμε την ανάγκη κάτι να μοιραστούμε ή να συζητήσουμε. Γράφουμε γιατί σήμερα οι άνθρωποι δεν γράφουν ούτε μιλούν ουσιαστικά και θέλουμε να το τονίσουμε, να το αλλάξουμε αυτό. Επίσης γράφω συχνά για να προβάλω τον τοπικό αθλητισμό. Όπως και όσο καλύτερα μπορώ, με τις ταπεινές μου δυνάμεις. Και το κάνω με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, δεν είναι αγγαρεία. Ούτε είναι γιατί κάποιος μου δίνει μεροκάματο. Ίσα – ίσα που κάθε φορά που βουτάω την φωτογραφική μου και τραβάω για ένα οποιοδήποτε γήπεδο της Κορινθίας, δεν σκέφτομαι τις βενζίνες που έχω να πληρώσω ούτε τις υποχρεώσεις που τρέχουν καθημερινά, ούτε την αφραγκία μου ενίοτε. Σκέφτομαι μόνο την αγάπη μου για τον αθλητισμό. Αλήθεια, αγαπάω πολύ τον αθλητισμό, είμαι και ο ίδιος αθλητής και είναι από τα λίγα πράγματα στη ζωή που μου έχουν απομείνει. Πιστεύω πως το ίδιο ισχύει για αρκετούς ακόμη ανθρώπους στην κοινωνία μας που διαλύεται υπό το βάρος της ανυπόφορης κρίσης. Δεν είναι πως στον χώρο αυτό δεν συναντάει κανεις αδικίες. Μα που δεν υπάρχει αδικία; Όμως έχω αποφασίσει να αναζητώ πια μόνο την ομορφιά στα πράγματα. Έχω μπουχτίσει στην ασχήμια, το έχω ξαναμοιραστεί μαζί σας αυτό.
Το ίδιο και στα αυτοδιοικητικά. Προσπαθώ να δίνω ίσες ευκαιρίες προβολής όλων των απόψεων γιατί αυτό είναι το δίκαιο. Ουδέποτε είδατε στις δουλειές μου μαύρη διαφήμιση. Ούτε τότε ακόμη που και ο ίδιος υπήρξα υποψήφιος αυτοδιοικητικός σύμβουλος. Αυτό είναι ένα παράσημο ακεραιότητας όπως και να το κάνουμε και το σημειώνω χωρίς καμία διάθεση να περιαυτολογήσω. Θέλω να μου συγχωρήσετε το πρώτο πρόσωπο στο κείμενο, όμως επιβάλλεται γιατί το revista.gr έχει πρόσωπο στην κοινωνία 4 χρόνια τώρα.
Θέλω λοιπόν να κλείσω αυτό το μικρό αυτοβιογραφικό σημείωμα με το εξής: Από την ενασχόληση μου με τη δημοσιογραφία δεν έχω κερδίσει χρήματα. Δεν σπουδασα δημοσιογράφος μα θα μπορούσα αυτή τη στιγμή να εργάζομαι ακόμη σε Τοπ ελληνικές επιχειρήσεις ενημέρωσης. Δεν το επεδίωξα και δεν θα το κάνω τώρα. Μπορεί αύριο ας πούμε να μη με καλύπτει η φάση και να σταματήσω να εκπέμπω. Μέχρι τότε όμως λατρεύω να γράφω για την Κορινθία, είμαι τοπικιστής και αυτό δεν αλλάζει τώρα στα 32 μου. Θέλω να παλεύω για έναν καλύτερο κόσμο γιατί υπάρχει όσο μαεστρικά κι αν είναι καμουφλαρισμένος. Επειδή λοιπόν όπως σας είπα από τον γραπτά μου, την ενασχόληση με τον αθλητισμό και τη δημόσια ζωή μου δεν έβγαλα ποτέ λεφτά (χωρίς αυτό να σημαίνει πως οποίος αμοίβεται για τη δουλειά του κάνει κάτι κακό), αντιθέτως έχω δώσει απλόχερα, να είσαστε σίγουροι ότι δεν πουλιέμαι και δεν αγοράζομαι. Αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως απόλυτα ερασιτέχνη – εθελοντή και θεωρώ εξόχως σημαντική αυτή την τελευταία μου πρόταση. Την αφήνω εδώ να υπάρχει και να δείχνει το δρόμο λοιπόν. Αυτή είναι η ελευθερία μου, για την οποία δεν ήταν λίγες οι φορές που πολεμήθηκα εξαιτίας της. Γιατί κανείς δεν είναι πιο μισητός από έναν άνθρωπο με αρχές, ήθος και αδιαπραγμάτευτες αξίες σε μερικές άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Σε ελάχιστες ευτυχώς.
*Και φυσικά υπάρχουν συνάδελφοι από το τοπικό διαδίκτυο που εκτιμώ βαθύτατα και μας συνδέουν χρόνια φιλίας. Το κείμενο άλλωστε δεν είναι μομφή εναντίον των δημοσιογράφων. Σε καμία περίπτωση. Αυτή είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα που θα κάνουμε άλλη φορά.
Κλείνω με ένα αγαπημένο ρητό από τον τεράστιο “πορνόγερο” Τσαρλς Μπουκόβσκι που έχει ως εξής: “Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, απλά πιστεύω ότι μπορούμε να μην τον κάνουμε χειρότερο.”
Στάθης Ντάγκας
