Σ.Ν. "Chinaski"

Ο Σ.Ν. "Chinaski" επιθυμεί να διατηρήσει το τετράδιο του γεμάτο με διάφορες ιστορίες. Λογοτεχνία, προσπάθεια έκφρασης, φωτογραφίες, μουσική και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή να κυλάει πιο ανάλαφρα. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιδέες, με χαρά του να τις φιλοξενήσει.

Το παγωτό της νιότης έλιωσε, αλλά…

Web, Τρίτη Ματιά

Ένας διαδικτυακός φίλος μου «άνοιξε τα μάτια» προ ημερών όταν μου αποκάλυψε πως η ζωή μας διαρκεί μόνο χίλιους μήνες. Και αυτό αν φτάσουμε υγιείς 85 ετών. Αλλιώς είναι λιγότεροι. Έχουμε μόνο χίλιους μήνες, στο καλύτερο »σενάριο», και αναρωτιέμαι πόσο εύκολα τους σπαταλάμε. Με έπιασε πανικός σε αυτή τη σκέψη, γιατί »το χώνεψα». Είναι μια αναμφισβήτητη σκληρή αλήθεια, η οποία δεν »μακιγιάρεται».

Με απασχολεί πολύ αυτή η παραδοχή τις τελευταίες ημέρες και πιάνω τον εαυτό μου, ακόμη και χωρίς λόγο, να την »πετάω» και σε συζητήσεις. «Παιδιά έχουμε μόνον χίλιους μήνες από την ημέρα που γεννιόμαστε».

Το προσωπικό μου ημερολόγιο έχει περάσει αρκετά το μισό προσδόκιμο των 85 ετών και συνεπώς μου απομένουν αν φτάσω υγιής στα 85 και αν υπολογίζω σωστά περίπου 360 μήνες.

Τι σας λέω καλοκαιριάτικα τώρα και σας προβληματίζω με τα δικά μου θα αναρωτιέστε; Τελικά όμως δεν είναι και τόσο μεγάλο θέμα. Γιατί εκεί που καθόμουν στην παραλία συνοφρυωμένος για τα χρόνια που περνούν, έρχεται η ζωή και μου δίνει ένα γερό χαστούκι. Τέσσερα αγοράκια, γύρω στα 8 πρέπει να ήταν στην τρίτη με τετάρτη δημοτικού, έστησαν στην άμμο ένα »διπλάκι». Είχα πολλά χρόνια, πάνω από είκοσι, να δω παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο στην παραλία μας. Οι μάγκες έβαλαν για «δοκάρια» τις σαγιονάρες τους και άρχισαν να παίζουν με τόση χαρά που έφτασε μέχρι την ψυχή μου.

Τους χάζευα τους μπόμπιρες για μισή ώρα, που ακούραστοι πλατσούριζαν στο κύμα, έκαναν τάκλινγκ και τρίπλες στην άμμο, σούταραν και ήταν ευτυχισμένοι. Παρακαλούσα να μου έρθει η μπάλα κοντά να τους τη γυρίσω για να νιώσω ένα δευτερόλεπτο κι εγώ παιδί. Και το θαύμα έγινε. Μιά στραβοκλωτσιά έφερε τη μπάλα τους δίπλα μου και πριν «σκάσει» στην άμμο με ένα βολ πλανέ την επέστρεψα. ήταν ευγενικά παιδάκια μου είπαν ευχαριστούμε και τα τέσσερα και το ένα συγγνώμη.

«Παίξτε αγόρι μου όσο θέλετε» τους απάντησα. »Παίξε αγόρι μου» απάντησα στον εαυτό μου που είχε γυρίσει το 1972 όταν ήμουν εκεί που ήταν τα παιδάκια 8 ετών. Όταν μετρούσα πίσω μου μόλις 100 μήνες στη ζωή μου.

Ήθελα να σηκωθώ και να παρακαλέσω τους πιτσιρικάδες να με αφήσουν να παίξω μαζί τους. Ήθελα να γίνω ζητιάνος της νιότης τους. Ήθελα να γευτώ κι εγώ λίγο από το »παγωτό» της ευτυχίας που δεν έχει χρώμα. Είναι αόρατο. Και όπως κάθε παγωτό λιώνει γρήγορα. Συνήλθα αμέσως και αρκέστηκα στο ένα σουτ που έδωσα στη μπλα τους για να την επιστρέψω. Η μπάλα γύρισε, σκέφτηκα, τα παιδικά χρόνια στην παραλία, όμως, έφυγαν ανεπιστρεπτί.

»Ανόητε» μονολόγησα μέσα μου. ‘‘Παραπονιέσαι που είσαι μεσήλικας και ντρέπεσαι να ζητήσεις να παίξεις μπάλα στην παραλία με οκτάχρονα παιδιά. Σκέψου όμως ανόητε κάποιους (ευτυχώς πολύ λίγους) φίλους σου από τη νιότη, συμμαθητές, συμπαίκτες στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, συναδέλφους που δεν είναι καν στη ζωή. Άλλους που έχουν προβλήματα υγείας και δεν μπορούν να είναι στην παραλία. Άλλους που ο τρόπος ζωής τους ή η αμέλεια, τους »μεταμόρφωσε» σε κοιλαράδες και όχι να σουτάρουν τη μπάλα αλλά δυσκολεύονται να περπατήσουν».

Ηρέμησα. Προσευχήθηκα για τα παιδιά όλης της Γης. Χαιρέτησα με ένα νεύμα του χεριού τα παιδάκια της παραλίας που μάλλον δεν μου έδωσαν σημασία και καλά έκαναν. Ανέβηκα χωρίς να λαχανιάσω τα 90 σκαλιά που οδηγούν από την παραλία μας στον δρόμο. Άκουσα την καρδιά μου να χτυπάει, κοίταξα σε ένα καθρέφτη αυτοκινήτου και έχω τα μάτια μου, τα αυτιά μου, τη μύτη μου, όλα μου τα δόντια καθώς και τα μαλλιά μου.

Και συνέχισα να περπατάω με τα δύο μου πόδια για να φτάσω (μακάρι) υγιής ως τα 85 μου. Συνέχισα να ζήσω με αξιοπρέπεια τους υπόλοιπους (μακάρι) 360 μήνες που που απομένουν…

_______________________

   Πηγή: aixmi.gr

Η Γκλίτσα

Retro Stories, Μηχανή του χρόνου

Η γκλίτσα πριν πάρει την πλουμιστή της μορφή με τα διάφορα κεντίδια πάνω της, ήταν πρώτα απ’ όλα σύντροφος του τσοπάνη.

Ο άλλος σύντροφος ήταν η φλογέρα. Μάλλον συνέχεια του τραγοπόδαρου θεού του Πάνα, του ακόλουθου του θεού Διόνυσου. Ο Πάνας απεικονίζεται σε ορισμένες παραστάσεις κρατώντας στο ένα χέρι την ποιμαντική βακτηρία και στο άλλο τον αυλό.

Για τον απλό τσοπάνη ήταν χρήσιμος συμπαραστάτης, αφού στην γκλίτσα ακουμπούσε για να ξαποστάσει, σ’ αυτή στηριζόταν για να περάσει το απότομο και κακοτράχαλο μονοπάτι, με αυτή μετρούσε το ύψος του νερού που κατέβαζαν τα ρέματα μετά τη βροχή, πριν πάρει την απόφαση αν θα περνούσε το κοπάδι απέναντι. Ήταν δηλαδή και χρήσιμο εργαλείο.

Εργαλείο άμυνας από τα άγρια ζώα και τα ερπετά, και κάθε φορά που τα γιδοπρόβατα έτρεχαν σε κάποιο καλλιεργημένο χωράφι, ανέμιζε την γκλίτσα στον αέρα και γινόταν εργαλείο απειλής. Άλλες φορές την εκσφενδόνιζε και στριφογυρνώντας παράλληλα με το έδαφος, έδιωχνε τα ζωντανά που κατευθύνονταν στα σπαρτά.

Αμέτρητες ήταν οι χρήσεις της γκλίτσας. Με αυτήν έπιανε από το πίσω πόδι την προβατίνα ή τη γίδα που έφευγε από το μαντρί πριν την αρμέξει. Στην γκλίτσα κρεμούσε την κάπα, τον τρουβά με τα φαγώσιμα και την μπούκλα με το νερό, όταν άλλαζε σκάρο ή στάλο. Την γκλίτσα έβαζε στους όμως και κρεμούσε τα χέρια δεξιά κι ζερβά για να ισιώσει η πλάτη του μετά το άρμεγμα, ή για να ανοίξουν τα πνευμόνια του και να απολαύσουν τη δροσιά μετά την καλοκαιρινή μπόρα.

Τέλος με την γκλίτσα, υψώνοντάς την προς τον ήλιο κι ανάλογα πόσο απείχε από τον ορίζοντα, μετρούσε την ώρα με θαυμαστή ακρίβεια.

Αργότερα η γκλίτσα ή κλούτσα όπως τη λέμε στα μέρη μας, από ταπεινό αντικείμενο, δέχτηκε τα στολίδια κι άρχισε να σηματοδοτεί πολλά πράγματα, επάγγελμα, καταγωγή, κι άλλες κοινωνικές ιδιότητες. Σιγά-σιγά πέρασε στην ξυλογλυπτική, όπως οι διακοσμημένες ρόκες, τα σφοντύλια, οι ταμπακιέρες, οι κούπες και τα κλειδοπίνακα, για να γίνει λαϊκή τέχνη δηλαδή υλική έκφραση της ψυχής του λαού.

Όλα αυτά θα τα δείτε θα τα ακούσετε και θα τα διαπιστώσετε, αν έρθετε στην Κορυφή το βράδυ της Κυριακής 7 Αυγούστου 2022, όπου θα εγκαινιαστεί η έκθεση γκλίτσας της συλλογής «Δάφνη» του Βοϊώτη γεωπόνου Γιώργου Παπαδόπουλου.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 14 Αυγούστου.

Ελάτε να θαυμάσετε αλλά δεν πρέπει να ξεχνάτε: “Ποτέ δεν ξυνόμαστε στην γκλίτσα του τσομπάνη”.

Όμως το να παραστείτε στα εγκαίνια της έκθεσης χωρίς να μείνετε και να συμμετάσχετε στο γλέντι που θα ακολουθήσει θα είναι μισή η ευχαρίστηση. Το να ακούσετε το κλαρίνο του Χάρη Σαλαγκιώτη, είναι εμπειρία.

*Ένα κείμενο του Βασίλη Σολιόπουλου που το αλίευσα από το estymfalia.gr

Ο Γιάννης και ο ρεαλισμός που πάντα χρειαζόμασταν

News, Sports

Είδα τις δηλώσεις από την προετοιμασία της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ, ενόψει του φιλικού μεθαύριο με την Ισπανία στο ΟΑΚΑ, αλλά και για το επερχόμενο ευρωμπασκετ. Φυσικά και στάθηκα σε ότι είπε το αγαπημένο μας παιδί – για πολλούς λόγους- Γιάννης Αντετοκούνμπο. Θα ήθελα να σημειώσω κάπου εδώ στην αρχή ότι πρόκειται για μπιγκ σουπερ σταρ του παγκόσμιου μπάσκετ, που έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο στο NBA, που είναι εκατομμυριούχος και απίστευτα αναγνωρίσιμος ανά την υφήλιο. Παρατηρήσατε κάποια μορφή έπαρσης πάνω του ενώ έκανε τις δηλώσεις; Ακούσατε να πει κάτι που δεν παρέπεμπε σε έναν απλό άνθρωπο που του αρέσει να δουλεύει για αυτό που αγαπάει; Μας έταξε μετάλλια και φιοριτούρες ή ήταν προσγειωμένος και μας είπε ότι χωρίς δουλειά, χωρίς επαγρύπνηση και ζήλο, δεν πήγε κανείς, ποτέ και για πολύ, δύο βήματα παραπέρα (;)

Οι λόγοι που με έκαναν να αγαπήσω αυτό το παιδί και την οικογένειά του δεν ήταν μόνο οι προφανείς. Δεν ήταν δηλαδή η επιτυχία και το μεγάλο όνομα που έκανε. Οι λόγοι είναι άλλοι απείρως ταπεινότεροι. Έψαχνα χρόνια να βρω έναν αθλητή πρότυπο όπως είναι ο Γιάννης για τους έλληνες, που να μιλάει για ρεαλισμό και να προσγειώνει, όσο μπορεί, με τον απλό τρόπο του, μια χώρα που δεν έμαθε ποτέ της να πατάει στη γη. Για το μπασκετ; Για τον αθλητισμό; Ναι, έστω, μέσω του αθλητισμού. Έτσι κι αλλιώς θα ήμασταν αφελείς αν περιμέναμε να μας μιλήσουν για ρεαλισμό ας πούμε οι πολιτικοί. Πραγματικά αφελείς κι εγώ δεν θέλω να είμαι τόσο.

Μερικές φορές, ακόμη και σε ετούτη τη γωνιά της γης που βασιλεύει η φαιδρότητα, εμφανίζονται κάποια φωτεινά αστέρια. Δεν είναι που λάμπουν και μας φωτίζουν το δρόμο. Ένα αστέρι άλλωστε μπορεί να μη νοιάζεται και τόσο για τη λάμψη του. Είναι που η αστερόσκονη έρχεται και κάθεται για λίγο από πάνω και μας δίνει κουράγιο πως κάτι μπορεί να αξίζουμε κι εμείς για να την έχουμε.

Κάτι..

Η νέα εποχή της “Μπάρτσα”..

Korinthian Sports, News

Η αναγέννηση του ΠΑΣ Κόρινθος φαίνεται να έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον στα ποδοσφαιρικά δρώμενα του Νομού μας. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, καθότι εκτός του διοικητικού τιμ που ανέλαβε την ομάδα και είναι γνωστό αλλά και δυνατό, ακολούθησαν ηχηρότατες προσθήκες στο έμψυχο δυναμικό και σε ότι αφορά το αμιγώς αθλητικό κομμάτι (προπονητής – παίκτες). Όπως όλα δείχνουν πριν ακόμη ξεκινήσει οποιαδήποτε αγωνιστική δραστηριότητα, η Κόρινθος μάλλον θα είναι περαστική από την Α’ κατηγορία Κορινθίας την ερχόμενη σεζόν, και αυτό που θα κοιτάξει είναι να χτίσει ένα δυνατό κορμό σε όλα τα επίπεδα για την παρουσία της στις εθνικές κατηγορίες μελλοντικά. Στα θετικά είναι επίσης ότι από την πρώτη στιγμή οι άνθρωποι της διοίκησης και ο γενικός αρχηγός, φαίνεται να ρίχνουν το βάρος στο κορινθιακό ταλέντο αφού αποκτήθηκαν και κορίνθιοι αθλητές και σίγουρα θα υπάρξει όπως όλα δείχνουν συνέχεια. Δεν έχουμε παρά να ευχηθούμε ότι καλύτερο στην “Μπάρτσα” και μακάρι σύντομα να βρεθεί στις εθνικές κατηγορίες όπου και αξίζει να βρίσκεται.

7ο Φεστιβαλ Ευρωστίνης με Βασίλη Παπακωνσταντίνου

Events, Συναυλίες

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ευρωστινης ΕΥ ΖΗΝ επιστρέφει δυναμικά έπειτα από τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν και όπου οι εκδηλώσεις δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν λόγω κοβιντ. Το 7ο Φεστιβαλ του συλλόγου είναι λοιπόν προ των πυλών και στις 7 Αυγούστου ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον αγαπητό σε όλους Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Δερβένι. Η προπώληση των εισιτηρίων έχει ήδη ξεκινήσει.

Νίκος Ζιώγαλας και Γιάννης Γιοκαρίνης στη Συκιά

Events, Συναυλίες

Η πιο κεφάτη συναυλία του καλοκαιριού έρχεται στη Συκιά!
Στις 9 Αυγούστου 2022, στις 9:30μμ υποδεχόμαστε στους Νίκο Ζιώγαλα και Γιάννη Γιοκαρίνη στην πλατεία της Συκιάς, για ένα τρελό ξεφάντωμα με τα αγαπημένα μας τραγούδια: η “Σταρ“, ο “Νοσταλγός του Ροκ εν ρολ“, η “Βασιλική“, το “Τσικαμπούμ“, το “Πάρε με απόψε“, η “Ευλαμπία“ θα μας ξεσηκώσουν κυριολεκτικά!

Σας περιμένουμε στην πλατεία της Συκιάς για μια νύχτα που θα μας μείνει αξέχαστη!

Δημήτρης Λιαντίνης: “Είμαστε απλοί και καθαροί..”

Authoring, Culture

«Είμαστε απλοί και καθαροί – όπως απλός είναι κι ο κόσμος. Τι ζητάμε;

Μια γυναίκα τώρα -μεγαλώσαμε πια- απλή σαν κι εμάς, ένα σπιτάκι για μην κρυώνουμε το χειμώνα, σαν τα πουλιά στο δρυμό, μια ταπεινή εργασία, για να ταΐζουμε ψωμάκι και Θασίτικη ελιά τα παιδάκια που αύριο θα μας δώσει η θεία χάρη της ζωής. Και κάτι ακόμα, που δεν τόλεγα πολυτέλεια: να μπορούμε μια φορά τον χειμώνα να βλέπουμε τα χιονισμένα βουνά και μια φορά το θέρος να γνεφοχαιρετούμε το πρόσωπο της αρμυρής θάλασσας.

Αυτό είναι μια ολόκληρη ζωή, τόσο πλούσια, που καταντάει παραμύθι.»

Απόσπασμα επιστολής του Λιαντίνη σε κάποιο φίλο του, το 1971 από το Μόναχο όπου σπούδαζε.

Αγγελάκας και Κραουνάκης έρχονται στο Κιάτο

Events, Συναυλίες

Δύο από τους πιο αγαπητούς Έλληνες καλλιτέχνες φέρνει στο Κιάτο ο οικείος Εμπορικός Σύλλογος. Ειδικότερα, στο πλαίσιο των πολιτιστικών εκδηλώσεων “Σικυώνια 2022” την Κυριακή 24 Ιουλίου στο 1ο Γυμνάσιο Κιάτου θα γίνει συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα και του συγκροτήματος «100ο C», ενώ στις 4 Αυγούστου στον ίδιο χώρο έρχεται ο Σταμάτης Κραουνάκης και η παρέα του.

ZIRIA 2022 Line Up

Events, Συναυλίες

Το πλέον ξεχωριστό και διαφορετικό από κάθε πλευρά φεστιβαλ επιστρέφει έπειτα από 3 ολόκληρα χρόνια. Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να είναι και η ίδια η επιτυχία του φεστιβαλ του βουνού, όπως μας αρέσει να το αποκαλούμε (ή φεστιβαλ της καρδιάς μας για άλλους), μα οι διοργανωτές δεν στάθηκαν εκεί. Το πρόγραμμα και οι δράσεις που ανακοινώνονται δείχνουν εξαιρετικά, και είναι σχεδόν σίγουρο ότι για ακόμη μια φορά, αυτή η μοναδική μουσική συνάντηση θα είναι το λιγότερο μαγική. Πολλά περισσότερα θα μάθετε πατώντας ΕΔΩ και θα τα ξαναπούμε..

Φερνάντο Πεσσόα – Το βιβλίο των ασυνάρτητων εντυπώσεων μου

Authoring, Culture

Ξαναδιαβάζω, σε μια από αυτές τις υπνηλίες δίχως ύπνο, όπου διασκεδάζουμε έξυπνα μα χωρίς εξυπνάδα, μερικές από τις σελίδες που θα φτιάξουν, όταν συγκεντρωθούν, το βιβλίο των ασυνάρτητων εντυπώσεων μου. Και μου έρχεται απ’ τα γραπτά μου, σαν τη μυρωδιά ενός πράγματος οικείου, μια εντύπωση ερημικής μονοτονίας.

Νιώθω πως ακόμη κι όταν λέω πως είμαι πάντα διαφορετικός, επαναλαμβάνω ακατάπαυστα το ίδιο πράγμα· πως είμαι περισσότερο συνεπής στον εαυτό μου απ’ ό,τι ήθελα να ομολογήσω· πως, στο κάτω κάτω της γραφής, δεν γνώρισα ούτε τη χαρά της νίκης ούτε την απελπισία της ήττας.

Είμαι η απουσία ισολογισμού στον εαυτό μου, μια αθέλητη έλλειψη ισορροπίας που με φέρνει σε απόγνωση και με μειώνει.

Όλα όσα έγραψα είναι γκριζωπά. θα ’λεγε κανείς πως ολόκληρη η ζωή μου, ακόμη και η πνευματική μου ζωή, ήταν μια ατελείωτη μέρα βροχερή, όπου όλα είναι μη γεγονότα και σκοτεινά, προνόμιο άδειο και αιτία ξεχασμένη. Η απελπισία μου είναι μια μεταξένια καταρράκωση. Η άγνοια του εαυτού μου φωτεινή και πληκτική.

Η ταπεινή μου προσπάθεια, να πω τουλάχιστον ποιος είμαι, να καταγράψω σαν μια μηχανή από νεύρα, τις ελάχιστες εντυπώσεις της υποκειμενικής κι υπερευαίσθητης ζωής μου, όλο αυτό άδειασε ξαφνικά μέσα μου, σαν ένας κουβάς νερό που αναποδογύρισε κι έβρεξε το χώμα όπως το νερό όλων των πραγμάτων.

Με κατασκεύασα με χρώματα ψεύτικα και να τι κατάντησα, μια αυτοκρατορία για γέλια. Η καρδιά μου, που της εμπιστεύτηκα όλα τα μεγάλα γεγονότα μιας πρόζας βιωμένης, μου μοιάζει σήμερα, όπως την έγραψε η απόμακρη απόσταση αυτών των σελίδων που ξαναδιαβάζω τώρα με άλλη ψυχή, με μια παλιά αντλία σε μιαν αυλή, στην επαρχία, που συναρμολόγησε το ένστικτο και χειρίστηκε η ανάγκη. Ναυάγησα χωρίς να πέσει θύελλα, σε μια θάλασσα όπου στεκόσουν όρθιος.

Και ρωτώ τη συνείδηση που μου απομένει, σ’ αυτήν τη συγκεχυμένη σειρά διαλειμμάτων ανάμεσα σε πράγματα που δεν υπάρχουν, σε τι μου χρησίμευσε να γεμίσω τόσες σελίδες με φράσεις που πίστεψα σαν δικές μου, με συναισθήματα που ένιωσα σαν σκέψεις, με σημαίες και λάβαρα στρατιών — και, τελικά, δεν είναι παρά κομμάτια χαρτί που κόλλησε με το σάλιο της η κόρη του ζητιάνου, για να κλείσει τις χαραμάδες.

Ρωτώ αυτό που απομένει από τον εαυτό μου σε τι αποσκοπούν αυτές οι άχρηστες σελίδες, οι αφιερωμένες στα υπολείμματα και στα σκουπίδια που χάθηκαν, προτού προλάβουν να υπάρξουν, ανάμεσα στα τσαλακωμένα χαρτιά του Πεπρωμένου.

Ρωτώ μα επιμένω. Γράφω την ερώτησή μου, την τυλίγω με καινούργιες φράσεις, την ξετυλίγω με καινούργιες συγκινήσεις. Κι αύριο θα γράψω πάλι, συνεχίζοντας το ηλίθιο βιβλίο μου, την κρύα καταγραφή των καθημερινών μου εντυπώσεων γι’ αυτά που δεν νομίζω.

Ας συνεχίσουν, λοιπόν, έτσι όπως είναι. Όταν η παρτίδα του ντόμινο τελειώσει, κερδισμένη η χαμένη, τα πιόνια γυρίζουν, και τότε όλο το παιχνίδι γίνεται μαύρο.

****

Από “Το Βιβλίο της Ανησυχίας” του Φερνάντο Πεσσόα

Αντικλείδι , https://antikleidi.com