Σ.Ν. "Chinaski"

Ο Σ.Ν. "Chinaski" επιθυμεί να διατηρήσει το τετράδιο του γεμάτο με διάφορες ιστορίες. Λογοτεχνία, προσπάθεια έκφρασης, φωτογραφίες, μουσική και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή να κυλάει πιο ανάλαφρα. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιδέες, με χαρά του να τις φιλοξενήσει.

Η νύχτα που αγάπησα τον “Μικρό Βούδα”, η νύχτα που αγάπησα το ποδόσφαιρο

Like Today, Μηχανή του χρόνου

Είναι η 17η Ιουλίου του 1994, βράδυ. Είμαι δέκα χρόνων εκείνο τον Ιούλιο, λίγες ημέρες πριν τα έχω κλείσει. Η μητέρα μου έχει καταφέρει να μου κολλήσει το μικρόβιο της Ιταλίας από καιρό και παρότι ο πατέρας είναι “Βραζιλιανογερμανός”. Το Μουντιάλ του ’94 στις ΗΠΑ είχε πολλές ιδιαιτερότητες. Η πρώτη συμμετοχή της Εθνικής μας του Αλκέτα, τον Μαραντόνα, τον Μπάτζιο, τον Ρομάριο, τον Στόϊτσκοφ, τον Ρενέ, τον Χόρχε Κάμπος, τον Λόταρ Ματέους και γενικότερα, για να μην γεμίσω τη σελίδα με μύθους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, όλες οι ομάδες διέθεταν τεράστιους καλλιτέχνες της μπάλας.

Είναι η 17η Ιουλίου βράδυ (διαφορά ώρας με τις ΗΠΑ)  λοιπόν κι έχουμε βγάλει την μικρή τηλεορασίτσα στην βεράντα στο πατρικό μου στο Ξυλόκαστρο. Η μάνα μου έχει κόψει καρπούζι και επειδή με έβλεπε ότι δεν είχα μυαλό για τίποτα παρά μόνο για το παιχνίδι που μόλις ξεκινούσε, μου τόνισε πως δεν έχει σημασία ποιος θα κερδίσει αφού φτάσαμε στον τελικό. Να φάω το καρπούζι μου και να απολαύσω το παιχνίδι. Κάτι σαν το “και οι δύο είναι κερδισμένοι”. Μάταιος κόπος, έτρωγα τα νύχια μου σε τρομερούς ρυθμούς.

Φτάνει η ώρα της εκτέλεσης του πιο θρυλικού πέναλτι στην ιστορία του ποδοσφαίρου από καταβολής του. Ο καλύτερος παίκτης της Σκουάντρα, ο μικρός Βούδας, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, είναι συνάμα και ο κορυφαίος του τουρνουά. Έχει πάρει απ’το χέρι του Ιταλούς και τους έχει φθάσει στον τελικό. Μπορεί να είχε τεράστια ονόματα εκείνη η ομάδα όπως ο Φράνκο, όμως εκείνος ο διάολος με τα κοτσιδάκια ήταν μαγικός. Εκτελεί το πέναλτι, κομμένη η παιδική μου ανάσα, η μπάλα ψηλά άουτ και όλα σκοτεινιάζουν.

Θυμάμαι πως εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. “Γιατί τόση αδικία”; Ηταν η ερώτηση που έκανα και ξανέκανα για μια ολόκληρη νύχτα στον εαυτό μου. Κοντά στα ξημερώματα ήρθε στο δωμάτιο η μητέρα μου να δει πως είμαι. Το μαξιλάρι είχε μουσκέψει απ’το κλάμα.

Εκείνο το βράδυ αγάπησα παθολογικά το ποδόσφαιρο. Δεν το συγκρίνω με κανένα άλλο άθλημα στον κόσμο και παρότι συχνά με πληγώνει. Εκείνο το βράδυ αγάπησα όσο κανέναν άλλο ποδοσφαιριστή τον Ρομπέρτο Μπάτζιο. Στα μάτια μου παραμένει ο κορυφαίος γκολτζής όλως των εποχών.

Για εσένα μεγάλε “μικρέ Βούδα”. Από έναν θαυμαστή σου που έχει μείνει ακόμη στα δέκα του χρόνια.

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας

Σταύρος Ξαρχάκος: Κανείς δεν μιλά για το πρωτοφανές πνευματικό έλλειμμα

Web, Τρίτη Ματιά

Δηλώσεις με αφορμή το νέο του άλμπουμ, σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Θοδωρή Γκόνη και της Λίνας Νικολακοπούλου. «7 ελεγείες και σάτιρες».

 

 

«Θεωρῶ ὅτι ὁ κάθε τόπος ἒχει τό δικό του «Τσερνόμπιλ».. Τρέμω μέ τήν ἰδέα ἑνός ἐφιαλτικοῦ σχεδίου ἀφανισμοῦ τῆς πολιτιστικῆς κοινότητας τῶν ἐθνῶν.. Στή χώρα μας συνέβη πρίν κάποια χρόνια. Ἒτσι μεταλλάχθηκε ὁ πολιτισμικός ἱστός τῆς χώρας καί τό pH τῆς κοινωνίας. Ἒκτοτε ἀκολούθησαν πολιτικές τερατογεννέσεις. Τελευταῖα ἀσχολοῦνται μαζοχιστικά μέ τό πρωτογενές πλεόνασμα. Κανέναν δέν ἒχω ἀκούσει νά ψελλίζει ἒστω καί μιά λέξη γιά τό πρωτοφανές πνευματικό ἒλλειμμα. Μιά τηλεορασόπληκτη κοινωνία «ἐπιβιώνει πνευματικά» χωρίς νά ἒχει καταλάβει ὅτι ἒχει μεταμορφωθεῖ σέ ζόμπι. Κάποτε ὁ ἱστορικός τοῦ μέλλοντος γιά νά ἀναγνωρίσει τήν ἰδιοσυγκρασία τοῦ λαοῦ μας θά πρέπει νά ἀνατρέξει στίς μετρήσεις τηλεθέασης Καί τά παιδιά; Ἄφρονες Ἕλληνες, παράφρονες πολιτικοί, δέν ἀφουγκράζεστε τήν ἀγωνία καί τήν ὀργή τους; Καί ὅλα αὐτά ἐν ὀνόματι μιᾶς ἐπικίνδυνης οὐτοπίας: τῆς ἐξουσίας, ὅποιας ἐξουσίας. Νά τή χαίρεστε. Ὃμως: ἡ πολιτική εἶναι ἓρμαιο τοῦ χρόνου. Ἡ δημιουργική τέχνη εἶναι ἄχρονη. Kαί γιά νά τελειώνουμε: ὁ Παπανδρέου πέθανε, ὁ Βαμβακάρης ζεῖ.

 

 

Σταῦρος Ξαρχάκος»

Spider-Man: Homecoming (2017) ~ Κριτική Ταινίας

Cinema, Culture

Έτος: 2017

Σκηνοθεσία: Jon Watts

Πρωταγωνιστούν: Tom Holland, Michael Keaton, Robert Downey Jr., Jacob Batalon

Διάρκεια: 2ω 13λ

 

Ο Sam Raimi το 2002 σκηνοθέτησε την πρώτη ταινία Spider-Man με τον Tobey Maguire στο πρωταγωνιστικό ρόλο, με θερμότατη αποδοχή από κριτικούς και κοινό και το 2004 ένα εξίσου πετυχημένο sequel, για να κλείσει απογοητευτικά την τριλογία του το 2007, με το πολύ μέτριο Spider-Man 3. Έκτοτε ο ήρωας απουσίασε μέχρι το 2012, όπου και η ιστορία ξαναειπώθηκε από την αρχή στο The Amazing Spider-Man, με πρωταγωνιστή τον νεότερο Andrew Garfield, με σχετικά ικανοποιητικά αποτελέσματα, ενώ ακολούθησε ένα απογοητευτικό The Amazing Spider-Man 2 (2014).

Το 2016 στο Captain America: Civil War, ο Spider-Man θα έχει μια μικρή εμφάνιση που θα κερδίσει το κοινό, καθώς πλησίασε τον χαρακτήρα στα comics. Και ερχόμαστε στην πολυαναμενόμενη έκτη solo ταινία, Spider-Man: Homecoming. Το Marvel Cinematic Universe (MCU) λόγω των συνεχόμενων επιτυχιών του και κυρίως μετά το Captain America: Civil War (2016), ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλά, με αποτέλεσμα να πρέπει να ικανοποιήσει τις συνεχώς αυξανόμενες προσδοκίες του κοινού. Και η ταινία σε μεγάλο ποσοστό τα καταφέρνει, αλλά θα μπορούσε να είχε γίνει λίγο καλύτερη κυρίως από τεχνικής πλευράς.

Ο Peter Parker (Spider-Man) φιλοδοξεί να κερδίσει μια θέση στους Εκδικητές (Avengers), προσπαθώντας να αποδείξει την αξία του στον Iron Man. Παράλληλα ο Adrian Toomes AKA Vulture (Michael Keaton), συλλέγει απομεινάρια εξωγήινου εξοπλισμού από τις μάχες των Avengers, κατασκευάζοντας εξελιγμένα όπλα. Ο Spider-Man θεωρεί πως αυτή είναι η ευκαιρία του να αποδείξει στον Iron Man την αξία του. Το σενάριο της ταινίας είναι ενδιαφέρον, στα πλαίσια του συνηθισμένου και στη μέση γίνεται λίγο βαρετό. Προς το τέλος, όμως, παρουσιάζει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανατροπή, που το επαναφέρει στους σωστούς ρυθμούς.

Η σκηνοθεσία είναι κουραστική, με ασταθή και κοντινά πλάνα σε συνδυασμό με πολύ και πολλές φορές περιττό, μοντάζ. Έχει όμως και κάποια πολύ εντυπωσιακά πλάνα που χαρίζουν αξιομνημόνευτες στιγμές. Ο Tom Holland είναι ιδανικός στο ρόλο του Spider-Man, τόσο ηλικιακά όσο και στον χαρακτήρα, ενώ ο Michael Keaton (Vulture) είναι πολύ καλός ‘’κακός’’. Απολαυστικός ο Jacob Batalon στο ρόλο του κολλητού του Peter, όπως και οι Tony Revolori, Zendaya στον ρόλο των συμμαθητών του. Την εμφάνισή του κάνει και ο Robert Downey Jr., στον ρόλο του Iron Man, με την χαρακτηριστική του χαλαρότητα και τελειότητα.

Σαν αποτέλεσμα παίρνουμε μια απολαυστική ταινία, ελαφρώς κουραστική λόγω σκηνοθεσίας (αλλά συνηθίζεται), που παρουσιάζει τον Spider-Man για πρώτη φορά όπως ακριβώς πρέπει να είναι, ένας έφηβος λυκείου με πολύ χιούμορ και σοβαρός όπου χρειάζεται. Επίσης, η ταινία μας δείχνει και πόσο δυνατός είναι σωματικά, κάτι που δεν είχαν τονίσει ιδιαίτερα οι προηγούμενες. Από το σημείο που γίνεται η ενδιαφέρουσα ανατροπή, η ταινία παίρνει μια ανοδική πορεία, που τη βελτιώνει και δικαιώνει πολύ τους θεατές μετά την ‘’κοιλιά’’ που κάνει στη μέση.

 

Κριτική: 7,5/10

Γράφει ο Δημήτρης Αδαλάκης

Ενας χρόνος από την επανέκδοση του revista.gr

Αρθρογραφίες μας, Τρίτη Ματιά

Είχα κατεβάσει την πρώτη ηλεκτρονική έκδοση του revista που με πολύ κόπο και αγώνα προσωπικό είχε βγει στην κυκλοφορία το 2012. Ηταν μια διαφορετική προσπάθεια από την σημερινή, πιο καλλιτεχνική με περισσότερα κοινωνικά θέματα και άρθρα λόγου – έκφρασης. Τα είχε πάει περίφημα καθώς την είχατε στηρίξει με πολλούς τρόπους και δεν το ξεχνάω. Όμως δεν θα κατάφερνα να ανταπεξέλθω με τόση δουλειά παράλληλα με αυτό και είπα μέσα μου “οκ, σημείωσε τον κύκλο του το περιοδικό, μέχρι εδώ ήταν”.

Όσες προσπάθειες έκανα άλλωστε από μικρός για να κυκλοφορήσω διαδικτυακά ένα περιοδικό ή μια εφημερίδα, στηρίχτηκαν στο μεράκι και την αγάπη μου για τον γραπτό λόγο. Δεν ζούσα από αυτές. Ηταν κάτι σαν επαγγελματικό χόμπι που δεν μου απέφερε παρά μόνο ηθική ικανοποίηση. Το αν είναι σωστό αυτό δεν το γνωρίζω πάντως έτσι ήταν και έτσι παραμένει μέχρι στιγμής. Η ειδήσεις, η δημοσιογραφία, η ανάδειξη θεμάτων είναι κοινωνικό αγαθό. Με γνώμονα αυτό πορεύτηκα χωρίς να λογαριάσω προσωπικό κόστος, κούραση ή το οτιδήποτε.

Το νέο revista ήρθε σε μια φάση που δεν περίμενα ότι σύντομα θα έφτιαχνα κάτι τέτοιο. Ήρθε ύστερα από μια έντονη χρονιά αθλητική, που συμμετείχα αφιλοκερδώς (το τονίζω αυτό γιατί πρέπει) σε μια κοινή προσπάθεια στον τόπο μου, το Ξυλόκαστρο και που είχε φθάσει στο τέλος της. Είχα αποφασίσει λοιπόν να ηρεμήσω. Εκεί όμως εμφανίστηκε ο εξαιρετικός φίλος, Κώστας Κασκαράς, με την τεράστια όρεξη που τον διακρίνει για δημιουργία να μου βάλει φιτιλιές. Λίγοι είναι οι επαγγελματίες του διαδικτύου και της πληροφορικής που έχουν τις δικές του γνώσεις και την δική του φρέσκια οπτική. Ετσι λοιπόν έφτιαξε το νέο revista που όλοι βλέπετε μπροστά σας. Απλό, χρηστικό, όμορφο στο μάτι, φιλόξενο για τον καθένα. Δεν είχα παρά να ξεκινήσω να το γεμίζω. Οπερ και εγένετο.

Για έναν χρόνο τώρα και παρότι περιοδικό τα λέμε σε καθημερινή βάση. Αυτή τη φορά η θεματολογία μας είναι πιο τοπική, Κορινθιακή. Ο κορινθιακός ερασιτεχνικός αθλητισμός κατέχει σημαντικό κομμάτι της. Αλλά και η έκφραση με κάθε τρόπο έχει την τιμητική της. Δεν είναι λίγα τα θέματα αναγνωστών που έχουν δημοσιευθεί όπως θα έχετε παρατηρήσει. Μπορείς να το πεις και επιτυχία ή μάλλον ευτυχία κάτι τέτοιο. Σημαίνει ότι κάτι σας αρέσει εδώ, κάτι γίνεται καλά και το αντιλαμβάνεστε.

Το νέο revista έχει καταφέρει να κλέψει τις εντυπώσεις. Δεν το γράφω αυτό επειδή έχει καταγράψει θεαματικά νούμερα επισκεψιμότητας για τοπικό περιοδικό, αλλά γιατί η συμμετοχή του κόσμου όλη αυτή τη χρονιά που κύλησε ήταν αναπάντεχη. Ειλικρινά δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση.

Δεν ξέρω για πόσο θα έχω την ίδια όρεξη να γράφω και να τρέχω για την ενημέρωση. Ειλικρινά ποτέ δεν έβαλα όρια στον εαυτό μου για οτιδήποτε. Ελπίζω πως θα κρατήσει και θα τα λέμε από εδώ για χρόνια. Σε καθε περίπτωση όμως θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που δείχνετε στο μέσο που εκπροσωπώ. Το έχω διατυπώσει πάλι πως αυτή η ηθική ικανοποίηση δεν πληρώνεται με χρήματα, σημαίνει πολλά παραπάνω.

Χρόνια πολλά revista.gr γιατί δεν είσαι κάτι άψυχο. Χαρούμενα γενέθλια και σου υπενθυμίζω πως μπορεί να μεγαλώνεις, όμως ποτέ δεν θα σε αφήσω να μπλέξεις με σκοπιμότητες, πολιτικά παιχνίδια, προπαγάνδες και όλα όσα απεχθάνομαι. Αν θέλεις να τα πάμε καλά δηλαδή. Χρόνια πολλά.

 

 

Για το revista.gr γράφει ο Στάθης Ντάγκας.

“Το Αμαξάκι” 1957 ~ Διαχρονικό ελληνικό σινεμά..

Cinema, Culture

Η άνθιση του κινηματογράφου τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια αλλά και σε όλη την διάρκεια της δεκεατίας του 50′, προσέφερε στην ελληνική τέχνη σπουδαίες παραστάσεις, καλλιτέχνες, κείμενα και παρακαταθήκη. Μια κληρονομία που δεν έμεινε αναξιοποίητη τις επόμενες δεκαετίες μέχρι πρόσφατα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι κορυφαίες ταινίες του ελληνικού σινεμά καταγράφονται σε εκείνη την εποχή. Υπήρχε δίψα για δημιουργία, δίψα για να σβήσουν οι μνήμες του πολέμου και του εμφυλίου μέσα από την τέχνη. Με νέες τεχνολογίες που κάνουν την εμφάνιση τους στην χώρα μας και μερικά σκηνοθετικά διαμάντια που έλαβαν διθυραμβικές κριτικές στο εξωτερικό.

Πρόσφατα παρακολούθησα πάλι το έξοχο φιλμ από τον Φίνο σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου (1957), “Το Αμαξάκι”. Δυνατό καστ με τους Ορέστη Μακρή, Βασίλη Αυλωνίτη, Στέφανο Στρατηγό, Αντιγόνη Βαλάκου, Γεωργία Βασιλειάδου, Παντελή Ζερβό και σε ένα ρόλο έκπληξη, τον θρύλο του ελληνικού θεάτρου Χριστίνα Καλογερίκου.

Η ταινία πραγματεύεται την μετάβαση από την παλιά Αθήνα στον σύγχρονο τρόπο ζωής που εισέβαλε στις ζωές των ανθρώπων εκείνη την εποχή. Δύο αμαξάδες σε μια Πλακιώτικη συνοικία, ο κυρ – Ανέστης (Ορέστης Μακρής) και ο Θόδωρος (Αυλωνίτης), παλεύουν να κρατήσουν την ταυτότητά τους απέναντι στα νέα ήθη, όντας οι μοναδικοί που επιμένουν να μην αγοράζουν Ταξί και να παραμένουν αμαξάδες με τα αλογάκια τους. Ο γιος του κυρ -Ανέστη που πληγώνει τον πατέρα του και φεύγει μετανάστης για την Νότιο Αφρική, η Αννούλα που επίσης πληγωμένη από τον γιο του κυρ- Ανέστη γίνεται η ψυχοκόρη του και μαζί αντιμετωπίζουν όλες τις δυσκολίες, και ο Θόδωρος, που παρότι δεν θέλει, αναγκάζεται να υποκύψει στις επιταγές της εποχής και την γκρίνια της γυναίκας του, για να γίνει κι αυτός με τη σειρά του μια “σωφεράντζα”.

Αριστοτέχνης στην εικόνα – φωτογραφία και στο μοντάζ ο μετέπειτα σπουδαίος σκηνοθέτης Ντίνος Κατσουρίδης, αποτυπώνει μια εικόνα μελαγχολική όσο και αισιόδοξη. Άλλωστε το σενάριο του τεράστιου Ιάκωβου Καμπανέλλη, θέλει να τονίσει πως η τεχνολογία είχε ανέκαθεν τα καλά και κακά της. Μπορεί ο κόσμος δηλαδή να κάνει βήματα μπροστά, όμως αυτό ποτέ δεν έγινε χωρίς κόστος. Κόστος ηθικό, πνευματικό και κάθε είδους.

Αυτή η ταινία βρίσκεται από όταν ήμουν μικρότερος στο Top – 5 των ελληνικών φιλμ. Μπορεί κάθε φορά που την παρακολουθώ να με κάνει να κλάψω με έναν εντελώς δημιουργικό τρόπο. Μερικές φορές συγκινούμαι όταν σκέφτομαι το μέγεθος του ταλέντου όλων των συντελεστών της. Άλλοτε για τα μηνύματα που βγαίνουν από μέσα της.

Ο κυρ – Ανέστης είναι ένας κορυφαίος ήρωας που αδυνατεί να αφήσει τον εαυτό του έρμαιο της εξέλιξης. Της εξέλιξης που είπαμε παραπάνω με κάθε κόστος. Αδυνατεί να αφήσει στην τύχη του το γέρικο αλογάκι του, τον “Δανδή”, που μαζί έζησαν δόξες στο παρελθόν. Δεν τον ενδιαφέρουν τα νέα ήθη που μεταξύ μας, δεν είναι και τόσο ηθικά. Αντιστέκεται στην λαίλαπα της εξέλιξης και κρατάει έναν βαθύ ρομαντισμό, μια βαθιά ηθική απέναντι στον συνάνθρωπο και τα πράγματα. Ο κυρ- Ανέστης δεν το βάζει στα πόδια ούτε όταν όλα μοιάζουν χαμένα. Αγωνίζεται και πεθαίνει τελικά γέρος και πικραμένος από την απουσία του γιου του. Πεθαίνει αλλά δεν λησμονείται και αυτό είναι κάτι που έχει κερδίσει με το σπαθί του.

Δεν χρειάζεται να είσαι φαν των ρετρο φιλμ για να αναγνωρίσεις μια έξοχη δουλειά. Ότι αξίζει άλλωστε είναι διαχρονικό και το συγκεκριμένο φιλμ  θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Σεένα παράλληλο σύμπαν, αν αυτή η χώρα διέθετε σχολεία της προκοπής, θα φρόντιζε με κάθε τρόπο την μόρφωση των παιδιών της. Απέναντι στην λαίλαπα της εξέλιξης και του “ότι να’ναι”, λίγο καλό παρελθόν δεν θα μας έκανε καθόλου κακό.

Υ.Γ.: Το ότι τις μουσικές εκείνης της εποχής υπέγραφε συνήθως ο Μάνος Χατζιδάκις, καταλαβαίνετε τι σημαίνει για την ποιότητα τους φαντάζομαι έτσι;

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας

 

Σκηνοθεσία Ντίνος Δημόπουλος
Παραγωγή Φίνος Φιλμς
Σενάριο Ιάκωβος Καμπανέλλης, Νίκος Κιούσης
Πρωταγωνιστές Ορέστης Μακρής
Αντιγόνη Βαλάκου
Βασίλης Αυλωνίτης
Χριστίνα Καλογερίκου
Γεωργία Βασιλειάδου
Στέφανος Στρατηγός
Παντελής Ζερβός

Βασίλης Διαμαντόπουλος
Μουσική Μάνος Χατζιδάκις
Φωτογραφία Ντίνος Κατσουρίδης
Μοντάζ Ντίνος Κατσουρίδης
Σκηνογραφία Μάρκος Ζέρβας
Πρώτη προβολή 4 Φεβρουαρίου 1957
Κυκλοφορία 4 Μαΐου 2010 (DVD)
Διάρκεια 106
Προέλευση Ελλάδα
Γλώσσα ελληνική

 

Οι 10 μεγάλες προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα το 2050! (pics)

Culture, Τεχνολογία

Η αλήθεια είναι ότι πολλά προβλήματα αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα και σήμερα. Άλλα μικρότερα, άλλα μεγαλύτερα, όμως πώς μπορεί να είναι η ζωή μας σε 33 χρόνια από τώρα και για τι είδους καινούργια θέματα θα πρέπει να βρούμε λύσεις; Δείτε ποια πιστεύει το BBC ότι θα είναι τα δέκα σημαντικότερα προβλήματα για την ανθρωπότητα το 2050:

1. Γενετική τροποποίηση των ανθρώπων
Από πέρυσι έχουν ξεκινήσει έντονες συζητήσεις ανάμεσα στους επιστήμονες για μια νέα τεχνολογία, που μας επιτρέπει να… μοντάρουμε το ανθρώπινο DNA. Ονομάζεται Crispr και με αυτό τον τρόπο θα μπορούμε στο μέλλον να αφαιρούμε από το DNA μας όλα τα γονίδια που προκαλούν σοβαρές ασθένειες, όπως ο καρκίνος.

Αν και ακούγεται σπουδαίο, δυστυχώς κι εδώ υπάρχουν προβλήματα, καθώς πολύ εύκολα θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί η συγκεκριμένη τεχνολογία για να δημιουργήσουμε τους «τέλειους ανθρώπους», επιλέγοντας έμβρυα που θα παράγουν παιδιά με συγκεκριμένες… προδιαγραφές!

2. Ένας πιο γερασμένες πληθυσμός
Δεν φτάνει που ο ανθρώπινος πληθυσμός αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο όσο περνούν τα χρόνια, πλέον ζούμε και περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Αυτό από μόνο του είναι καλό, όμως όλοι αυτοί οι υπέργηροι πολίτες χρειάζονται συνεχή φροντίδα. Μάλιστα, ο αριθμός των υπεραιωνόβιων αναμένεται να αυξηθεί το 2100 σε 26 εκατομμύρια από τους 500.000 που υπάρχουν σήμερα. Ήδη η Ιαπωνία σχεδιάζει την χρησιμοποίηση ρομπότ για τη φροντίδα των ηλικιωμένων ανθρώπων.

3. Χαμένες πόλεις
Ήδη πόλεις, όπως το Μαϊάμι στις ΗΠΑ, έχουν αλλάξει άρδην τον αρχιτεκτονικό τους χαρακτήρα, αναγκάζοντας όλα τα καινούργια κτίρια να χτίζουν πιο ψηλά τον πρώτο τους όροφο. Ο λόγος απλός κι έχει να κάνει με τα επίπεδα του νερού που όλο κι αυξάνονται και αναμένεται να εξαφανίσουν τις ερχόμενες δεκαετίες παραθαλάσσιες πόλεις, νησιά, ακόμα και ολόκληρες περιοχές, όπως το Μπανγκλαντές. Οι οικονομικές επιπτώσεις σε όλες αυτές τις περιοχές θα είναι προφανώς τεράστιες, ενώ αναμένεται να υπάρχουν εκατομμύρια κλιματικοί μετανάστες.

4. Η εξέλιξη των social media
Καλώς ή κακώς, τα social media έχουν περιπλέξει για τα καλά τη ζωή μας. Και προφανώς, δεν πρόκειται να εξαφανιστούν τα επόμενα χρόνια, ειδικά από τη στιγμή που πλέον αποτελούν την κύρια πηγή ειδήσεων για την πλειοψηφία του κόσμου. Τα προβλήματα, όμως, που δημιουργούν είναι πάρα πολλά, από τις ψεύτικες ειδήσεις που παίρνουν την μορφή χιονοστιβάδας σε ελάχιστα λεπτά, μέχρι το cyberbullying και την online παρενόχληση.

Μέχρι στιγμής, η νομοθεσία στις περισσότερες χώρες έχει αποτύχει πλήρως να ακολουθήσει τις τεχνολογικές εξελίξεις στον συγκεκριμένο τομέα και η αλήθεια είναι ότι δύσκολα μπορεί να προβλέψει κανείς πώς θα είναι το σκηνικό σε 30 χρόνια από τώρα. Το πιθανότερο πάντως είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα έχει μειωθεί στο ελάχιστο το δικαίωμα του καθενός στην ιδιωτικότητά του.

5. Νέες γεωπολιτικές εντάσεις
Η Β. Κορέα εκτοξεύει πυραύλους. Εκατομμύρια πρόσφυγες περνούν σύνορα. Χάκερς απειλούν την αξιοπιστία εκλογών. Εθνικιστικά κινήματα φυτρώνουν παντού. Όλα αυτά συμβαίνουν μόνο τους τελευταίους μήνες, με αποτέλεσμα ο κόσμος να έχει μετατραπεί πλέον σε ένα τεράστιο γεωπολιτικό ναρκοπέδιο. Αν σε όλα αυτά, προσθέσουμε και την ύπαρξη διάσπαρτων πυρηνικών κεφαλών ανά τον κόσμο, τα πράγματα φαντα΄ζουν ακόμα πιο δύσκολα…

6. Ασφαλής οδήγηση αυτοκινήτων
Παρά την αυξανόμενη αστικοποίηση, που σημαίνει τη χρησιμοποίηση ΜΜΜ από περισσότερο κόσμο και όλες τις καινούργιες τεχνολογίες που αναπτύσσονται για την ανθρώπινη μεταφορά, τα αυτοκίνητα δεν πρόκειται να πάνε πουθενά. Ίσα ίσα που αναμένεται τα επόμενα χρόνια να αυξηθούν κατακόρυφα οι άνθρωποι που τα χρησιμοποιούν λόγω της εμφάνισης όλων και περισσότερων μεσοαστών σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία.

Αυτό φυσικά θα σημάνει περισσότερους ρύπους και μόλυνση, ενώ είναι πολύ πιθανό μέχρι το 2050 να έχουν μπει για τα καλά στο παιχνίδι και τα αυτοκίνητα που θα μετακινούνται χωρίς την ανάγκη οδηγού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια στους δρόμους.

7. Φθίνουσες πηγές
Όλες οι νέες τεχνολογίες που αναπτύσσονται τον 21ο αιώνα απαιτούν την χρησιμοποίηση σπάνιων μετάλλων – ένα απλά smartphone  έχει πάνω από 60 τέτοια υλικά. Αυτό προφανώς πιέζει πολύ τα φυσικά αποθέματα της Γης. Στην Κίνα, όπου υπάρχει το 90% αυτών των σπάνιων μετάλλων, τα ορυχεία αναμένεται να αδειάσουν τις επόμενες δύο δεκαετίες.

8. Κατάκτηση άλλων κόσμων
Μπορεί να φαντάζει μακρινό ενδεχόμενο, όμως το ταξίδι στο διάστημα για… τουριστικούς και όχι μόνο λόγους, πλησιάζει όλο και περισσότερο. Και μαζί με αυτό, πλησιάζουν και πάρα πολλά προβλήματα, που πρέπει να λυθούν. Και κυρίως… διπλωματικά, καθώς ήδη αρκετές χώρες έχουν τη δυνατότητα να στείλουν επανδρωμένες αποστολές στο διάστημα κι αν σε λίγες δεκαετίες μπορούμε να στείλουμε ανθρώπους π.χ. στον Άρη, αυτό θα προκαλέσει κάποιες καινούργιες εντάσεις.

9. Ενισχυμένοι εγκέφαλοι
Η χρησιμοποίηση ουσιών για να ενισχύσουμε την λειτουργία του εγκεφάλου μας είναι πλέον κοινή πρακτική. Από τον καφέ, μέχρι… άλλα πράγματα! Σκεφτείτε, όμως, τί μπορούμε να έχουμε στη διάθεσή μας σε λίγες δεκαετίες από τώρα. Από νέα ναρκωτικά, μέχρι εμφυτεύματα που θα μας βοηθούν να συγκεντρωνόμαστε πέρα από το φυσιολογικό. Τέτοιου είδους τεχνολογίες αναπτύσσονται ήδη σε εργαστήρια ανά τον κόσμο.

10. Η κυριαρχία της τεχνητής νοημοσύνης στη ζωή μας
Υπάρχει ένας δεδομένος φόβος σε όλες τις ταινίες και τα βιβλία που ασχολούνται με την επιστημονική φαντασία: ότι η τεχνητή νοημοσύνη μια μέρα θα είναι πιο ισχυρή από τον ανθρώπινο εγκέφαλο και θα… ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως! Αυτό το σενάριο μπορεί να μοιάζει εξαιρετικά μακρινό, όμως πολύ λίγοι επιστήμονες δεν παραδέχονται ότι όσο περνούν τα χρόνια, η AI θα αυξάνει όλο και περισσότερο τις δυνατότητές της, σε σημείο που ίσως να είναι σε θέση να παίρνει σημαντικές αποφάσεις, σε λογαριασμό των ανθρώπων.

 

Πηγή: reader.gr

Ε, όχι, Όλοι Μαζί, δεν Μπορούμε!

Web, Τρίτη Ματιά
Μεγάλη, λοιπόν, η συναυλία του ΣΚΑΙ και του «Όλοι Μαζί Μπορούμε» στο Καλλιμάρμαρο!
Σύμφωνα με όσα μεταδίδει ο ΣΚΑΙ, “τουλάχιστον 60.000 θεατές έδωσαν το παρών προσφέροντας στην είσοδο του σταδίου τουλάχιστον 20 τόνους τροφίμων για τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, αποδεικνύοντας έτσι τη δύναμη της προσφοράς προς το συνάνθρωπο”.
Αχ! Πόσο εύκολα “παίρνουν την αλήθεια μας και μας την κάνουν λιώμα”! 
Πόσο εύκολα είναι παίρνουν τα τραγούδια που κάποτε ακούγονταν στις πλατείες του αγώνα, που μας κυνηγούσαν όταν τα ακούγαμε, που ήταν παράνομα ή “ακάλεστα” στις σχολικές γιορτές και τα οποία κάποτε συνοδεύανε τις μάχες για μια καλύτερη ζωή, τώρα να γίνονται τραγούδια των πρωθιερέων του συμβιβασμού και της υποταγής;


“Όλοι μαζί μπορούμε” από το κανάλι που όλη μέρα προπαγανδίζει την ευλογία των μνημονίων ώστε να μην έχει κανείς σταθερή δουλειά, δικαιώματα, παιδεία, υγεία.
Και τι ωραία σκηνή όταν αυτοί που έβλεπαν έγκλημα για το ποδόσφαιρο στην δολοφονία του Φύσσα, αυτοί που ξεπλένουν όλη μέρα την Χρυσή Αυγή, αυτοί που εκθιάζουν την χούντα, ναραγουδούν αγκαλιασμένοι “δεν θα περάσει ο φασισμός…”
Ένα μπράβο στο Σαββόπουλο και τους άλλους καλλιτέχνες που ανακάλυψαν το 2017 την αλληλεγγύη (του ΣΚΑΪ). Θα έλειπαν μάλλον τα προηγούμενα χρόνια ή θα είχαν πέσει σε κώμα.
Αυτοί που τόσα χρόνια δεν έχουν μάτια να δουν κι αυτιά ν’ ακούσουν τον πόνο και την οργή των ανθρώπων του μόχθου, που είναι κραυγαλέα απόντες από τους αγώνες του λαού για επιβίωση και αξιοπρέπεια, που δεν έχουν καμία συμμετοχή στις δραστηριότητες και δομές αλληλεγγύης των ταπεινών και καταφρονεμένων, προσέτρεξαν, ως πάντα πρόθυμοι, στο πανηγύρι φιλανθρωπίας που οργάνωσε τ’ αφεντικό! Τ’ αφεντικό που είναι σάρκα από τη σάρκα των πιο επιθετικών δυνάμεων που πολεμούν τον εργαζόμενο λαό!
Ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στο κάλεσμα του αφεντικού γιατί από καιρό είναι με τ’ αφεντικά κι όχι με το λαό!
Όπως εύστοχα σημειώνει ο καλός φίλος Περικλής Παυλίδης, η ομορφιά της τέχνης είναι ψεύτικη, χυδαία και πρόστυχη, όταν λούζει με την λάμψη της τις δυνάμεις του κοινωνικού ολέθρου!
Ε, όχι, δεν είμαστε όλοι μαζί με αυτούς που με τέτοιες “πρωτοβουλίες αλληλεγγύης” και συναυλίες μας λένε να αποδεχτούμε τη πραγματικότητα της υποταγής και της εξαθλίωσης, με αυτούς που κραυγάζουν “βάστα ΔΝΤ” και λυσάνε όταν κλείνουν οι δρόμοι με τις διαδηλώσεις, και να λέμε δόξα το θεό που μας πετάνε και κανένα ψίχουλο αυτοί που μας παίρνουν το καρβέλι και τη ζωή.
Γράφει ο Χρήστος Κάτσικας
Πηγή: farmakoglwssa-kirki.blogspot.gr

Μπάτιγκολ: “Τώρα πλέον έχω πρόβλημα, περπατάω με δυσκολία και με πόνους..”

Web, Τρίτη Ματιά

«Όταν κάποτε είχα πει ότι δεν μου άρεσε το ποδόσφαιρο, το είχα κάνει για να προστατεύσω τον εαυτό μου από τον Τύπο και την πίεση από τον κόσμο…

Το είπα για να σταματήσουν να με ρωτούν συνεχώς για πράγματα. Οι προπονήσεις ήταν υπερβολικές και σκληρές. Έπαιζα στην Ιταλία στις πολύ καλές μέρες του ποδοσφαίρου της χώρας…

Υπήρχε πολλή πίεση απ’ όλους και όλοι μιλούσαν για το ποδόσφαιρο, πράγμα που το έβρισκα πλέον βαρετό.

Όταν ήμουν νεότερος, δεν ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με το ποδόσφαιρο, όμως το άθλημα αυτό έγινε ο τρόπος ζωής μου. Ζούσα κι ανέπνεα για το ποδόσφαιρο.

Τώρα πλέον έχω πρόβλημα, περπατάω με δυσκολία και με πόνους γιατί έδινα πολλά περισσότερα από αυτά που έπρεπε κάθε φορά.

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Αγαπούσα να παίζω ποδόσφαιρο, αλλά δεν μου άρεσαν ποτέ οι συνεντεύξεις, οι διαμάχες και τα υπόλοιπα που συνδέονταν με το ποδόσφαιρο…» ήταν τα λόγια του «Μπατιγκόλ».

 

Πρόσφατα ο “αγγελομάτης” του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αναφέρθηκε ξανά για τα προβλήματα που επέφερε στον οργανισμό του η τεράστια πίεση του πρωταθλητισμού. Μερικές αλήθειες που όταν ακούγονται από τέτοιους ανθρώπους, οφείλουν να μας βάζουν σε σκέψεις για το πως θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον αθλητισμό. Ποια η σχέση του ανελέητου μάρκετινγκ με την εξάντληση των αθλητών ας πούμε;

 

Για την καρέκλα πολλοί, για την ουσία ελάχιστοι..

Αρθρογραφίες μας, Τρίτη Ματιά

Θα περίμενε κανείς ύστερα από όλο αυτό το φιάσκο της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας με τα παρελκόμενά του, με όλα αυτά δηλαδή τα τραγελαφικά που βιώνουμε εδώ κι 10 σχεδόν χρόνια, οι πολιτικοί, οι αυτοδιοικητικοί, να είχαν λάβει το μήνυμά τους. Να είχαν αλλάξει νοοτροπία όπως έχουν πράξει αρκετά εκατομμύρια συμπολίτες. Να είχαν κάνει την αυτοκριτική τους, να σταματούσαν το πελατειακό του πολιτικού συστήματος, το φαίνεσθαι, να έψαχναν την ουσία.

Καμία πρόοδο όμως δεν παρατηρούμε. Οι πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί και λοιποί της δημόσιας ζωής, δεν έχουν διάθεση για ουσιαστική προσφορά στις περισσότερες των περιπτώσεων. Έχουν όμως διάθεση για την παραμονή τους στα δημόσια αξιώματα και για το προσωπικό τους μικροσυμφέρον. Την καρέκλα που λέει ο λαός μας. Την καρέκλα με κάθε κόστος.

Ετσι λοιπόν καλό θα είναι όλοι μας πλέον να σταματήσουμε να χαϊδεύουμε αυτάκια. Καλό θα είναι να έχουμε αυστηρά κριτήρια στο εξής απέναντι στην ασυδοσία και την δηθενιά. Καλό θα είναι να σταματήσουμε να τοποθετούμε όποιον να’ναι σε σημαντικές θέσεις τις οποίες πληρώνουμε εμείς.

Τα ψέμματα έχουν τελειώσει και δεν μπορούν να πείσουν σε μερικές περιπτώσεις ούτε παιδάκια, είναι πολλά τα εκατομμύρια των πολιτών ετούτης της χώρας που δεν μασάνε πια. Θα γίνουν περισσότεροι όσο ο κατήφορος συνεχίζεται. Ας το κατανοήσουν κάποια στιγμή οι έχοντες την εξουσία σε κάθε της μορφή.

Ένα άλογο με βαθυπράσινα μάτια ~ Τσαρλς Μπουκόβσκι

Authoring, Culture

Βλέπετε ό,τι βλέπετε, αυτό είναι όλο,

Σπάνια τα τρελάδικα

βγαίνουν στην φόρα.

 

Αν υπάρχει κάποιο θαύμα

 

είναι, απλώς, πως ξυνόμαστε

κι ανάβουμε τσιγάρο.

 

όχι οι λουόμενες καλλονές,

τα τριαντάφυλλα και ο σκώρος.

 

Να κάθεσαι σ’ένα καμαράκι,

να πίνεις μπύρα

και να στρίβεις τσιγάρο

ακούγοντας Μπράμς

απ’ένα κόκκινο τρατζιστοράκι,

 

είναι σαν να έχεις βγει

ζωντανός

από μια χούφτα πολέμους,

 

καθώς οι λουόμενες καλλονές σαπίζουν

και τα μήλα, τα πορτοκάλια

κατρακυλούν και πάνε.

 

*Από την ποιητική συλλογή ” Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση” – Ποίηση 1960 – 1980

Εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ.

 

______

©revista.gr – Ιούλιος 2017